Η απειλούμενη με
διάλυση Βρετανία λόγω της πιθανής απόσχισης της Σκοτίας, ήδη εντός -
εκτός ΕΕ ρυθμιστής των εξελίξεων στην Ευρωζώνη και μάλιστα στην πιο
κρίσιμη καμπή της κρίσης;
Αν ο Κάμερον απειλεί με επίσπευση του δημοψηφίσματος, στο οποίο ο ίδιος εγκλώβισε τη χώρα του σε περίπτωση ανάδειξης του Γιούνκερ ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με τι άραγε θα απειλήσει τους εταίρους του, όταν επιχειρηθούν τα πρώτα ουσιαστικά βήματα προς δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης;
Και το ένα ερώτημα γεννά το άλλο: Αν ο Κάμερον εκβιάζει την ακινησία, την παραμονή στο σημερινό status quo για να μην αποχωρήσει η Βρετανία από τις 18 Σεπτεμβρίου και μετά η Αγγλία από την ΕΕ, ποιος εγγυάται την παραμονή της Γαλλίας με τη Λεπέν να έχει σηκώσει ήδη το λάβαρο του δημοψηφίσματος;
Και ενώ το μήνυμα των ευρωεκλογών ζητά κατεπείγουσα στροφή της Ευρωζώνης προς την ανάπτυξη, η βρετανική παρεμβολή και η όχι τόσο αθώα κατανόησή της από το Βερολίνο κινδυνεύει να οδηγήσει την ΕΕ των «28» να αναλωθεί στη μάχη για την επιλογή του διαδόχου του Μπαρόζο.
Το 2005, όταν απορρίφθηκε η Συνταγματική Συνθήκη στη Γαλλία και στην Ολλανδία, η πάλαι ποτέ φεντεραλιστική Γερμανία δεν έχυσε και πολλά δάκρυα και με χαρά λίγα χρόνια αργότερα υπέγραψε τη μινιμαλιστική συνθήκη της Λισαβόνας.
Η απόσυρση της υποψηφιότητας Γιούνκερ θα έχει επιπτώσεις και στις μελλοντικές πρωτοβουλίες του επικεφαλής της ΕΚΤ, Ντράγκι, που όταν αναγκαστεί να κινηθεί στα όρια των καταστατικών του αρμοδιοτήτων, θα έχει ζωτική ανάγκη από την ανεπιφύλακτη στήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Υποχώρηση στον εκβιασμό του Κάμερον ή στήριξη της καταρρέουσας Γαλλίας του Ολάντ; Με τα σημερινά δεδομένα, μέση οδός ή άλλη μεθόδευση συμψηφισμών δεν φαίνεται να υπάρχει.
Το βέτο του Λονδίνου να το τονίσουμε άλλη μια φορά δεν αφορά μόνο τον Γιούνκερ, είναι μια πίεση για δέσμευση της ΕΕ σε ακινησία ως προς την εμβάθυνση της ολοκλήρωσης για τα επόμενα χρόνια.
Μένει να απαντηθεί τι θα πράξει η Γερμανία, αν στο όνομα βραχυπρόθεσμων αναγκών προσαρμογής εγκλωβιστεί σε μια αρνητική και για τα δικά της ζωτικά συμφέροντα ευρωπαϊκή ακινησία.
kapopoulos@pegasus.gr
Αν ο Κάμερον απειλεί με επίσπευση του δημοψηφίσματος, στο οποίο ο ίδιος εγκλώβισε τη χώρα του σε περίπτωση ανάδειξης του Γιούνκερ ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με τι άραγε θα απειλήσει τους εταίρους του, όταν επιχειρηθούν τα πρώτα ουσιαστικά βήματα προς δημοσιονομική και πολιτική ένωση της Ευρωζώνης;
Και το ένα ερώτημα γεννά το άλλο: Αν ο Κάμερον εκβιάζει την ακινησία, την παραμονή στο σημερινό status quo για να μην αποχωρήσει η Βρετανία από τις 18 Σεπτεμβρίου και μετά η Αγγλία από την ΕΕ, ποιος εγγυάται την παραμονή της Γαλλίας με τη Λεπέν να έχει σηκώσει ήδη το λάβαρο του δημοψηφίσματος;
Και ενώ το μήνυμα των ευρωεκλογών ζητά κατεπείγουσα στροφή της Ευρωζώνης προς την ανάπτυξη, η βρετανική παρεμβολή και η όχι τόσο αθώα κατανόησή της από το Βερολίνο κινδυνεύει να οδηγήσει την ΕΕ των «28» να αναλωθεί στη μάχη για την επιλογή του διαδόχου του Μπαρόζο.
Το 2005, όταν απορρίφθηκε η Συνταγματική Συνθήκη στη Γαλλία και στην Ολλανδία, η πάλαι ποτέ φεντεραλιστική Γερμανία δεν έχυσε και πολλά δάκρυα και με χαρά λίγα χρόνια αργότερα υπέγραψε τη μινιμαλιστική συνθήκη της Λισαβόνας.
Η απόσυρση της υποψηφιότητας Γιούνκερ θα έχει επιπτώσεις και στις μελλοντικές πρωτοβουλίες του επικεφαλής της ΕΚΤ, Ντράγκι, που όταν αναγκαστεί να κινηθεί στα όρια των καταστατικών του αρμοδιοτήτων, θα έχει ζωτική ανάγκη από την ανεπιφύλακτη στήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Υποχώρηση στον εκβιασμό του Κάμερον ή στήριξη της καταρρέουσας Γαλλίας του Ολάντ; Με τα σημερινά δεδομένα, μέση οδός ή άλλη μεθόδευση συμψηφισμών δεν φαίνεται να υπάρχει.
Το βέτο του Λονδίνου να το τονίσουμε άλλη μια φορά δεν αφορά μόνο τον Γιούνκερ, είναι μια πίεση για δέσμευση της ΕΕ σε ακινησία ως προς την εμβάθυνση της ολοκλήρωσης για τα επόμενα χρόνια.
Μένει να απαντηθεί τι θα πράξει η Γερμανία, αν στο όνομα βραχυπρόθεσμων αναγκών προσαρμογής εγκλωβιστεί σε μια αρνητική και για τα δικά της ζωτικά συμφέροντα ευρωπαϊκή ακινησία.
kapopoulos@pegasus.gr