Ο Μπαράκ Ομπάμα είναι ο τέταρτος συνεχόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων
Πολιτειών της Αμερικής -μετά τον πατέρα και υιό Τζορτζ Μπους και,
ενδιαμέσως, τον Μπιλ Κλίντον- ο οποίος βομβαρδίζει το Ιράκ.
Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί ένοικοι του Λευκού Οίκου αποδεικνύουν
ότι δεν διστάζουν ούτε στιγμή να δώσουν τη σχετική εντολή στους
στρατηγούς του Πενταγώνου, φανερώνοντας έτσι ότι υπάρχει κάτι πολύ πιο
βαθύ από το καπρίτσιο και τη δοκιμή νέων έξυπνων πυραύλων που... ενώνει
την Ουάσιγκτον με τη συγκεκριμένη χώρα. Μια χώρα η οποία αποδεικνύεται
«κλειδί» για το γεωπολιτικό τοπίο στη Μέση Ανατολή, ειδικά τώρα που
απειλείται ευθέως να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη -και οι Αμερικανοί
ευελπιστούν, φυσικά, να «δεσμεύσουν» ορισμένα από τα καλύτερα κομμάτια
της.Αυτή τη φορά, μάλιστα, είναι αλήθεια ότι δεν έχουν εκδηλωθεί αντιδράσεις, ούτε στο εσωτερικό των ΗΠΑ, ούτε στην υπόλοιπη Δύση, ούτε και στον κόσμο του Ισλάμ, για τον «αμερικάνικο ιμπεριαλισμό». Βλέπετε, οι εικόνες των σφαγμένων και αποκεφαλισμένων αντιπάλων των «τζιχαντιστών» του Ισλαμικού Κράτους, οι εκατοντάδες χιλιάδες των προσφύγων και η διώξεις μουσουλμάνων και χριστιανών δίνουν στις βόμβες που πέφτουν αυτή τη φορά μια... ανθρωπιστική διάσταση. Δεν είναι τυχαίο ότι δύο ορκισμένοι εχθροί, ο Μεγάλος Μουφτής της σουνιτικής Σαουδικής Αραβίας και ο Μεγάλος Αγιατολάχ του (σιϊτικού) Ιράν, συνομολογούν ότι το δίκαιο είναι με το μέρος του πάλαι ποτέ Μεγάλου Σατανά.
Στη δε Ευρώπη, οι κυβερνήσεις (και οι λαοί, καθώς φαίνεται) όχι απλώς δεν έχουν αντίρρηση -όπως είχαν το 2003, για την εισβολή του Μπους του νεότερου- αλλά σπεύδουν να στείλουν όσα όπλα διαθέτουν για να ενισχύσουν τις «Δυνάμεις του Καλού» στο Ιράκ. Ακόμη και η άγια κεφαλή του Βατικανού, ο Πάπας Φραγκίσκος, αποφάνθηκε ότι «είναι δίκαιο να σταματήσουμε αυτούς που εξαπολύουν άδικες επιθέσεις», δίνοντας έτσι την ευλογία του στα μαχητικά που απογειώνονται από τα αμερικανικά αεροπλανοφόρα.
Όσο για τους Κούρδους, κυρίως του βορείου Ιράκ, είδαν τις αμερικανικές βόμβες να διασώζουν την ύστατη στιγμή την πρωτεύουσά τους Ερμπίλ και μαζί την τιμή των (υπερτιμημένων) «πεσμεργκά», τους οποίους είχαν κυριολεκτικά πάρει αμπάριζα οι «τζιχαντιστές». Πλέον, μπορούν πιο εύκολα να ονειρεύονται το δικό τους κράτος, με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιθανό ότι οι νυν και οι επόμενες γενιές θα ανεμίζουν περήφανες την αστερόεσσα και θα κατατάσσουν τους Αμερικανούς στους μεγάλους αιώνιους ευεργέτες τους -ακριβώς όπως κάνουν οι Αλβανοί του Κοσόβου, οι οποίοι χρωστούν την ανεξαρτησία τους στις βόμβες κατά των Σέρβων του Μιλόσεβιτς. Σιγά σιγά μάλιστα, δεν αποκλείεται στις επετείους των Κούρδων οι σημαίες των ΗΠΑ να είναι περισσότερες από τα πορτρέτα του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, ο οποίος δείχνει να συμφωνεί με τον Ερντογάν και την Άγκυρα ότι το ανεξάρτητο κράτος δεν είναι πλέον η ενδεδειγμένη λύση...
Ο Ομπάμα και οι σύμβουλοί του, παρά την όποια κριτική δέχονται (κυρίως για αδράνεια) εντός συνόρων, μπορούν να περηφανεύονται ότι με ένα σμπάρο πέτυχαν δύο (τουλάχιστον) τρυγόνια. Αφενός, έβαλαν τις βάσεις για να δημιουργήσουν ένα ακόμη πιστό στις ΗΠΑ προτεκτοράτο, το οποίο θα μπορούν να αξιοποιήσουν όποτε παραστεί ανάγκη σε βάρος της Τουρκίας, του Ιράν, της Συρίας και άλλων χωρών της περιοχής. Αφετέρου, αποκατέστησαν ένα (μικρό, έστω) μέρος της εικόνας τους, προωθώντας την εικόνα του ισχυρού εκπρόσωπου του πολιτισμένου κόσμου, της μοναδικής υπερδύναμης που μπορεί να σώσει ανθρώπους και χώρες ολόκληρες από τη βία των κάθε λογής βαρβάρων. Λίγα τα θεωρείτε όλα αυτά;
Προτεκτοράτο
Οι ΗΠΑ βάζουν τις βάσεις για τη δημιουργία ενός ακόμη πιστού προτεκτοράτου -του κουρδικού κράτους- το οποίο θα μπορούν να αξιοποιούν σε βάρος της Τουρκίας, του Ιράν, της Συρίας και άλλων χωρών της περιοχής.\
ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ-ΗΜΕΡΗΣΙΑ
