Η επιλογή του
«υπερόπτη» Πέτερ Φόος στη θέση του πρεσβευτή στην Αθήνα σηματοδοτεί
την υιοθέτηση από τη Γερμανία ακόμη αυστηρότερου τόνου απέναντι στη
χώρα μας
Είναι σαφές ότι η Μέρκελ διαχωρίζει
τις υποχρεώσεις του προγράμματος για την Ελλάδα από την επικείμενη
εκλογική αναμέτρηση
Το Βερολίνο «βλέπει» την «επόμενη μέρα» στο ελληνικό πολιτικό
σκηνικό και προσανατολίζεται προς τη νέα πραγματικότητα! Τα πρώτα
σημειολογικά, και άλλως πως, δείγματα γραφής υπήρξαν από τις αρχές του
χρόνου και τώρα είναι προφανές ότι έχει παγιωθεί η σχετική αντίληψη των
γερμανικών τάσεων.Την ίδια στιγμή που ενδοευρωπαϊκές και ευρύτερες γεωπολιτικές
σκοπιμότητες «σπρώχνουν» το Βερολίνο σε συμβιβασμό με τις δημοσιονομικές
επιθυμίες Γαλλίας και Ιταλίας, η ηγεμονεύουσα της Ευρώπης κινείται σε
αντίθετη κατεύθυνση στην ευρωπαϊκή περιφέρεια και, προς παραδειγματισμό
των υπολοίπων, σφίγγει τη θηλιά γύρω από το λαιμό της Ελλάδας - έχοντας
έτσι διπλό λαμβάνειν...
Η Αθήνα παραμένει θεατής στις ευρωπαϊκές εξελίξεις και ασμένως προσδεδεμένη στο γερμανικό άρμα της λιτότητας περιορίζεται σε πολιτικές ασκήσεις επί χάρτου περί υποτιθέμενης εξόδου της χώρας από το Μνημόνιο και αναζήτησης χρημάτων από τις αγορές - ασκήσεις που χλευάζονται και συναφώς ερμηνεύονται ως προεκλογικής φύσεως, από δυτικούς κύκλους.
Εκείνο που παράλληλα καταγράφεται από εγκύρως συνεκτιμώμενες διαπιστώσεις εδώ και αρκετό καιρο, είναι το γεγονός ότι, ακριβώς λόγω της διαφαινόμενης αλλαγής του ελληνικού πολιτικού τοπίου, το Βερολίνο από τις αρχές του χρόνου καλλιεργεί σταδιακά το κλίμα και «στήνει σκηνικό» για την επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές. Είναι σαφές πως δεν θέλει να αφήσει περιθώρια για παρερμηνείες και διαχωρίζει τις υποχρεώσεις του προγράμματος για την Ελλάδα από την επικείμενη εκλογική αναμέτρηση.Τα πρώτα μηνύματα διαπιστωμένης γερμανικής σκλήρυνσης εστάλησαν κατά τους μήνες που προηγήθηκαν των ευρωεκλογών.
Οπως εκτιμάται εγκύρως από κύκλους στις Βρυξέλλες, πλέον ενδεικτική ήταν η σημειωθείσα αλλαγή στο πηδάλιο της γερμανικής διπλωματικής εκπροσώπησης στην Αθήνα, ο επικεφαλής της οποίας, όπως λέγεται, έφερε μαζί του και έναν «αέρα υπεροψίας» και αρκετής δόσης «υποτιμητικής» διαχείρισης της ελληνικής υπόθεσης - δείγματα γραφής που, όπως υποστηρίζεται, είχαν επιδειχθεί προγενέστερα στο Βερολίνο σε ζητήματα ελληνικού ενδιαφέροντος.
Επ' ουδενί, βέβαια, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η επιλογή του Πέτερ Φόος για το «πόστο» της Αθήνας έγινε με αυτά τα κριτήρια, αλλά τα «διαπιστευτήριά» του, κατά τις σχετικές εκτιμήσεις, φέρεται να έχουν «συμβάλει» στο ύφος της μέχρι τούδε θητείας του και αυτό συνεπικουρείται από σχετικές διπλωματικές διαπιστώσεις περί της γερμανικής πολιτικής τακτικής έναντι των Αθηνών κατά το τελευταίο εξάμηνο - ενός αρκετά αυστηρότερου τόνου στις ελληνογερμανικές σχέσεις, μη αποδεχόμενου αντιρρήσεις.
Βέβαια, όλα αυτά δεν διαφέρουν, αλλά τουναντίον αποτελούν μικρογραφία του γερμανικού «χαρακτήρα» που διεκδικεί το αλάθητο - εφ' όσον κάτι δεν περιλαμβάνεται στις γερμανικές προβλέψεις, απορρίπτεται ως υποδεέστερο και τούτο γιατί θεωρούν ότι η στρατηγική τους είναι τελεια. Ετσι, από τη στιγμή που στο Βερολίνο αποφάσισαν πως η Ευρώπη θ' αντιμετωπίσει το χρέος με πολιτικές λιτότητας δεν δέχονται υποδείξεις - είτε γιατί πιστεύουν σ' αυτή τη «συνταγή» είτε γιατί έτσι χρησιμοποιείται το χρέος ως μέσο εξάρτησης των υπολοίπων της Ευρωζώνης.
