Απίθανο; Οχι, βέβαια. Ηδη στις Βαλτικές χώρες έχουν ασκηθεί
διώξεις σε όσους εγκωμιάζουν ή δεν καταδικάζουν την δράση του Κόκκινου
Στρατού, όπως σημειώσαμε στο φύλλο του Σαββάτου. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η
νομιμοποίηση της αυθαιρεσίας αυτής: πρώτα συγκροτείται νομικά η έννοια
της γενοκτονίας, των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της
ανθρωπότητος, (συγκρότηση απολύτως αυθαίρετη σε αρκετές περιπτώσεις).
Μετά εμφανίζονται σε κάποιες χώρες «αντιρατσιστικοί» ή παρεμφερείς νόμοι
(για το Ολοκαύτωμα και τις γενοκτονίες) και εν συνεχεία, με βάση
κάποιες αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, γίνεται επίκληση των αποφάσεων
αυτών καθώς και της σχετικής νομολογίας (π.χ., καταδίκη του Γκαρωντύ),
ώστε να εμφανιστεί υποδεέστερη ως αγαθό η ελευθερία του λόγου από την
«ισοπεδωτική άρνηση αυτού του τύπου των ιστορικών γεγονότων». Γιατί;
«Διότι συνιστά σημαντική απειλή για την δημόσια τάξη, ασύμβατη με την
δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα»!!!
Παρέλκει κάθε σχόλιο γι' αυτό το ανεκδικήγητο σκεπτικό βάσει του οποίου καταδικάστηκε ο Ροζέ Γκαρωντύ. Ας ακούσουμε, όμως, τον Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος -μαζί με άλλον εξέχοντες στοχαστές, πανεπιστημιακούς και ιστορικούς- υπενθυμίζει το στοιχειώδες: την διατήρηση θεμελιωδών ελευθεριών για τους «εχθρούς της ελευθερίας». Ο Τσόμσκι, στη δεκαετία του '80, είχε υπερασπιστεί το δικαίωμα του γνωστού αρνητή του Ολοκαυτώματος, του Ρομπέρ Φορισόν, να εκφράζει τις απόψεις του.
Το 2010 ένας άλλος αρνητής, ο Βενσάν Ρενουάρ, φυλακίστηκε βάσει του νόμου Γκεσό, και ο Τσόμσκι έσπευσε να ξιφουλκήσει εναντίον του φασιστικού αυτού νόμου. Και δήλωσε:
«Δεν γνωρίζω τίποτε σχετικά με τον κ. Ρενουάρ, όμως θεωρώ ότι ο νόμος Γκεσό είναι εντελώς παράνομος και αντιφάσκει με τις αρχές μιας ελεύθερης κοινωνίας, όπως αυτές είναι κατανοητές από τον Διαφωτισμό. Ο νόμος αυτός έχει ως συνέπεια να παραχωρείται στο κράτος το δικαίωμα να προσδιορίζει την ιστορική αλήθεια και να τιμωρεί όσους απαμακρύνονται από τα κελεύσματά του, κάτι που είναι μια αρχή η οποία μας θυμίζει τις πιο σκοτεινές ημέρες του σταλινισμού και του ναζισμού». Στο ίδιο μήκος και ο Μαξ Γκαλό, ο γνωστός σοσιαλιστής ιστορικός και ακαδημαϊκός: «Η εθνική αντιπροσωπεία δεν μπορεί να υπαγορεύει διά νόμου την ορθή ιστορία, αυτή που πρέπει να διδάσκεται».
Η ιστορικός Ντέμπορα Λίπσταντ, συγγραφέας του βιβλίου «Αρνούμενοι το Ολοκαύτωμα», σύρθηκε τα δικαστήρια έπειτα από αγωγή που κατέθεσε εις βάρος της ο Ντέιβιντ Ιρβινγκ, ένας αμφιλεγόμενος ιστορικός, με ακροδεξιές απόψεις και φιλο-ναζί «παρέες». Η Λίπσταντ είχε χαρακτηρίσει «οπαδό του Χίτλερ» τον Ιρβινγκ και τον εγκαλούσε για «παραποίηση στοιχείων με στόχο να καταλήξει σε αστήρικτα συμπεράσματα».
Η Λίπσταντ αθωώθηκε. Και μετά την δίκη δήλωσε: «Σε χώρες όπου είναι δυνατόν να θεσπιστούν νόμοι που θα απαγορεύουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος, είμαι αντίθετη σε κάτι τέτοιο. Αυτοί οι νόμοι απλώς μετατρέπουν τον αρνητισμό σε "απαγορευμένο καρπό" και έτσι τον κάνουν περισσότερο -και όχι λιγότερο- ελκυστικό. Επιπλέον δεν πιστεύω ότι οι αίθουσες των δικαστηρίων είναι οι κατάλληλοι χώροι για να αναπτυχθεί η ιστορική έρευνα».
