Του ΑΠ.ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Μια ακόμα συμφωνία, τη δεύτερη, υπόγραψαν στη Γενεύη για το Ουκρανικό η ΕΕ, ΗΠΑ, Ρωσία και η Ουκρανική πλευρά. Δόξα σοι ο θεός θα λέγαμε, περιμένοντας το βοήθα Παναγιά μου γιατί ποιος ξέχασε ότι μετά την πρώτη παρόμοια συμφωνία οι «εξτρεμιστές» έκαναν
του κεφαλιού τους, (με τις πλάτες των ΗΠΑ), «αγνόησαν» τις Μεγάλες
Υπογραφές, και έπεσε ο Γιανούκοβιτς. Τώρα οι αυτονομιστές του Ντόνεσκ ανταποδίδουν τα ίσα και αρνούνται να εφαρμόσουν τη συμφωνία της Γενεύης. Όσα γίνονται στην Ουκρανία είναι μόνο ένα επεισόδιο, ένα «ορεκτικό», στον πόλεμο για την πλανητική κυριαρχία. Έχει η αχλάδα πίσω την ουρά.Τα διεθνή ΜΜΕ υπογραμμίζουν
τον όρο της συμφωνίας να αφοπλιστούν οι «παράνομοι» αυτονομιστές αλλά
αποσιωπούν ότι προβλέπεται ευρύτατη αυτονομία για τις επαρχίες,
όπως εξ αρχής ζητούσε η Ρωσία. Ο Λαβρόφ δήλωσε ότι η Ρωσία ουδέποτε
ήθελε να εισβάλει στην Ουκρανία. Ο Κέρι επέμενε ότι αν η Ρωσία
παρασπονδήσει θα τις επιβληθούν νέες κυρώσεις. Στόχος της Μόσχας δεν
είναι να αποσχισθεί η ανατολική Ουκρανία αλλά η χώρα να γίνει Ομοσπονδία και το πλούσιο ανατολικό τμήμα να ελέγχει το φιλοδυτικό δυτικό τμήμα. Η Μόσχα να ελέγχει το σύνολο ή έστω να μην έχει τον έλεγχο η Δύση.
Οι
θιασώτες της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας (έναντι των ΗΠΑ) θα πρέπει να έχουν
εγκαταλείψει κάθε αυταπάτη. Αλλά και όσοι πιστεύουν αφελώς ότι οι ΗΠΑ
αποχωρούν από την περιοχή οφείλουν να κάνουν αυστηρή αυτοκριτική. Οι ΗΠΑ
αποδεικνύουν, με επιμονή και ζυγισμένη προκλητικότητα, ότι παραμένουν
τα αναμφισβήτητα αφεντικά στην (Δυτική) Ευρώπη, με το καλό ή με το
άγριο. Είναι σχεδόν γελοίο το θέαμα των ευρωπαίων ηγετών, ιδίως
της κατά τα άλλα σπουδαίας καγκελαρίου Μέρκελ, που σπεύδουν να
υποστηρίξουν τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας, όπως επιθυμεί η
Ουάσιγκτον, και απειλούν ότι θα λάβουν και άλλα μέτρα, όταν,
φευ, όλα όσα κάνουν πλήττουν τις χώρες τους και την οικονομία τους. Δεν
είναι, όμως, λιγότερο γελοία η θέση όσων χωρίς μυαλό έχουν χάψει το πολύ
παλιό παραμύθι ότι τα «λεφτά» αποκλείουν τον πόλεμο (εμπόριο=ειρήνη),
παραμύθι διαψευσμένο ήδη από τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ΕΕ θυμίζει τους βογιάρους όταν ο Ιβάν ο Τρομερός αποφάσισε να τους κόψει το κεφάλι.