Από αυτή τη σκοπιά, ο στόχος της Γερμανίας είναι την υφιστάμενη κατάσταση αδυναμίας της ευρωπαϊκής περιφέρειας να τη μεταφράσουν και σε θεσμοποίηση της αδυναμίας από ντε φάκτο σε ντε γιούρε. Ελέγχουν τις αδυναμίες, άρα ελέγχουν την περιφέρεια!
Η συνολική γερμανική προσέγγιση για την επίτευξη του συγκεκριμένου στόχου αποτυπώνεται και σε όσα, κατά πληροφορίες της «Κ.Ε.», φέρεται να έχει πει σε συνομιλητές του, κατ' ιδίαν, ο ΥΠΕΞ Φρανκ-Βάλτερ Στάινμαγερ, σε ανύποπτο χρόνο, πως «προσπαθήσαμε μέσω του Ευρωσυντάγματος να θέσουμε με διατεταγμένο τρόπο μια πιο συντονισμένη και ταχύτερη λήψη αποφάσεων στην Ενωση... Δεν τα καταφέραμε ντε γιούρε, πρέπει τώρα να το κάνουμε ντε φάκτο...»
Η επίσκεψη στην Αθήνα του Γερμανού ΥΠΕΞ στα μέσα Ιανουαρίου για να «δώσει οδηγίες» στην ελληνική προεδρία, είχε ήδη προϊδεάσει για το «άτεγκτον» της γερμανικής προσέγγισης. Και, όπως κρίνεται σήμερα, οι υποδείξεις του κ. Στάινμαγερ στις τότε συνομιλίες του με τον Ελληνα ΥΠΕΞ Ευ. Βενιζέλο, να παραγνωριστούν τα πολιτικά ρίσκα που συνοδεύουν τις κυβερνητικές πολιτικές, ήταν άκρως αντιπροσωπευτικές των γερμανικών προθέσεων. «Ολα πρέπει να γίνουν, όπως έχουμε προσδιορίσει πως θα πρέπει να γίνουν», είχε πει κατηγορηματικά και ενώπιον του Ελληνα αξιωματούχου ο κ. Στάινμαγερ, κατά τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση.
Για ν' αντιληφθεί κανείς πως όλα τυγχάνουν μιας κεντρικής διαχείρισης, διυλίζονται και συνδέονται μεταξύ τους με υπόγειες διαδρομές, δεν θα ήταν υπερβολικό να υποστηριχθεί πως δεν είναι άσχετο το γεγονός ότι την ίδια περίοδο, σε μια από τις εκδόσεις του, το γερμανικό περιοδικό Focus άσκησε αίφνης δριμεία κριτική στον κ. Βενιζέλο για δηλώσεις που αυτός φέρεται να είχε κάνει στο Ελληνογαλλικό Επιμελητήριο, κατηγορώντας τον ότι προσπαθεί να εξεγείρει τη Γαλλία εναντίον της Γερμανίας - λες και η Γαλλία περίμενε τις προτροπές Βενιζέλου για να χαράξει την πολιτική της.
Ο Ελληνας ΥΠΕΞ φέρεται να 'χε πει στην ομιλία του πως η Γαλλία θα πρέπει να ξαναπαίξει το ρόλο που της αρμόζει για να επέλθει μια ισορροπία στην Ευρώπη.
Κατά την άποψη σοβαρού γνώστη του γερμανικού σκεπτικού, ενδεχομένως όλα αυτά ν' αποτελούν και «μηνύματα» για τη διάδοχη πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα που θα προκύψει από τις εκλογές. Αλλά σίγουρα απευθύνονται και πέραν του ελληνικού πολιτικού τοπίου, στη λοιπή ευρωπαϊκή περιφέρεια, για να μην αναθαρρήσουν οι χώρες εκεί από τον αναδυόμενο τώρα πόλο της γαλλο-ιταλικής συνεργασίας - όσο και αν είναι δύσκολο επί του παρόντος να δει κάποιος πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η συνεργασία.
Είναι γεγονός ότι οι τελευταίες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και η διανυόμενη μεταβατική περίοδος στη νεοσύστατη Ευρωπαϊκή Επιτροπή που δεν έχει ακόμη την απαραίτητη πολιτική πυγμή για να επιβληθεί στο γαλλο-ιταλικό πόλο συνεργασίας, επιτρέπουν σε Παρίσι και Ρώμη μια πιο ελαστική πολιτική.
Από την πλευρά του, το Βερολίνο αυτή την εποχή φαίνεται να ρίχνει το βάρος της προσοχής του σε εκτός Ευρωζώνης ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και ενδιαφέρεται να διατηρήσει διακαώς την πολιτική συμμαχία του με το Παρίσι και τη Ρώμη, προφανώς για να μην υπάρξουν ρωγμές στο γερμανικό οικονομικό σχεδιασμό για την Ευρώπη. Ετσι, κατά τη γερμανική ιστορική παράδοση, κάνει τα «στραβά μάτια» στις δύο αυτές μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις, αλλά μέχρις εκεί.
dpdimas29@gmail.com
