ΕΙΝΑΙ ΓΝΩΣΤΗ η τραγική κραυγή του πρέσβη Νίκου
Δημητρίου στο Προεδρικό το 1967, «Μακάριε δώσ' τους τα όλα»! Και είναι
επίσης γνωστό ότι στην τραγική κραυγή, τραγικότερη ήταν η απάντηση του
Μακαρίου, «Νίκο μου, εγώ τους τα 'δωσα, αλλά εκείνοι δεν τα παίρνουν»!
Τι παρέμενε τότε άγνωστο, που σήμερα όμως έγινε βέβαιο, είναι πως εκείνο
που τους «έδινε», δεν ήταν ό,τι πράγματι ζητούσαν. Τι ζητούσαν
περιγράφεται στην (ήδη δημοσιοποιημένη1*) Έκθεση Μπέλτσερ: Προκειμένου
να έχουν οι ΗΠΑ εναλλακτικό της Τουρκίας σύμμαχο στην περιοχή, έπρεπε η
Ελλάδα να διαθέτει έδαφος στην Ανατολή. Και για να γίνει αυτό, ήταν
αναγκαίο η Κύπρος «να δεθεί με την Ελλάδα, είτε με την ένωση, είτε με
άλλο "νομικό" καθεστώς». Εκείνος λοιπόν ήταν πρόθυμος να δώσει όχι
εκείνο, αλλά «όλα τα άλλα». Που όμως, κατά πώς είπε στον πρέσβη
Δημητρίου, δεν τα ήθελαν! Διότι κατά πώς ερμήνευσε ο ποτέ πρέσβης Μάριος
Ευρυβιάδης, τα πήραν από αλλού...
Θυμίζω στον αναγνώστη: Στα χρόνια εκείνα, '64-'67, μέχρις υστερίας οι
Αμερικανοί μιλούσαν για «κομμουνιστικό κίνδυνο» στην Κύπρο! Θα ήταν
βέβαια μεγάλο σφάλμα να φανταστεί κανείς ότι οι Αμερικάνοι θεώρησαν ποτέ
ως κομμουνιστή τον Μακάριο. Ή ότι μπορούσε το είδος των εγχώριων
«κομμουνιστών» να εγκαταστήσει κομμουνιστικό κράτος στην Κύπρο. Εκείνο
που τους προκαλούσε την «υστερία», το περιγράφει στην ίδια έκθεσή του ο
Μπέλτσερ: Ήταν η «περαιτέρω εξάπλωση του κομμουνισμού στη νήσο», πράγμα
που για τις ΗΠΑ «θα ήταν πηγή μόνιμης ενόχλησης» καθώς ευνοεί «τη
σοβιετική ικανότητα εκμετάλλευσής της». Σε τούτο μόνο «φόβιζε» τους
Αμερικανούς «εξάπλωση του κομμουνισμού στην Κύπρο»: Εκμετάλλευσή της από
τους Σοβιετικούς! Που έτσι θα μπορούσαν να τους «παρενοχλούν», και σε
δική τους «σφαίρα επιρροής»!
Φυσικά δεν είναι μόνος αυτός ο λόγος, που για τους Αμερικανούς, ως ανεξάρτητο κράτος η Κύπρος ήταν, «εξ ορισμού» πια, αναξιόπιστο για σύμμαχος. Δεν είναι δηλ. το ότι το κομμουνιστικό κόμμα στην Κύπρο, αναλογικά ήταν το μεγαλύτερο παγκοσμίως, αυτό που κυρίως τους ενοχλούσε. Κάτι άλλο ήτανε σημαντικότερο: Ότι κατόρθωνε πάντοτε εκείνο να διαμορφώνει την κοινή γνώμη στον τόπο, και, ως διά μαγείας, απαξάπαντες να υιοθετούν τη δική του συνθηματολογία. Θυμίζω εκείνη την παράνοια του «Ένωση ναι, ΝΑΤΟ όχι», που στάθηκε ο κύριος μοχλός εξουδετέρωσης της μεγάλης εθνικής εξόρμησης που επιχειρήθηκε με την αποστολή εδώ της ελληνικής μεραρχίας το 1964. Ήταν σε τέτοιο αριστοτεχνικό βαθμό αλάθητης αυθεντίας επενδυμένο ως σύνθημα, που ουδείς τόλμησε ποτέ να αμφισβητήσει την εξόφθαλμη αυτή βλακεία. Ούτε καν άνθρωποι, που ελάχιστα χρόνια πριν επαξίως έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα στον απελευθερωτικό αγώνα του τόπου. (Πράγμα που αποτελεί και το μεγαλύτερο κυπριακό δράμα...)
Αυτό ήταν για τους Αμερικανούς και το μεγαλύτερο τεκμήριο εθελούσιας υποταγής της Κύπρου στο αλάθητο ενός «μαρξιστή» βασιλιά, που ήτανε γυμνός. Και δεδομένου ότι ως πολιτικό γεγονός εξελίχθηκε σε συνενοχή, ποτέ, μέχρι και σήμερα, δεν εξαλείφθηκε! Και μόνο το γεγονός ότι ακόμα δεν κατόρθωσε η κυπριακή κοινωνία να εξαναγκάσει, ώστε η πολιτεία να θέσει σε πολιτισμική χλεύη τη λοιμική του ετεοκυπριωτισμού, που υποχθονίως εργάζεται για αναγωγή σε γλώσσα, του εργαστηριακού του εκτοπλάσματος, το οποίο η αγραμματοσύνη του αποκαλεί «κυπριακή διάλεκτο», αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Γεγονός όμως, που ο αμερικανικός κατασκοπευτικός μηχανισμός (που, ειρήσθω, γνωρίζει για μας πολύ περισσότερα απ' ό,τι φανταζόμαστε) το καταγράφει ως απόδειξη της παλαιόθεν εξάρτησης του τόπου από την ενδημούσα μαρξιστική παλαιοντολογία! Και βεβαίως, για την αμερικανική αντικομμουνιστική μονοτροπία επιβεβαιώνει ότι η Κύπρος αποδεικνύει, όπως και το 1964-1967 το απέδειξε, ότι ως κράτος εξακολουθεί να είναι αναξιόπιστο για σύμμαχος.
Το τραγικό είναι ότι σήμερα, χωρίς αναστροφή εκείνου του κλίματος, ο αρχηγέτης της κυβερνώσας τον τόπο πολιτικής παρεξήγησης, νομίζει πως εξευμενίζει τους Αμερικανούς αν τρέχει ξοπίσω τους, υιοθετώντας απλώς την προτροπή του πρέσβη Δημητρίου, «Μακάριε δώσ' τα όλα». Και γιατί αλήθεια να τα πάρουν από τον «αναξιόπιστο», αν (κατά την ερμηνεία Ευρυβιάδη) μπορούν να τα πάρουν «από αλλού»; Και θα το κάνουν! Δεδομένου ότι αναστροφή εκείνου του κλίματος, μόνο με κάποιαν από τις μεθόδους Μπέλτσερ μπορεί να γίνει. Πράγμα οδυνηρό βεβαίως για την προϊούσας ενοχής πολιτική Ελίτ...
*Ο Χάρης Φεραίος είναι διδάκτωρ του ΕΜΠ.
1*Αρχείο Ροδίτη
