Του Τάσου Παππά «Οι αγορές είναι πιο έξυπνες και πιο γρήγορες απ’ ό,τι οι πολιτικές
συζητήσεις και οι θεσμικοί διάλογοι». Χάγεκ; Οχι. Φρίντμαν; Ούτε. Θάτσερ
ή Ρέιγκαν; Θα μπορούσαν. Για να μην παιδεύεστε, τη συγκεκριμένη φράση
την είπε ο πρόεδρος του Πανελλήνιου (;) Σοσιαλιστικού (!!!) Κινήματος
(#) Ευάγγελος Βενιζέλος, για να δείξει ότι οι αγορές -ναι, αυτές που
αποδοκιμάζονταν από τον ίδιο και τους συντρόφους του ως αδίστακτες,
ανάλγητες και αδηφάγες- έχουν προεξοφλήσει την αποτελεσματικότητα της
οικονομικής πολιτικής που ασκεί το δικομματικό μπλοκ εξουσίας και μας
περιμένουν με ανοιχτές αγκάλες.
Και καλά να τα λέει η Δεξιά, αλλά να τα εκστομίζει ο εκπρόσωπος του «προοδευτικού πόλου της κυβέρνησης» (δική του περιγραφή); Καμία έκπληξη. Οπως άλλωστε καμία έκπληξη δεν προκαλεί πια η τροχιά που έχει πάρει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ο κ. Βενιζέλος δεν διαπράττει έγκλημα καθοσιώσεως. Κάθε άλλο. Είναι σε πλήρη αρμονία με τους ομοδόξους του στην Ευρώπη που φέρουν τον τίτλο του σοσιαλδημοκράτη. Καταχρηστικά; Με βάση το μακρινό παρελθόν, σίγουρα. Με βάση όμως το πρόσφατο, όχι.
Τα κόμματα που κάποτε επαίρονταν για την κοινωνική πολιτική τους, για την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων, για το κράτος πρόνοιας που είχαν χτίσει σε αρκετές χώρες της ηπείρου, που λειτουργούσαν ως ασπίδες προστασίας των εργαζομένων απέναντι στις επιθέσεις των ελίτ του χρήματος, εδώ και μερικά χρόνια έχουν συμβιβαστεί, χωρίς να προβάλλουν καμία αντίσταση, με την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα πλειοδοτούν, πετυχαίνοντας για λογαριασμό των αγορών όσα δεν θα μπορούσαν να προωθήσουν τα αμιγώς συντηρητικά κόμματα.
Το καταπίστευμα προόδου όμως εξαντλείται. Φορώντας τη μάσκα του προοδευτικού και με όπλο μια στρατηγική που φωτογραφίζει ως βασικούς εχθρούς της ανάπτυξης τον λαϊκισμό, τις συντεχνίες και το δημόσιο τομέα, συρρικνώνουν το κοινωνικό κράτος, ιδιωτικοποιούν τα πάντα και ξεθεμελιώνουν τις εργασιακές σχέσεις.
Κάνουν τη βρόμικη δουλειά, αλλά δεν τους αναγνωρίζεται, όπως λένε με παράπονο. Και αντί για αυτοκριτική και αναστοχασμό για τη μέχρι τώρα πορεία τους, μπατάρουν όλο και πιο δεξιά. Στην Ιταλία αλλάζουν επικεφαλής σαν τα πουκάμισα και συνεννοούνται με τις πιο χυδαίες εκδοχές του παλαιοκομματισμού για να κρατηθούν στην εξουσία. Στη Γαλλία το εκλογικό αποτέλεσμα στις δημοτικές εκλογές συγκλόνισε τόσο πολύ τον πρόεδρο Ολάντ που αποφάσισε να απαντήσει διορίζοντας στην πρωθυπουργία τον αριστερό Σαρκοζί και θαυμαστή του Μπλερ και του Κλίντον. Στη Γερμανία έχουν γίνει ο φτωχός συγγενής της Μέρκελ. Στην Ελλάδα σκορποχώρι και σε τρυφερούς εναγκαλισμούς με την πιο δεξιά Δεξιά της Ευρώπης για να μην επιτρέψουν να πέσει η χώρα «στα νύχια της τσογλανοπαρέας που κάνει κριτική». Στο σχήμα Δεξιά-Αριστερά, η θέση τους βρίσκεται στο πρώτο σκέλος.
