Η φιλοσοφία (;) μιας άνομης
επιτυχίας που επικράτησε επί 40 χρόνια έχει τώρα αντικατασταθεί από τη
μελαγχολία (;) της βέβαιης αποτυχίας. Δεν ενδιαφέρεται τόσο πολύ ο
κρισ-έλληνας (προσοχή: όχι ο πρώην κροίσο-έλληνας) στο να θέσει κανόνες
στην ιδιωτική και δημόσια ζωή του όσο στο να βρει άλλα απερπάτητα
μονοπάτια παρανομίας.
Κανένα «πάθημα» δεν γίνεται
«μάθημα», γιατί ουδείς κόπτεται να είναι λευκός ή καθαρός,
υπεραπασχολούμενος «πώς θα τη βγάλει καθαρή» για να συνεχίσει να κάνει
τα ίδια.
«Ποίαν χρείαν» έχουμε θεσμών και νόμων ότι η μεν σωτηρία θα έλθει «άνωθεν», ο δε συμψηφισμός παρ-ανομιών θα επιτευχθεί «κάτωθεν».
Γύρω γύρω όλοι και στη μέση το Κράτος (που ακόμα κι αν πάει να «εκσυγχρονισθεί» πάντοτε βρίσκουμε ευκαιρία να το επαναφέρουμε στην... παλαιάν τάξιν πελατειακών σχέσεων).Δημοκρατία αλά καρτ και νομοθεσία με το κομμάτι: κλασική περίπτωση θεσμικής απορρύθμισης και πολιτικής παρακμής.Εγκλωβισμένοι άπαντες στο φαύλο κύκλο του «να αλλάξουνε τα πράγματα αλλά να μην αλλάξουμε εμείς», αναζητούμε εναγωνίως παραισθησιογόνα μιας χρήσης (Προεδρολογία, Αμφίπολη).
Πώς να προτείνεις λύσεις όταν ο άλλος δεν θέλει να δει το πρόβλημα;Πολιτικοί σεισμοί και κοινωνικοί μετασεισμοί δεν θα μας αφυπνίσουν γιατί δεν ενδιαφερόμαστε για την Ελλάδα που έρχεται. Υπερασπιζόμαστε μετά μανίας την Ελλάδα που χάσαμε, δηλαδή την Ελλαδίτσα του καθενός κι όχι την Ελλάδα όλων.Εντεκα εκατομμύρια Ελλαδίτσες μήπως είναι πολλές για να τις αντέξει μία και μόνον Ελλάδα (και μάλιστα σε κρίση); http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=447673
