Στόχος της Τουρκίας είναι η επέκτασή της στην Κύπρο, το Αιγαίο και τον μεταξύ τους θαλάσσιο χώρο
Η φιλοσοφία με την οποία χειρίζεται
την εξωτερική πολιτική της χώρας του ο νέος Τούρκος πρωθυπουργός Αχμέτ
Νταβούτογλου είναι καλά γνωστή. Την ανέδειξε, άλλωστε, ως υπουργός των
Εξωτερικών και την ανέπτυξε με αρκετή σαφήνεια στο βιβλίο του με τον
τίτλο «Στρατηγικό βάθος».
Δεν αποκλείεται, λοιπόν, να επιχειρήσει νέα ώθηση, με τις
οδηγίες του προκατόχου του, που κατέλαβε τώρα τον αναβαθμισμένο
προεδρικό θώκο και άρχισε να προκαλεί από την πρώτη στιγμή. Οι
τελευταίες δηλώσεις Ταγίπ Ερντογάν, η έξοδος του «Μπαρμπαρός» στην
κυπριακή ΑΟΖ, οι παραβάσεις και παραβιάσεις στο Αιγαίο, είναι προφανώς
μηνύματα που δεν μπορεί να αγνοούνται από κανένα.
Βέβαια, η αναζήτηση στρατηγικού βάθους από τη γείτονα ξεκίνησε πολύ πιο πριν -ένα χρόνο πριν από την εισβολή στην Κύπρο- και έκτοτε συνεχίζεται χωρίς αναστολή. Από τον Νοέμβριο του 1973, η Τουρκία βγήκε διεκδικητικά στο Αιγαίο, δίνοντας άδειες για έρευνες αναζήτησης πετρελαίου σε περιοχές της ελληνικής αιγαιακής υφαλοκρηπίδας. Τρία χρόνια αργότερα, με το Πρακτικό της Βέρνης, δέσμευσε την Ελλάδα να απέχει από έρευνες και γεωτρήσεις στις περιοχές που ήδη διεκδικούσε. Και με την κρίση του Μάρτη του 1987 κήρυξε το Αιγαίο αμφισβητούμενη περιοχή, περιόρισε την Ελλάδα στα χωρικά της ύδατα και την ανάγκασε να εγκαταλείψει ολόκληρη -και όχι μόνο την αμφισβητούμενη- την αιγαιακή υφαλοκρηπίδα.
Από τον Ιούνιο του 1974, με αλλεπάλληλες απειλές πολέμου, η Τουρκία απαγορεύει την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων στα 12 μίλια. Απαιτεί, μάλιστα, να υπάρξει σχετική συμφωνία πριν απευθυνθούν οι δύο χώρες στο Διεθνές Δικαστήριο για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Και δεν συζητά παρά μόνο την ιδέα «μερικής και επιλεκτικής επέκτασης» ώστε να εξαιρεθούν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και οι ακτές της Θράκης, αλλά και να περιοριστεί η επέκτασή τους κάτω των 12 ναυτικών μιλίων στο Κεντρικό Αιγαίο.
Από τον Αύγουστο του 1974, με αλλεπάλληλες παραβάσεις και παραβιάσεις, η Τουρκία αμφισβητεί αφενός το FIR Αθηνών και αφετέρου την έκταση του εθνικού εναέριου χώρου, που φτάνει στα 10 ν.μ., υποστηρίζοντας ότι δεν μπορεί να εκτείνεται πέραν των χωρικών υδάτων. Αναγκάζει έτσι την Ελλάδα να επιχειρεί αναγνωρίσεις και αναχαιτίσεις τουρκικών αεροσκαφών, γεγονός που σημαίνει εντάσεις και υψηλό κόστος. Κατάφερε, μάλιστα, εκμεταλλευόμενη την αποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, να της αφαιρέσει και τον επιχειρησιακό έλεγχο στο Αιγαίο, που ασκούσε ώς τότε στο πλαίσιο της Συμμαχίας.
Ανενεργό, όμως, καταφέρνει η Τουρκία να κρατά και το δικαίωμα της Ελλάδας να κηρύξει Συνορεύουσα Ζώνη, γεγονός που θα ενίσχυε την προσπάθειά της να αντιμετωπίσει τη λαθρομετανάστευση και να κτυπήσει το λαθρεμπόριο. Ακόμη πιο έντονα, ωστόσο, αντιτίθεται στην ανακήρυξη Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης στο Αιγαίο. Και επιπλέον: Από το 1996, προβάλλει τους ισχυρισμούς για δήθεν «γκρίζες ζώνες», που συνιστούν αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας σε ένα απροσδιόριστο αριθμό μικρών νησιών στο Αιγαίο. Συνεχίζει, παράλληλα, την κατοχή, τον εποικισμό και την εθνοκάθαρση σχεδόν της μισής Κύπρου.
Ολα όσα ήδη πέτυχε και όσα εξακολουθεί να διεκδικεί η Τουρκία καταδεικνύουν πως στόχος της δεν είναι η εξασφάλιση κάποιων δικαιωμάτων στους Τουρκοκύπριους, ούτε μόνο η απόσπαση κάποιων περιοχών της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Είναι η επέκτασή της στην Κύπρο, το Αιγαίο και το μεταξύ τους θαλάσσιο χώρο. Είναι ο στρατηγικός έλεγχος ολόκληρης της Αν. Μεσογείου. Είναι η απόκτηση στρατηγικού βάθους σε βάρος του Ελληνισμού.
http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=447409
