Ενα εκατομμύριο ψήφους παραπάνω πήρε
το φιλοκουρδικό κόμμα, αλλά το άνοιγμα προς άλλες εθνοτικές και
θρησκευτικές ταυτότητες κινδυνεύει να μείνει μετέωρο
Διαδικασία επίλυσης κουρδικού
προβλήματος εν όψει ή το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, εν
όψει των βουλευτικών εκλογών του 2015, αναζητεί τυχόν συνεργάτες για να
αυξήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που θα εγκρίνει τη συνταγματική
αλλαγή για τη μετάβαση στο προεδρικό ή αλλιώς το ερντογανικό σύστημα;
Ιδού η υπαρξιακή απορία του κουρδικού ζητήματος στην Τουρκία.
Το 9,7% που πήρε στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς, υποψήφιος του φιλοκουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος των Λαών, ήταν κατά 3,5 μονάδες ή αλλιώς κατά 1.000.000 ψήφους αύξηση του εκλογικού ποσοστού του εν λόγω κόμματος. Από ό,τι φαίνεται το ποσοστό αυτό ενθουσίασε όχι μόνο τους ίδιους τους Κούρδους, αλλά και το κυβερνών κόμμα. Διότι ταυτόχρονα ξεκίνησε μια ρητορική γύρω από την περίφημη «διαδικασία» επίλυσης του Κουρδικού.
Την περασμένη Παρασκευή ο διοικητής της υπηρεσίας πληροφοριών ΜΙΤ, ο φερόμενος και ως υποψήφιος να αναλάβει τη θέση του υπουργού Εξωτερικών στη νέα τουρκική κυβέρνηση, συναντήθηκε με τον ηγέτη του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Η συνάντηση έγινε στις φυλακές στο νησί Ιμραλι της Προποντίδας όπου κρατείται ο Κούρδος ηγέτης.
Μία μέρα αργότερα με τον Οτσαλάν συναντήθηκε και αντιπροσωπεία του φιλοκουρδικού κόμματος.
Ακολούθησαν οι δηλώσεις του αντιπροέδρου της κυβέρνησης Μπεσίρ Αταλάι για «επίσπευση» της διαδικασίας περί Κουρδικού. Είναι πάντως εντυπωσιακό ότι ενώ γίνονται όλα αυτά, δεν λέει κουβέντα ο αρχηγός του κόμματος Σελαχατίν Ντεμιρτάς. Ανεξάρτητα από το αν η σιωπή του αυτή είναι σημαδιακή, υπάρχει ένα ζήτημα.
Ο Ντεμιρτάς αύξησε το ποσοστό του φιλοκουρδικού κόμματος κάνοντας ένα άνοιγμα προς άλλες εθνοτικές και θρησκευτικές ταυτότητες. Κι αυτό στην προσπάθειά του να λυτρωθεί το κόμμα του από την αρνητική «ταμπέλα» του αμιγώς κουρδικού κόμματος. Το εκλογικό αποτέλεσμα τον δικαίωσε.
Τώρα όμως το αυξημένο αυτό ποσοστό που κερδήθηκε χάριν του ανοίγματος χρησιμοποιείται για μια κίνηση συστολής, αντίθετης προς τη διαστολή την οποία χάρισε το άνοιγμα. Ο Οτσαλάν προτάσσει το κουρδικό ζήτημα και η προσοχή του χώρου των Κούρδων επικεντρώνεται στη «διαδικασία» επίλυσης του Κουρδικού και μόνο. Και ξεχνιούνται τα ανοίγματα.
Και ξεχνιούνται με τέτοιο τρόπο ο οποίος παραπέμπει σε προεκλογικές δηλώσεις στελεχών του φιλοκουρδικού κόμματος ότι η τυχόν υποστήριξη της συνταγματικής αλλαγής πρέπει να έχει αντάλλαγμα. Δηλαδή με απλά λόγια, μπορεί να στηρίξουμε το όραμα του Ερντογάν για προεδρικό σύστημα, αρκεί να προχωρήσει η διαδικασία περί Κουρδικού.Και φυσικά οι αρκετοί αλεβήδες που ψήφισαν τον Ντεμιρτάς στις προεδρικές εκλογές θα μείνουν με την απορία: «Και τι θα γίνουμε εμείς;»Το «εμείς» όμως στην Τουρκία είναι αυστηρά καθορισμένο και αφήνει απέξω τους «εσείς». Κι αυτό ισχύει ανεξαιρέτως για όλες τις συλλογικές, εθνοτικές ή θρησκευτικές ταυτότητες.