Απλώς έσκυβαν. Ωστόσο προηγουμένως, για να είναι όλα εύκολα και εφικτά,
είχε εκκαθαριστεί το έδαφος από τον μόνο πιθανό αντιρρησία, τον
Μπερλουσκόνι. Η Ιταλία παραδόθηκε στην αριστερά του Ρέντσι. Έτσι ΗΠΑ και
Βρυξέλλες ήταν ήσυχοι ότι όλα θα πάνε καλά. Ήξεραν, επίσης, οι ΗΠΑ ότι η κ. Μέρκελ μπορεί να βάζει τα δυο πόδια σε ένα παπούτσι στον κ. Σαμαρά και στους υπόλοιπους,
αναλόγου διαμετρήματος, ευρωπαίους συναδέλφους της (δεν κάνει η χώρα
τον ηγέτη αλλά ο ηγέτης ανυψώνει τη χώρα, ο Ολάντ παραδειγματίζει) αλλά
δεν έχει τα κότσια να ξεφύγει από τον αμερικανικό έλεγχο. Τον έλεγχο
όπως τον ορίζει το ΝΑΤΟ: Να κρατήσει τη Ρωσία εκτός Ευρώπης, τις ΗΠΑ
εντός και τη Γερμανία υπό έλεγχο, των αμερικανών. Η Γερμανία είναι
χώρα-νάνος στο πλανητικό επίπεδο, όταν ανταγωνίζονται οι αυθεντικά
Μεγάλοι για την Εξουσία, όπως τώρα στην Ουκρανία.
Ψυχρός Πόλεμος, με θερμά επεισόδια, ένα
επικίνδυνο παιχνίδι με την (πυρηνική, εν τέλει) φωτιά είναι η μόνη
διέξοδος που απομένει για να διατηρήσει η Δύση την υπεροχή της,
ιδίως οι ΗΠΑ. Το πράγματα είναι τόσο άσχημα για τη Δύση ώστε μόλις
είκοσι χρόνια μετά την πτώση της ΕΣΣΔ οι συγκρούσεις έχουν μεταφερθεί
από την περιφέρεια (βομβαρδισμοί στη Γιουγκοσλαυία) στο κέντρο της
Ευρώπης, επίκεντρο του ελέγχου της πλανητικής Εξουσίας.
Ο Πούτιν θεωρείται και πάλι δικτάτορας, τσάμπα οι εκλογές που κάνει.
Την ποιότητα του (κάθε) καθεστώτος κρίνει όποιος κατέχει την Ισχύ. Έτσι
οι εκλογές απανταχού της Γης έχουν αξία μόνο αν τις εγκρίνουν οι
Δυτικοί και μόνο αν το αποτέλεσμα είναι το επιθυμητό. Αλλιώς επαναλαμβάνονται έως ότου οι ψηφοφόροι βάλουν μυαλό και ψηφίσουν «όπως πρέπει». Αλλά αυτά ως χθες. Μετά τη Συρία και την Ουκρανία κάτι πάει να αλλάξει στους συσχετισμούς ισχύος.
Ψυχρός
Πόλεμος σημαίνει πχ ότι η πλευρά της Δύσης θα σφίγγει τα λουριά στους
δικούς της, όπως παλιά. Η επιτήρηση θα αυξάνεται, οι απειλές επίσης,
εναντίον όποιου νιώθει ασφυξία και πάει να ξεφύγει. Ο ισχυρισμός ότι η
ΕΕ δεν μεταρρυθμίζεται είναι λάθος. Στο Μάαστριχτ και μετά στη Λισσαβώνα επιβλήθηκαν βαθιές αλλαγές (μεταρρυθμίσεις) διότι μεταβλήθηκαν οι συσχετισμοί ισχύος.
Αυτό μπορεί να γίνει και αντίστροφα είτε από αλλαγή των συσχετισμών
εντός της ΕΕ είτε από εξωτερική πίεση (Ρωσία/ΗΠΑ) ή συνδυασμό των δυο.
Το αν οι ενδεχόμενες αλλαγές ισχύος είναι αριστερής ή δεξιάς κατεύθυνσης
είναι θέμα (και) των λαών. Κάποια στιγμή θα πρέπει η Αριστερά στο
σύνολό της να αναρωτηθεί τι φταίει και ο κόσμος φουσκώνει τα πανιά της
ακροδεξιάς και όχι τα δικά της. Κάπου υπάρχει λάθος. Και, λέω, δεν είναι
διόλου δύσκολο να βρεθεί. Πριν να είναι πολύ αργά.
