Ο Ερντογάν αντιμετώπισε κατηγορίες διαφθοράς και ερωτικών σκανδάλων.
Συνηθισμένος τρόπος εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων από αρχαιοτάτων
χρόνων-να θυμηθούμε τις κατηγορίες κατά του Περικλή με την Ασπασία και
την παραπομπή του σε δίκη, όπως και της Ασπασίας. Ο Ερντογάν παρ’ όλα αυτά δεν νίκησε απλώς αλλά συνέτριψε την αντιπολίτευση. Θαύμα; Καθόλου.Η Τουρκία
είναι αντίπαλος της Ελλάδας και για να την αντιμετωπίσουμε οφείλουμε
πρώτα από όλα να την αναγνωρίσουμε ως αυτό που είναι: αντίπαλός μας. Ο
δεύτερος όρος για να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία είναι να
καταβάλουμε κάθε προσπάθεια να τη γνωρίσουμε, χωρίς κανένα απολύτως φόβο
αλλά και δίχως πάθος, με απόλυτη ψυχραιμία, παραμερίζοντας
προκαταλήψεις και ιδεοληψίες. Και κυρίως χωρίς να υπερτιμούμε
τις αδυναμίες της (έχουμε άφθονες και εμείς) αλλά και χωρίς να
υποτιμούμε τις αρετές της. Ούτε σε μας λείπουν αρετές κι ας προσπαθούν
διάφοροι εθελόδουλοι, πρόθυμοι ραγιάδες, να μας πείσουν ότι η Τουρκία
είναι φίλη που δεν περιμένει παρά το φιλικό μας νεύμα για να «τα
βρούμε». Τη μέγιστη ευθύνη γι’ αυτή την εθελόδουλη πολιτική την έχει η κυβερνώσα ελίτ επειδή απλούστατα αυτή κυβερνά-οι εξαιρέσεις υπαρκτές. Αλλά και ο χώρος της Αριστεράς, εντός και εκτός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν στερείται ευθυνών. Με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τη στάση ορισμένων στελεχών που προσπαθούν να παρουσιάσουν το (νέο) σχέδιο Ανάν ως την είσοδο στην Παράδεισο, όπως ακριβώς επιθυμεί ο γνωστός «ξένος παράγων». Τον παλιό καλό καιρό αποκαλούσαν τέτοιους ανθρώπους «πέμπτη φάλαγγα», αφανείς (ή επιφανείς) συνεργάτες του αντίπαλου εντός της χώρας. Τώρα επιδιώκουν να γίνουν οι ταγοί της Πολιτείας-και της Αριστεράς. Με αυτά στο νου ας δούμε την περίπτωση Ερντογάν.
Ο
πρωθυπουργός της Τουρκίας τοποθέτησε στο πολιτικό τους βάθρο τις
κατηγορίες για οικονομικά και ερωτικά σκάνδαλα παρακάμπτοντας την
ποινική πλευρά. Αντίθετα, εξήγησε το πολιτικό τους κίνητρο. Ασχολήθηκε
με αυτό που μπορούσε να συσπειρώσει τον κόσμο, υποδεικνύοντας τον
πολιτικό υπεύθυνο των αποκαλύψεων και το κίνητρό του. Τόνισε το
αυτονόητο, ότι ο υποκινητής των αποκαλύψεων διόλου δεν ενδιαφέρονταν
για την ηθική πλευρά, δεν ήταν άγγελος της κάθαρσης, ήταν αντιθέτως
υπονομευτής. Είπε, δηλαδή, ότι ο λόγος των αποκαλύψεων ήταν να πληγεί η
ανεξαρτησία της Τουρκίας και ο ίδιος φυσικά ως ο εκπρόσωπος αυτής της
ανεξαρτησίας. Κατηγόρησε ευθέως τις ΗΠΑ και τον ιμάμη Γκιουλέν, μόνιμο
κάτοικο της Πενσυλβάνια και θεωρούμενο άνθρωπο της ΣΙΑ. Ο Ερντογάν δεν
ασχολήθηκε με την υποτιθέμενη «ηθική» πλευρά των κατηγοριών, διχάζοντας
τον κόσμο: τι λέει το Ισλάμ περί όλων αυτών, κλπ, κλπ, ατέρμονη συζήτηση
για τους ιμάμηδες και αμπελοφιλοσοφούντες. Ο πρωθυπουργός της
Τουρκίας είχε ήδη αποδείξει στον κόσμο ότι υπερασπίζεται την ανεξαρτησία
της πατρίδας του με ποικίλους τρόπους με θεαματικότερο τη σύγκρουση με
το Ισραήλ. Και έτσι κινήθηκε στην ίδια γραμμή, κατανοητή από τον κόσμο.
