Η Αργεντινή επέλεξε να μην αποζημιώσει τους δανειστές της και να αρνηθεί την ξένη βοήθεια υπό την αιγίδα του ΔΝΤ. Η στρατηγική αυτή για καιρό θεωρήθηκε μια επιτυχία των εναλλακτικών πολιτικών και μια απόδειξη ότι τα διεθνή πιστωτικά ιδρύματα, δεν είναι τόσο παντοδύναμα όσο παρουσιάζονται.Για μια δεκαετία, τα πράγματα φαίνονταν να κυλούν ρολόι. Η ανεργία μειώθηκε, οι εισαγωγές αυξήθηκαν και η φτώχεια περιορίστηκε. Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος. Γιατί η άλλη είναι πως η ύφεση, κάθε άλλο ξεπεράστηκε. Και ενώ το Μπουένος Άιρες υποστήριζε πως αποκλείεται να ξεπληρώσει τα χρέη του, αναγκάζεται να βάλει νερό στο κρασί του. Πριν από τρεις μέρες η Αργεντινή υπέγραψε συμφωνία για αποπληρωμή του τελευταίου ποσού του χρέους της, ύψους 7,3 δισεκατομμυρίων ευρώ μέσα σε πέντε χρόνια με τις χώρες πιστωτές.
Στόχος της συμφωνίας αυτής είναι, να καταφέρει η Αργεντινή να ξαναβγεί στις κεφαλαιαγορές, ούτως ώστε να αντιστραφεί η εξάντληση των αποθεμάτων συναλλάγματος και να αποφευχθεί έτσι μια κρίση του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών. Η Αργεντινή, επίσης είναι αντιμέτωπη η και με άλλους πιστωτές κυρίως επενδυτικά ταμεία, τα οποία προσέφυγαν στην αμερικανική δικαιοσύνη. Εκτίμηση είναι πως στο τέλος να αναγκαστεί να τα πληρώσει και αυτά.Είναι εύκολο για μια χώρα να κάνει το μάγκα. Το πρόβλημα είναι πως μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία, καμιά χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει μόνη της. Τα χρέη είναι χρέη και όσο άδικα και αν είναι αυτοί που έδωσαν τα λεφτά τους δεν θα σταματήσουν να τα ζητούν ποτέ πίσω.
