Πρώτη, αν και αναμενόμενη έκπληξη το βέτο Κάμερον στο Γιούνκερ, αλλά κυρίως η προθυμία της Μέρκελ στο όνομα της ενότητας της Ε.Ε. να θυσιάσει τον υποψήφιο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, στο οποίο μετέχει η CDU-CSU της Καγκελαρίου.Η έκπληξη των εκπλήξεων όμως δεν ήταν άλλη από τη στάση του Ολάντ και του Ρέντσι που έσπευσαν ασθμαίνοντες δίπλα στη Μέρκελ να μοιρασθούν την προκλητική περιφρόνηση της βούλησης των ψηφοφόρων της Ε.Ε.
Η Μέρκελ έχει κάθε λόγο να θέλει να αποφύγει τον Γιούνκερ που σήκωσε το ανάστημά του και πολλές φορές ως πρόεδρος του Eurogroup συγκρούσθηκε μετωπικά με το Βερολίνο και να θέλει ως διάδοχο του Μπαρόζο έναν εξίσου άχρωμο με τον απερχόμενο πρόεδρο διεκπεραιωτή.
Πώς ερμηνεύεται όμως η στάση των Ολάντ και Ρέντσι που θεωρητικά βλέπουν τις θέσεις Γιούνκερ πολύ πιο κοντά στην πολιτική που θα ήθελαν να υιοθετηθεί για τη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη; Γιατί δεν θέλουν μια προσωπικότητα που θα ήταν πολύτιμο έρεισμα για τον επικεφαλής της ΕΚΤ, Μ. Ντράγκι στις επόμενες κινήσεις του;
Πολύ απλά, γιατί η Γαλλία του Ολάντ και η Ιταλία του Ρέντσι δεν δίνουν μάχη αλλαγής στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη, αλλά επιχειρούν ξεχωριστή διμερή συνολική διαπραγμάτευση για το Βερολίνο. Δεν επιχειρούν να πιέσουν τη Μέρκελ να αλλάξει πολιτική, θεωρούν δεδομένη τη θεσμική δημοσιονομική πειθαρχία που επέβαλε ο Σόιμπλε και πολύ απλά στοχεύουν να ζητήσουν διευκολύνσεις, παρατάσεις και όποια δυνατή θεσμική ή ακόμη και άτυπη ειδική μεταχείριση και επιείκεια στις αποκλίσεις τους ως προς το χρέος, τα ελλείμματα και τις διαρθρωτικές αλλαγές.
Ετσι το παζάρι για τον διάδοχο του Μπαρόζο αναδεικνύεται σε ιδανικό πεδίο συμψηφισμών: Τη μεγάλη αυταπάτη ότι ο Μπαρνιέ ή ο Μοσκοβισί στην Προεδρία της Επιτροπής θα ισορροπήσουν την εικόνα ενός αυστηρού Ολι Ρεν που δεν δίνει στη Γαλλία την παράταση προσαρμογής που απαιτεί.
Ιδιο σκηνικό και με τον Ρέντσι, που απορρίπτει τον Γιούνκερ για να μπορεί να ελιχθεί ανάμεσα στο Παρίσι και το Βερολίνο, με στόχο το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος για τη Ρώμη.
Ολάντ και Ρέντσι δεν διαπραγματεύονται, επί της ουσίας ζητούν από το Βερολίνο όχι να αλλάξει την πολιτική του, αλλά να τους διευκολύνει πολιτικά, ώστε να διαχειρισθούν, να συγκρατήσουν και αν αυτό είναι δυνατόν να περιορίσουν το εσωτερικό πολιτικό κόστος που εισπράττουν από την οδυνηρή προσαρμογή στις δρακόντειες διατάξεις του Δημοσιονομικού Συμφώνου.
Τα παραπάνω πριμοδοτούν ήδη τον ακροδεξιό λαϊκιστικό ευρωσκεπτικισμό σε όλες του τις εκφάνσεις. Αποτελούν ένα ανησυχητικό δείγμα γραφής προκλητικής περιφρόνησης της λαϊκής βούλησης, όπως αυτή αποτυπώθηκε στα εκλογικά αποτελέσματα της Κυριακής 25 Μαΐου.
Ολα δείχνουν ότι η αποδυνάμωση των ευρωπαϊκών θεσμών για την οποία έχουν προσωπική ευθύνη οι Μπαρόζο-Βαν Ρομπάι θα συνεχισθεί.
Διμερής διαβούλευση
Η Γαλλία του Ολάντ και η Ιταλία του Ρέντσι δεν δίνουν μάχη αλλαγής στην Ε.Ε. και στην Ευρωζώνη, αλλά επιχειρούν ξεχωριστή διμερή συνολική διαπραγμάτευση για το Βερολίνο. Δεν επιχειρούν να πιέσουν τη Μέρκελ να αλλάξει πολιτική, θεωρούν δεδομένη τη θεσμική δημοσιονομική πειθαρχία που επέβαλε ο Σόιμπλε και πολύ απλά στοχεύουν να ζητήσουν διευκολύνσεις, παρατάσεις και όποια δυνατή θεσμική ή ακόμη και άτυπη ειδική μεταχείριση.