Η προσφυγή στο Έθνος, στην υπεράσπιση της πατρίδας, ήταν και πάλι το
κλειδί της νίκης. Σε ένα Έθνος βέβαια με καλή Οικονομία παρά τα όποια
σκαμπανεβάσματα της εκάστοτε συγκυρίας.
Πολλοί προβλέπουν, εκτός ότι το εύχονται, την καταστροφή του Ερντογάν. Και μπορεί να βγουν σωστοί. Ωστόσο αυτό δεν τους δικαιώνει. Διότι η ήττα κάποια στιγμή μπορεί να έρθει και για τον Ερντογάν, όπως για τόσους άλλους. Αλλά αυτό μπορεί απλώς να σημαίνει ότι άλλαξαν οι συσχετισμοί και οι συνθήκες, όπως άλλαξαν και για τον Βενιζέλο και φτάσαμε στην καταστροφή της Σμύρνης. Πολλοί κατηγορούν τον πρωθυπουργό της Τουρκίας για έπαρση. Οι ισχυροί τον κατηγορούν επειδή τους αντιστέκεται. Οι εθελόδουλοι τρομάζουν επειδή θεωρούν αυτονόητη την επίκυψη στις ξένες επιταγές και τρομάζουν στην ιδέα ότι μπορεί να απαιτήσουμε αντίσταση στις τουρκικές απαιτήσεις.
Ο Ερντογάν δεν είναι ασφαλώς αυτός που παριστάνει, δηλαδή ένας ανεξάρτητος, ηρωικός καβαλάρης. Συμπλέει επιδέξια με τις ΗΠΑ στη γενική αμερικανική πολιτική. Αλλά ως το σημείο που δεν θίγονται καίρια τουρκικά συμφέροντα. Πότε ανθίσταται, πότε συμβιβάζεται, πότε υποκύπτει, ανάλογα με τη συγκυρία και κυρίως ανάλογα με το ρεύμα στον κόσμο, αυτό δεν το χάνει από τα μάτια του. Έχουμε ζήσει στην Ελλάδα πανομοιότυπη περίπτωση (σωστό καρμπόν) με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τη μετέπειτα σύζυγό του, να μην ξεχνιόμαστε. Η μέθοδος εξόντωσης του Α. Παπανδρέου ήταν ένα από τα πολλά αντίγραφα. Ας μην ξεχνάμε τον Στρος-Καν, παραμονές της υποψηφιότητας του για την Προεδρία της Γαλλίας.
Μα
επιτέλους ο Ερντογάν είναι κλέφτης θα πουν κάποιοι. Δει δη χρημάτων
έλεγε ο Δημοσθένης με πύρινους λόγους ζητώντας πόλεμο εναντίον του
Φίλιππου αλλά να μην ξεχνάμε ότι κατηγορήθηκε για χρηματισμό, όπως και ο
Θεμιστοκλής, μάλλον άδικα. Η σχέση Εξουσίας και χρήματος δεν θα
αναλυθεί εδώ, έτσι κι αλλιώς είναι περίπλοκη. Η όψη που απασχολεί εδώ
είναι το χρήμα που επιχειρεί να διαβρώσει και να ανατρέψει μια πολιτική
συμφέρουσα για τη χώρα. Όπως πχ τα εκατομμύρια των ΗΠΑ(που έχουν
επισήμως ανακοινωθεί) υπέρ του σχεδίου Ανάν τότε και τώρα (ποιοι τα
εισέπραξαν;) ή τα εκατομμύρια δολάρια για να οργανωθούν οι πολύχρωμες
«επαναστάσεις». Δεν νοείται να μένουν στο απυρόβλητο, στην πλήρη αδιαφάνεια, οι ένοχοι εισπράκτορες του ξένου χρήματος.
Να δρουν εναντίον του εθνικού συμφέροντος και να εμφανίζονται
ταυτόχρονα ως έντιμοι και καθαροί ιππότες της κάθαρσης. Πριν να κλείσω
το άρθρο φίλος και γνώστης των τουρκικών μου υπενθύμισε ότι ο Ερντογάν
με υποχωρήσεις στους Κούρδους κατάφερε να τον ψηφίσουν και έτσι
μετέτρεψε σε θρίαμβο μια πιθανή ήττα ή μια αμφιλεγόμενη νίκη. Αλλά αυτό
ανοίγει άλλο κεφάλαιο.http://iskra.gr/
