Από την υπερέκθεση, τη δυναμική παρουσία από την
πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων του, ο Γιούνκερ έχει περάσει σε
δεύτερο, αν όχι σε τρίτο πλάνο σε όλα τα θέματα τρέχουσας και ζέουσας
ευρωπαϊκήςεπικαιρότητας.Σίγησε ο νέος πρόεδρος
της Κομισιόν μετά το μπαράζ επιθέσεων που δέχθηκε για τις πρακτικές
φορολογικής και τραπεζικής ανομίας του Λουξεμβούργου, του οποίου υπήρξε
πρωθυπουργός για περίπου είκοσι χρόνια;΄Η μήπως μένει
συνειδητά έξω από τη σύγκρουση Γαλλίας ? Ιταλίας με Βρυξέλλες και
Βερολίνο, γιατί κρατά τις δυνάμεις του για την κρίσιμη μάχη στήριξης του
Ντράγκι όταν το ΔΣ της ΕΚΤ μετά τα μέσα Ιανουαρίου ή τις αρχές Μαρτίου
προχωρήσει σε τύπωμα χρήματος; Σε κάθε περίπτωση,
η παρατεταμένη θητεία των ανύπαρκτων πολιτικά Μπαρόζο και Βαν Ρομπάι
έχει δημιουργήσει ένα κεκτημένο σιωπηρής εθελούσιας αυτοκατάργησης των
θεσμικών οργάνων της ΕΕ, προς μεγάλη ευτυχία του Βερολίνου.Παρ' όλα αυτά λίγο πριν και λίγο μετά την ανάληψη των καθηκόντων του ο Γιούνκερ δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες, παρόμοιες με αυτές που συντηρεί ο Ντράγκι από τις 26 Ιουλίου του 2012 -όταν είπε τη μαγική φράση θα κάνω ό,τι χρειαστεί- μέχρι και σήμερα.Τούτων λεχθέντων, καμία μεγάλη δύναμη στην ΕΕ δεν έχει προθυμοποιηθεί να διευκολύνει τον Γιούνκερ να κάνει πλήρη και ανεμπόδιστη χρήση. Ραχόι, Ολάντ και Ρέντσι προτιμούν το τετ α τετ με τους Μέρκελ - Σόιμπλε, προτιμούν την ευελιξία ενός διμερούς πάρε-δώσε, παρά να νομιμοποιήσουν την περαιτέρω απαλλοτρίωση της κυριαρχίας τους σε όφελος ενός κοινοτικού θεσμικού οργάνου.
Πέραν των παραπάνω, ένα μεγάλο ερωτηματικό πλανάται στον χαμηλό και βροχερό ουρανό των Βρυξελλών: όταν ο Γιούνκερ βρει τον βηματισμό του ως πολιτικός ηγέτης μακράν του στίγματος τεχνοκράτη-διεκπεραιωτή που άφησε ο Μπαρόζο, πώς θα κινηθεί ο εκλεκτός του Βερολίνου, ο νέος πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, μέχρι πρόσφατα επί μακρόν πρωθυπουργός της Πολωνίας Ντόναλντ Τουσκ;
Η πρόκληση είναι χωρίς προηγούμενο για τον Γιούνκερ. Από την κρίση του 2008 και μετά μια πρακτική που παραπέμπει στον υπαρκτό σοσιαλισμό κυριαρχεί στην ΕΕ: τύποις ο πρόεδρος της Κομισιόν, με ενισχυμένες από τη Συνθήκη της Λισαβόνας αρμοδιότητες, θυμίζει πρωθυπουργούς και προέδρους στην Ανατολική Ευρώπη, με την πραγματική εξουσία στα χέρια των ηγετών των ΚΚ.
Στις Βρυξέλλες, στη Σύνοδο Κορυφής την επόμενη εβδομάδα θα δούμε αν ο Γιούνκερ τερματίζει ή παρατείνει την τουλάχιστον επικοινωνιακή έλλειψή του.
kapopoulos@pegasus.gr