Και καλά να τα λέει η Δεξιά, αλλά να τα εκστομίζει ο εκπρόσωπος του «προοδευτικού πόλου της κυβέρνησης» (δική του περιγραφή); Καμία έκπληξη. Οπως άλλωστε καμία έκπληξη δεν προκαλεί πια η τροχιά που έχει πάρει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Ο κ. Βενιζέλος δεν διαπράττει έγκλημα καθοσιώσεως. Κάθε άλλο. Είναι σε πλήρη αρμονία με τους ομοδόξους του στην Ευρώπη που φέρουν τον τίτλο του σοσιαλδημοκράτη. Καταχρηστικά; Με βάση το μακρινό παρελθόν, σίγουρα. Με βάση όμως το πρόσφατο, όχι.
Τα κόμματα που κάποτε επαίρονταν για την κοινωνική πολιτική τους, για την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των φτωχών και των μεσαίων στρωμάτων, για το κράτος πρόνοιας που είχαν χτίσει σε αρκετές χώρες της ηπείρου, που λειτουργούσαν ως ασπίδες προστασίας των εργαζομένων απέναντι στις επιθέσεις των ελίτ του χρήματος, εδώ και μερικά χρόνια έχουν συμβιβαστεί, χωρίς να προβάλλουν καμία αντίσταση, με την ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού και σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα πλειοδοτούν, πετυχαίνοντας για λογαριασμό των αγορών όσα δεν θα μπορούσαν να προωθήσουν τα αμιγώς συντηρητικά κόμματα.
Το καταπίστευμα προόδου όμως εξαντλείται. Φορώντας τη μάσκα του προοδευτικού και με όπλο μια στρατηγική που φωτογραφίζει ως βασικούς εχθρούς της ανάπτυξης τον λαϊκισμό, τις συντεχνίες και το δημόσιο τομέα, συρρικνώνουν το κοινωνικό κράτος, ιδιωτικοποιούν τα πάντα και ξεθεμελιώνουν τις εργασιακές σχέσεις.
Κάνουν τη βρόμικη δουλειά, αλλά δεν τους αναγνωρίζεται, όπως λένε με παράπονο. Και αντί για αυτοκριτική και αναστοχασμό για τη μέχρι τώρα πορεία τους, μπατάρουν όλο και πιο δεξιά. Στην Ιταλία αλλάζουν επικεφαλής σαν τα πουκάμισα και συνεννοούνται με τις πιο χυδαίες εκδοχές του παλαιοκομματισμού για να κρατηθούν στην εξουσία. Στη Γαλλία το εκλογικό αποτέλεσμα στις δημοτικές εκλογές συγκλόνισε τόσο πολύ τον πρόεδρο Ολάντ που αποφάσισε να απαντήσει διορίζοντας στην πρωθυπουργία τον αριστερό Σαρκοζί και θαυμαστή του Μπλερ και του Κλίντον. Στη Γερμανία έχουν γίνει ο φτωχός συγγενής της Μέρκελ. Στην Ελλάδα σκορποχώρι και σε τρυφερούς εναγκαλισμούς με την πιο δεξιά Δεξιά της Ευρώπης για να μην επιτρέψουν να πέσει η χώρα «στα νύχια της τσογλανοπαρέας που κάνει κριτική». Στο σχήμα Δεξιά-Αριστερά, η θέση τους βρίσκεται στο πρώτο σκέλος.
