Ποιος θυμάται σήμερα τον Τόνι Μπλερ, σύμβουλο του πρωθυπουργού της Αλβανίας
Ράμα; Δίχως αμφιβολία ο Ολάντ και ο νέος πρωθυπουργός της Γαλλίας Βαλς,
που τον ανακαλύπτουν σε μια προσπάθεια να περιτυλίξουν ιδεολογικά και
προγραμματικά την επίσημη και οριστική εγκατάλειψη της προεκλογικής
ρητορικής που χάρισε στους Σοσιαλιστές τη νίκη την άνοιξη του 2012.Δεν πρωτοτυπούν, καθώς
ο πρώτος που ταυτίστηκε με τον Μπλερ και το μοντέλο του ήταν ο Σαρκοζί,
που στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 2007 τον επισκέφθηκε
στην Ντάουνιγκ Στριτ δύο μήνες πριν παραδώσει την εξουσία στον Γκόρντον
Μπράουν.Δεξιά και Αριστερά στη Γαλλία συναγωνίζονται σκληρά ποιος θα συγκαλύψει πιο καλά το κύριο και καίριο ερώτημα: ποια στάση να κρατήσει το Παρίσι απέναντι στο Βερολίνο, στην Ευρωζώνη και στην ΕΕ συνολικά.
Επειδή το ερώτημα είναι σκληρό και η όποια απάντησή του υψηλού κόστους, οικονομικού, πολιτικού και κοινωνικού, η προσαρμογή, αν όχι η υποταγή, της Γαλλίας στη γραμμή πλεύσης του Βερολίνου μεταμφιέζεται σαν ανάγκη αλλαγής μοντέλου τόσο για τη Δεξιά όσο και για την Αριστερά:
- Ετσι για τη Δεξιά οι σκληρές δημοσιονομικές περικοπές δεν είναι φυγομαχία μπροστά στη Γερμανία αλλά ανάγκη απομάκρυνσης από τον παρεμβατικό κρατισμό αιώνων της χώρας και αποδοχής αρχών του αγγλοσαξονικού φιλελευθερισμού.
- Ομοίως για την Αριστερά η υιοθέτηση της πολιτικής της Δεξιάς δεν είναι αθέτηση προεκλογικών υποσχέσεων αλλά εκσυγχρονισμός, εγκατάλειψη του μοντέλου του Λαϊκού Μετώπου και ανακάλυψη των αρετών του Μπλερ, του Σρέντερ αλλά και της Σκανδιναβικής Σοσιαλδημοκρατίας.
Το συμπέρασμα είναι αυτονόητο: Αριστερά και Δεξιά στη Γαλλία δεν τολμούν να διανοηθούν εναλλακτική στάση απέναντι στη Γερμανία και δεν τολμούν ούτε να αναλάβουν το κόστος μιας ευθέως ομολογημένης υποταγής και αναζητούν άλλοθι.
kapopoulos@pegasus.gr
