Ετσι δημιουργήθηκε μια δυναμική μονομερούς πρωτοκαθεδρίας-κυριαρχίας του Βερολίνου στην Ευρώπη. Το πρώτο μήνυμα προς την παραπάνω κατεύθυνση το πήρε ο Σιράκ από τον Σρέντερ στη Σύνοδο Κορυφής της Νίκαιας τον Δεκέμβριο του 2000. Τότε το Βερολίνο διεμήνυσε χωρίς περιστροφές ότι η οικονομική παντοδυναμία της Γερμανίας με αντίβαρο την πολιτική πρωτοκαθεδρία της Γαλλίας ανήκε πλέον στο παρελθόν.
Σήμερα οι Μέρκελ - Σόιμπλε έχουν την άνεση να κρατούν χαμηλούς τόνους, καθώς τη «βρώμικη» δουλειά καταγραφής και τιμωρίας της γαλλικής παραβατικότητας πρέπει να την κάνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Μια κίνηση που θα είναι ταυτόχρονα το αποχαιρετιστήριο υστερόγραφο του Μπαρόζο και το εναρκτήριο λάκτισμα του Γιούνκερ στη λογική «Οι συνθήκες εφαρμόζονται» (Pacta sunt servanda).
Μια λογική υποκριτική και προσχηματική, καθώς στην ουσία πρόκειται για ωμό συσχετισμό δυνάμεων: Οταν στη δεκαετία του '90 και μετά η Γερμανία πλήρωνε το κόστος της ενσωμάτωσης της Ανατολικής Γερμανίας, υπήρχε μια ντε φάκτο χαλάρωση για όλους. Σήμερα στο Βερολίνο γνωρίζουν το ανεφάρμοστο των σιδηρών προδιαγραφών της δημοσιονομικής πειθαρχίας, γνωρίζουν όμως εξίσου καλά ότι είναι ένα εργαλείο κυριαρχίας της Γερμανίας επί των εταίρων της, της Γαλλίας συμπεριλαμβανομένης, και μάλιστα με ευρωπαϊκό περιτύλιγμα και άλλοθι.
kapopoulos@pegasus.gr
