Σε κεντρικές ιδεολογικές θέσεις της οθωμανικής αυτοκρατορίας στην δύση της αναδείχθηκαν ο παντουρανισμός και ο πανισλαμισμός. Ξεκίνησαν απο την Τουρκία, από γενίτσαρους διανοούμενους και ήταν μια προσπάθεια που στόχευε στο να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή ομογενοποίηση των πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο Παντουρκισμός εντοπίζεται χρονικά τον 19 αιώνα και δίνει μια νέα εκρηκτική ώθηση στον τουρκικό εθνικισμό.Συνεχιστής της ιδεολογίας αυτής είναι ο Μουσταφά Κεμάλ ο οποίος προσπαθεί να επιτύχει μέσω αυτής την επούλωση του τραύματος της κατάρρευσης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας , την νομιμοποίηση της ίδρυσης του τουρκικού κράτους αλλά και την πολιτική επιβίωση του μορφώματος αυτού . Παράγωγα της διαδικασίας αυτής ήταν ο βίαιος εκτουρκισμός των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολίας και άλλων εθνοτικών ομάδων, οι γενοκτονίες Ελλήνων, Αρμενίων, Χαλδοσυρραίων καθώς και η Γενοκτονία των Κούρδων. Με δεδομένα επίσης οτι η παρουσία των λαών αυτών χάνεται ιστορικά στα βάθη των αιώνων και με δεδομένη την αίσθηση κατωτερότητας των Τούρκων η επιβολή του ιδεολογήματος του Παντουρκισμού εφάπτεται με την ύπαρξη της Τουρκίας ως κράτος
Μέσω του Παντουρκισμού φαινομενικά βάλλεται η Δυτική Κουλτούρα. Όμως το γεγονός πως η προπαγάνδα του τουρκικού κράτους και η εχθρότητα του βαθέος ερντογανικού κράτους στρέφεται και κατά άλλων πρέπει να μας βάλει σε υποψίες.Πραγματικότητα αποτελεί ο ωμός εκβιασμός της εβραικής μειονότητας της Τουρκίας (ιστορική παρακαταθήκη που αυτή κουβαλεί ως ένας εκ των κυριοτέρων παραγόντων της ομογενοποίησης της) στο εσωτερικό της. Η δογματική αρχή "ο Τούρκος έχει φίλο μόνο τον Τούρκο) αποκτά κατά συνέπεια καθολική διάσταση και συμπαρασύρει τους παν τες. Μεταξύ αυτών το Ισραήλ, τους Εβραίους και τους Τούρκους Εβραίους.Αυτό φυσικά δεν εμποδίζει την τουρκική κυβέρνηση να συνεχίζει το εμπορικό deal (και) με το Ισραήλ.
Όταν ο Ταγίπ Ερντογάν στον πύρινο λόγο που εκφώνησε στη σύνοδο του Οργανισμού
Ισλαμικής Διάσκεψης στην Κωνσταντινούπολης εξέθετε το πολιτικό υπόβαθρο της πολιτιστικής «επιστροφής
στις ρίζες » ειχε στο νού του να θεμελιώσει την κατασκευή ενός
ενιαίου «μουσουλμανικού κόσμου» με ηγέτη και «προστάτη» την Τουρκία. Για να φτάσει στο όνειρο αυτό πρέπει πρώτα να κυριαρχήσει στο Σουνιτικό Ισλάμ. Ο Πανισλαμισμός λοιπόν έρχεται να συμπληρώσει τον παντουρκισμό. Με δεδομένα στοιχεία πως ο κεμαλισμός παρήγαγε πλήθος αγκυλώσεων για την Τουρκία και το τουρκικό γίγνεσθαι θεωρήθηκε ο νεο-οθωμανισμός ως η λύση της αναστροφής της προδιαγεγραμμένες πορείας της Τουρκίας προς την διάλυση εξ ων συνετέθη. Συνεχιστής του Νεο-οθωμανισμού είναι ο Ταγίπ Ερντογάν δεν είναι ο θεμελιωτής της ιδεολογίας αυτής είναι ένας ακόμα κρίκος σε μια αλυσίδα προσωπικοτήτων της τουρκικής πολιτικής σκηνής που υπηρέτησαν το δόγμα αυτό. Ενα Δόγμα που σήμερα που στο εσωτερικό δεν στοχεύει πρώτιστα στην ξεθεμελίωση του κοσμικού οικοδομήματος
του Μουσταφά Κεμάλ αλλά στην επικρατήσει επί του ισλαμικού τάγματος του ιμάμη Γκιουλέν.
Ξαναγυρίζουμε λοπιπόν εκεί που αρχίσαμε. Η κατάργηση του Χαλιφάτου βάσει της απόφασης της 3ης Μαρτίου
1924 της Τουρκικής Εθνοσυνέλευσης δεν πρέπει να θεωρείται ως δεδομένη. Το καθεστώς Ταγίπ Ερντογάν έχει "ανακαλύψει" μέσω ενός φέρελπι Δημοσιογράφου ένα παράθυρο το οποίο του επιτρέπει την επαναφορά της ιδιότητας του Χαλίφη στο τουρκικό γίγνεσθαι κάτι που δίνει νέα ώθηση στις βλέψεις του Ταγίπ Ερντογάν. Aλλος σύμβουλος του Ταγίπ Ερντογάν "ανακάλυψε" πρόσφατα την δυνατότητα του Τούρκου Προέδρου «να συμπροεδρεύει» του υπουργικού συμβουλίου μέσω της πολιτικής ευθύνης του απέναντι της Τουρκικής κοινωνίας και μέσω της ιδιότητας του αρχηγού των
τουρκικών ένοπλων δυνάμεων Τα δύο αυτα νέα στοιχεία δίνουν μια νέα διάσταση στο όραμα του Ταγίπ Ερντογάν να ηγηθεί του Σουνιτικού κόσμου και να συναποφασίζει στην Μέση Ανατολή με τις ΗΠΑ και όλες οι χώρες οι οποίες αποτελούν μέρος του Στρατηγικού Βάθους της Τουρκίας να ικανοποιούνν τις απαιτήσεις της λειτουργώντας κατευναστικά απέναντι στις επεκτατικές της βλέψεις.Να ηγηθεί του ισλαμικού κόσμου γεφυρώνοντας το χάσμα σιιτών-σουνιτών στην βάση του Οθωμανικού χαλιφάτου
