Η έκρυθμη κατάσταση
στην ανατολική Ουκρανία μάς θυμίζει ότι παρόλο που η κρίση
υποβαθμίσθηκε επικοινωνιακά εξακολουθεί να υπάρχει ως απειλή μείζονος
κλίμακας για την ευρωπαϊκή ασφάλεια.
Η σύγκρουση Δύσης-Ρωσίας στην Ουκρανία είναι πολιτικά ασύμμετρη, μια πραγματικότητα που επιτείνει την αβεβαιότητα ως προς τις εξελίξεις.
Από τη μια πλευρά η Μόσχα που θέλει είτε εκπροσώπηση των φιλικών προς αυτήν δυνάμεων στην κυβέρνηση του Κιέβου είτε διευρυμένη αυτονομία στις περιφέρειες και η οποία ελέγχει πλήρως τις φίλιες προς αυτήν δυνάμεις.Από την άλλη η Δύση, οι ΗΠΑ και η ΕΕ ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η Ουάσιγκτον και το Βερολίνο με σοβαρές αποκλίσεις και ως προς το μέλλον της Ουκρανίας και ως προς τη στάση απέναντι στη Ρωσία και στο Κίεβο, μια απερίγραπτη μεταβατική ηγεσία από εξτρεμιστές και τυχοδιώκτες που ουδείς μπορεί να διαβεβαιώσει από αμερικανικής και γερμανικής πλευράς ότι τους ελέγχει.
Μπροστά σε όλους τους εμπλεκομένους η προεδρική εκλογή στα τέλη Μαΐου: Η Μόσχα θα ήθελε αλλαγές στην κυβέρνηση για να αποδεχθεί το όποιο αποτέλεσμά τους, ενώ ο κοινός παρονομαστής της αντίληψης στις ΗΠΑ, στη Γερμανία και στο Κίεβο είναι ότι το Κρεμλίνο πρέπει να αρκεσθεί στην προσάρτηση της Κριμαίας, να πληρώσει το κόστος των κυρώσεων για τη μονομερή αυτή ενέργεια και να αποδεχθεί ότι δεν δικαιούται να ομιλεί για την υπόλοιπη Ουκρανία.
Η δεύτερη ανάφλεξη στην Ουκρανία είναι προαναγγελθέν ατύχημα: Καθώς η όποια συμπεφωνημένη διευθέτηση για κοινά αποδεκτή από Δύση και Ρωσία κυβέρνηση στο Κίεβο είναι αδύνατη, η Μόσχα έχει κάθε λόγο να δημιουργήσει μια ελεγχόμενη ένταση στην ανατολική Ουκρανία που θα της επιτρέψει να αμφισβητήσει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Το ότι ούτε η Ουάσιγκτον ούτε η Μόσχα δεν θέλουν να φθάσουν στα άκρα δεν εγγυάται τίποτε για την εξέλιξη της κρίσης στον βαθμό που οι κρατούντες στο Κίεβο θα επιλέξουν μια τυχοδιωκτική φυγή προς τα εμπρός στην προσπάθειά τους να συμπαρασύρουν τη Δύση σε έναν βαθμό εμπλοκής πέραν της βούλησης και των δυνατοτήτων της.
kapopoulos@pegasus.gr- ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
Από τη μια πλευρά η Μόσχα που θέλει είτε εκπροσώπηση των φιλικών προς αυτήν δυνάμεων στην κυβέρνηση του Κιέβου είτε διευρυμένη αυτονομία στις περιφέρειες και η οποία ελέγχει πλήρως τις φίλιες προς αυτήν δυνάμεις.Από την άλλη η Δύση, οι ΗΠΑ και η ΕΕ ή, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, η Ουάσιγκτον και το Βερολίνο με σοβαρές αποκλίσεις και ως προς το μέλλον της Ουκρανίας και ως προς τη στάση απέναντι στη Ρωσία και στο Κίεβο, μια απερίγραπτη μεταβατική ηγεσία από εξτρεμιστές και τυχοδιώκτες που ουδείς μπορεί να διαβεβαιώσει από αμερικανικής και γερμανικής πλευράς ότι τους ελέγχει.
Μπροστά σε όλους τους εμπλεκομένους η προεδρική εκλογή στα τέλη Μαΐου: Η Μόσχα θα ήθελε αλλαγές στην κυβέρνηση για να αποδεχθεί το όποιο αποτέλεσμά τους, ενώ ο κοινός παρονομαστής της αντίληψης στις ΗΠΑ, στη Γερμανία και στο Κίεβο είναι ότι το Κρεμλίνο πρέπει να αρκεσθεί στην προσάρτηση της Κριμαίας, να πληρώσει το κόστος των κυρώσεων για τη μονομερή αυτή ενέργεια και να αποδεχθεί ότι δεν δικαιούται να ομιλεί για την υπόλοιπη Ουκρανία.
Η δεύτερη ανάφλεξη στην Ουκρανία είναι προαναγγελθέν ατύχημα: Καθώς η όποια συμπεφωνημένη διευθέτηση για κοινά αποδεκτή από Δύση και Ρωσία κυβέρνηση στο Κίεβο είναι αδύνατη, η Μόσχα έχει κάθε λόγο να δημιουργήσει μια ελεγχόμενη ένταση στην ανατολική Ουκρανία που θα της επιτρέψει να αμφισβητήσει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Το ότι ούτε η Ουάσιγκτον ούτε η Μόσχα δεν θέλουν να φθάσουν στα άκρα δεν εγγυάται τίποτε για την εξέλιξη της κρίσης στον βαθμό που οι κρατούντες στο Κίεβο θα επιλέξουν μια τυχοδιωκτική φυγή προς τα εμπρός στην προσπάθειά τους να συμπαρασύρουν τη Δύση σε έναν βαθμό εμπλοκής πέραν της βούλησης και των δυνατοτήτων της.
kapopoulos@pegasus.gr- ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
