Φαίνεται τελικά πως η είδηση
είναι αληθινή, και πως -επί τέλους- αποφάσισε η Ελλάδα να δημιουργεί
γεγονότα και όχι να τα ακολουθεί
Είναι από τα πλέον ευχάριστα νέα που έχω ακούσει το τελευταίο διάστημα,
ώστε ομολογώ πως έκανα καιρό να το υιοθετήσω, αναζητώντας την
επαλήθευση και από άλλες πηγές. Φαίνεται τελικά πως η είδηση είναι
αληθινή, και πως -επί τέλους- αποφάσισε η Ελλάδα να δημιουργεί γεγονότα
και όχι να τα ακολουθεί.
Αφορμή γι’ αυτά ένα πολύ ενδιαφέρον σημείωμα του επικεφαλής του ΙΕΝΕ κ.
Κ. Ν. Σταμπολή στο «Energia.gr», που και εκ του τίτλου φαίνεται πως
πραγματεύεται ενεργειακά θέματα. Πρόκειται για την ανακοίνωση προ ημερών
του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΚΑ) για
τον Διεθνή Γύρο Παραχωρήσεων (2nd International Round), όπου μεταξύ των
20 συνολικώς θαλάσσιων οικοπέδων, περιέλαβε και μία σειρά, συγκεκριμένα
τα blocks 12 έως 20, που ευρίσκονται νοτίως της Κρήτης.
Όπως είναι γνωστό, με τα θαλάσσια οικόπεδα που ευρίσκονται στα Δυτικά,
δηλαδή στο Ιόνιο, όπου υπάρχει συμφωνία οριοθέτησης θαλάσσιων συνόρων με
την Ιταλία από το 1978, δεν υπάρχει θέμα αμφισβήτησης. Νοτίως όμως και
Ανατολικώς της Κρήτης δεν κατόρθωσε το Υπουργείο Εξωτερικών να επιτύχει με την Αίγυπτο και την Λιβύη την οριοθέτηση, λόγω ενστάσεων και κωλυσιεργιών των δύο χωρών.
Αρχικώς, υπήρξε παρότρυνση της Τουρκίας στην πλευρά της Αιγύπτου να
αρνηθεί την οριοθέτηση, λίγο πριν αυτή υπογραφεί, αλλά παρά την αλλαγή
της κυβέρνησης στην Αίγυπτο και την σαφή αντιτουρκική θέση της, το
πρόβλημα δεν επιλύθηκε. Υπάρχουν αλληλοκαλύψεις οικοπέδων, και αγνοούμε
πόσο προχώρησαν οι συζητήσεις των τεχνικών επιτροπών Ελλάδας και
Αιγύπτου, που θα συνέρχονταν για να βρουν λύση συμφέρουσα και για τις
δύο χώρες.
Όπως προκύπτει από την ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ, η Ελλάδα έχει ανακηρύξει
de facto υφαλοκρηπίδα και την εφαπτόμενη με αυτήν ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης,
αφού μαζί με τους χάρτες δόθηκαν στην δημοσιότητα και οι πλήρεις
γεωγραφικές συντεταγμένες των εν λόγω οικοπέδων.
Ο κ. Σταμπολής σημειώνει, ότι η μέγιστη απόσταση από το ακραίο
νότιο-ανατολικό άκρο της Κρήτης (οικόπεδα 15 και 20) είναι στα 100
ναυτικά μίλια περίπου, με το εύρος αυτό να αυξομειώνεται προς τα δυτικά
όρια των υπόλοιπων οικοπέδων ανάλογα με την μορφολογία των ακτών της
Αιγύπτου και Λιβύης.
Είναι προφανές ότι η χάραξη έγινε βάσει των προβλεπόμενων στο Διεθνές
Δίκαιο της Θάλασσας των Ηνωμένων Εθνών ( UΝ CLOS, Montego Bay 1982) το
οποίο ορίζει ως μέγιστη απόσταση ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας τα 200 ν.μ. Στη
συγκεκριμένη περίπτωση και λόγω του ότι η απόσταση μεταξύ των νοτίων
παραλιών Κρήτης και Αιγύπτου είναι στα 197 ν.μ., ακολουθήθηκε η μέση
γραμμή, αφού ελήφθηκε υπ’ όψιν η νήσος Γαύδος και το σύμπλεγμα της νήσου
Χρυσή, έτσι που η μέγιστη απόσταση των δύο ακραίων θαλάσσιων οικοπέδων
να φτάνει τα 98.5 ν.μ.
Δεν είμαι ειδικός στα ενεργειακά, αλλά νομίζω ότι το πρόβλημά μας με
την Αίγυπτο, δεν βρίσκεται σ’ αυτήν την περιοχή. Στις 30 Δεκεμβρίου 2013
το υπουργείο Πετρελαίου της Αιγύπτου και συγκεκριμένα η Αιγυπτιακή
Εταιρεία Φυσικού Αερίου (EGAS), είχε αποφασίσει να προχωρήσει στην
προκήρυξη νέου γύρου εκμετάλλευσης συνολικά επτά οικοπέδων στη Μεσόγειο
και στο Δέλτα του Νείλου.
Από τα επτά οικόπεδα, τουλάχιστον δύο εξ αυτών βρίσκονται σε περιοχή
στην οποία ουσιαστικά «κουμπώνουν», όπως αναφέρουν ενημερωμένες πηγές,
με οικόπεδα που αυθαιρέτως έχει προκηρύξει παλαιότερα η Άγκυρα στην
Ανατολική Μεσόγειο, «σβήνοντας» ουσιαστικά από τον χάρτη το Καστελόριζο
και αγνοώντας προφανώς πλήρως τις απόψεις της Αθήνας. Μήπως αυτό
σημαίνει ότι η Αίγυπτος υιοθετεί τις τουρκικές θέσεις;
Εν πάση περιπτώσει η ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ συνοδεύθηκε από πλήρη
γεωγραφικά περιγραφή της θαλάσσιας έκτασης νοτίως της Κρήτης, όπου η
Ελλάδα μπορεί και θέλει να εξασκήσει τα κυριαρχικά της δικαιώματα, όπως
αυτά πηγάζουν από την Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο Θαλάσσης.
Πρόκειται για ενέργεια που ακολούθησε την ρηματική διακοίνωση της
Ελληνικής κυβέρνησης προς τα Ηνωμένα Έθνη στις 20 Φεβρουαρίου 2013, και
που από τότε «φωνάζω» σ’ αυτήν την στήλη, γιατί δεν προχωρούμε την
υπόθεση.
Οι οιωνοί είναι ευνοϊκοί, με την μεν Λιβύη να αλληλοσπαράσσεται, και
την Αίγυπτο να έχει κι αυτή πολλά εσωτερικά προβλήματα. Όπως και να
έχει, όποια χώρα έχει αντιρρήσεις, μπορεί να υποβάλλει ενστάσεις στον
ΟΗΕ, ο οποίος με την σειρά του θα παραπέμψει την υπόθεση στο Διεθνές
Δικαστήριο. Αυτό έχει το πλεονέκτημα, λένε διεθνολόγοι, ότι δεν μπορεί
να παραστεί η Τουρκία, επειδή δεν υπέγραψε το Δίκαιο Θαλάσσης.
Επομένως, πρόκειται για ενδεδειγμένη ενέργεια, που επί τέλους μού δίνει
την ευκαιρία μετά από δεκάδες άρθρα αρνητικά για την εξωτερική πολιτική
μας, να έχω υλικό για ένα θετικό, ελπίζοντας πως δεν θα είναι το
μοναδικό.
