Μέσα στο παραβάν με τα παιδιά μας...

Σπύρος Λίτσας Η ώρα της ψήφου είναι ιερή. Στο παρά ένα οι αναλύσεις οφείλουν να σταματούν, ώστε ανεπηρέαστος ο πολίτης να προσέρχεται εμπρός στην κάλπη. Το ελληνικό αντιπροσωπευτικό δημοκρατικό σύστημα προσφέρει ολοένα και λιγότερες ευκαιρίες στους πολίτες για να ασχοληθούν με τα κοινά, επομένως η ώρα της ψήφου είναι αυτή η στιγμή που ο πολίτης μετατρέπεται σε καταλύτη κομβικών πολιτικών αποφάσεων.Θεωρώ ότι το ζητούμενο του σημερινού σημειώματος είναι η ξεκάθαρη προτροπή προς όλους να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, εκ πρώτης, αλλά και να επιλέξουμε προσεκτικά αυτούς στους οποίους θα προσφέρουμε την προτίμησή μας. Επιτέλους, ας επιλέξουμε άτομα με επαγγελματικό κύρος, με διεθνή εμπειρία, με νηφάλιο λόγο και συγκροτημένη άποψη για τα κοινά. Κακά τα ψέματα, ο ρόλος του πολίτη είναι υποβαθμισμένος σήμερα, λόγω των θεσμικών πολιτειακών αδυναμιών, αλλά συνεχίζει να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στις κρίσιμες αυτές στιγμές, όπου ο κοινοβουλευτισμός χρειάζεται προσωπικότητες για να σηκώσουν το βάρος των ιστορικών στιγμών, την ευθύνη της διακυβέρνησης του τόπου αλλά και την ορθή άσκηση του σημαντικού θεσμικού ρόλου της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Θα είχε ενδιαφέρον αν οι δημοσκόποι κατάφερναν να δουν ποιο είναι το ποσοστό αυτών που αλλάζουν άποψη για την ψήφο τους την τελευταία στιγμή μέσα στο παραβάν, ποιοι κοιτάζουν προσεκτικά τα βιογραφικά των υποψηφίων, ποια δεδομένα καθορίζουν την πολιτική στάση κ.λπ. Είναι γεγονός ότι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του εκλογικού σώματος στην Ελλάδα του 21ου αιώνα δεν απασχολούν τόσο δημοσκόπους και κόμματα όσο αντιστοίχως τα ποσοτικά· ένα στοιχείο που δείχνει εμφατική έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ πολιτικού συστήματος και εκλογικού σώματος, που, όσο περνά ο καιρός, ολοένα και διευρύνεται. Γι' αυτό και οι πλέον ενδιαφέρουσες δημοσκοπήσεις οφείλουν να ξεκινήσουν από τη Δεύτερα, ώστε να κατανοήσουμε με συντεταγμένο επιστημονικό τρόπο τα αποτελέσματα της Κυριακής.

Διαβάζοντας τα απομνημονεύματα παλαιών πολιτικών και δημοσιογράφων -ο Ηλίας Μαμαλάκης, για παράδειγμα, είχε ένα πολύ ενδιαφέρον σημείωμα στην «κυριακάτικη δημοκρατία» της προηγούμενης εβδομάδας- για τις εκλογές πριν από τη Μεταπολίτευση, μπορεί κάποιος να αισθανθεί τη μεγάλη σημασία που απέδιδε ο πολίτης στη διαδικασία. Περήφανοι χωρικοί, καλοντυμένοι και καλοξυρισμένοι, προσέρχονταν στα εκλογικά κέντρα, κάτοικοι των μεγάλων αστικών κέντρων ανέμεναν με υπομονή στην ουρά εμπρός στον ένοπλο στρατιώτη για να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα. Σήμερα στα εκλογικά κέντρα η εικόνα δεν είναι η ίδια. Στην πλειονότητά τους ηλικιωμένοι, με τους νέους να γυρνούν την πλάτη τους στην κάλπη. Μοναδική εξαίρεση και ισχυρή νότα αισιοδοξίας, κάποιοι νέοι γονείς, που μπαίνουν στο παραβάν με τα μωρά τους, συναισθανόμενοι την υποχρέωση να μυήσουν τα παιδιά τους από νωρίς στην ιερότητα των δημοκρατικών διαδικασιών. Και τα πρόσωπα των μικρών παιδιών που φωτίζονται, λες και καταλαβαίνουν ότι οι γονείς τους αποφασίζουν πρωτίστως για το δικό τους παρόν.

Η μεγαλύτερη ευχαρίστηση για εμένα προσωπικά είναι ότι σε αυτές τις εκλογές θα μπω για πρώτη φορά μέσα στο παραβάν με την κόρη μου. Για να μαθαίνει η ίδια ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, αλλά μόνο υπεύθυνες θέσεις και εγνωσμένες επιλογές. Καλή ψήφο, Ελληνες, αύριο.
Σπύρος Ν. Λίτσας