Τι λένε για όλα αυτά οι ημέτεροι ιστορικοί, διανοούμενοι, νομικοί και δημοσιογράφοι; Γιατί δεν υπάρχει στις ΗΠΑ τέτοιος φρικώδης νόμος; Πώς σας φαίνεται το αίτημα να απαλειφθούν από την Ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδος, ως αντισημιτικά, ορισμένα μεγαλυνάρια; Τι θα ψηφίσουν ορισμένοι βουλευτές και πρώην υπουργοί της Ν.Δ., που είχαν ξιφουλκήσει κατά του «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου, το οποίο είχε ετοιμάσει το 2011 ο κ. Καστανίδης; Αυτά και άλλα πολλά στο αυριανό, τρίτο κατά σειράν, σημείωμα..
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Παρέλκει κάθε σχόλιο γι' αυτό το ανεκδικήγητο σκεπτικό βάσει του οποίου καταδικάστηκε ο Ροζέ Γκαρωντύ. Ας ακούσουμε, όμως, τον Νόαμ Τσόμσκι, ο οποίος -μαζί με άλλον εξέχοντες στοχαστές, πανεπιστημιακούς και ιστορικούς- υπενθυμίζει το στοιχειώδες: την διατήρηση θεμελιωδών ελευθεριών για τους «εχθρούς της ελευθερίας». Ο Τσόμσκι, στη δεκαετία του '80, είχε υπερασπιστεί το δικαίωμα του γνωστού αρνητή του Ολοκαυτώματος, του Ρομπέρ Φορισόν, να εκφράζει τις απόψεις του.
Το 2010 ένας άλλος αρνητής, ο Βενσάν Ρενουάρ, φυλακίστηκε βάσει του νόμου Γκεσό, και ο Τσόμσκι έσπευσε να ξιφουλκήσει εναντίον του φασιστικού αυτού νόμου. Και δήλωσε:
«Δεν γνωρίζω τίποτε σχετικά με τον κ. Ρενουάρ, όμως θεωρώ ότι ο νόμος Γκεσό είναι εντελώς παράνομος και αντιφάσκει με τις αρχές μιας ελεύθερης κοινωνίας, όπως αυτές είναι κατανοητές από τον Διαφωτισμό. Ο νόμος αυτός έχει ως συνέπεια να παραχωρείται στο κράτος το δικαίωμα να προσδιορίζει την ιστορική αλήθεια και να τιμωρεί όσους απαμακρύνονται από τα κελεύσματά του, κάτι που είναι μια αρχή η οποία μας θυμίζει τις πιο σκοτεινές ημέρες του σταλινισμού και του ναζισμού». Στο ίδιο μήκος και ο Μαξ Γκαλό, ο γνωστός σοσιαλιστής ιστορικός και ακαδημαϊκός: «Η εθνική αντιπροσωπεία δεν μπορεί να υπαγορεύει διά νόμου την ορθή ιστορία, αυτή που πρέπει να διδάσκεται».
Η ιστορικός Ντέμπορα Λίπσταντ, συγγραφέας του βιβλίου «Αρνούμενοι το Ολοκαύτωμα», σύρθηκε τα δικαστήρια έπειτα από αγωγή που κατέθεσε εις βάρος της ο Ντέιβιντ Ιρβινγκ, ένας αμφιλεγόμενος ιστορικός, με ακροδεξιές απόψεις και φιλο-ναζί «παρέες». Η Λίπσταντ είχε χαρακτηρίσει «οπαδό του Χίτλερ» τον Ιρβινγκ και τον εγκαλούσε για «παραποίηση στοιχείων με στόχο να καταλήξει σε αστήρικτα συμπεράσματα».
Η Λίπσταντ αθωώθηκε. Και μετά την δίκη δήλωσε: «Σε χώρες όπου είναι δυνατόν να θεσπιστούν νόμοι που θα απαγορεύουν την άρνηση του Ολοκαυτώματος, είμαι αντίθετη σε κάτι τέτοιο. Αυτοί οι νόμοι απλώς μετατρέπουν τον αρνητισμό σε "απαγορευμένο καρπό" και έτσι τον κάνουν περισσότερο -και όχι λιγότερο- ελκυστικό. Επιπλέον δεν πιστεύω ότι οι αίθουσες των δικαστηρίων είναι οι κατάλληλοι χώροι για να αναπτυχθεί η ιστορική έρευνα».
Τι λένε για όλα αυτά οι ημέτεροι ιστορικοί, διανοούμενοι, νομικοί και δημοσιογράφοι; Γιατί δεν υπάρχει στις ΗΠΑ τέτοιος φρικώδης νόμος; Πώς σας φαίνεται το αίτημα να απαλειφθούν από την Ακολουθία της Μεγάλης Εβδομάδος, ως αντισημιτικά, ορισμένα μεγαλυνάρια; Τι θα ψηφίσουν ορισμένοι βουλευτές και πρώην υπουργοί της Ν.Δ., που είχαν ξιφουλκήσει κατά του «αντιρατσιστικού» νομοσχεδίου, το οποίο είχε ετοιμάσει το 2011 ο κ. Καστανίδης; Αυτά και άλλα πολλά στο αυριανό, τρίτο κατά σειράν, σημείωμα..
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
