Μεγαλώνουν
δυστυχώς οι εστίες αστάθειας στην ευρύτερη περιοχή μας. Δεν είναι μόνο η
Αίγυπτος και η Συρία. Προστίθενται η ιδιαίτερη πολιτική κατάσταση στην
Τουρκία του Ερντογάν, το θέμα της επίλυσης του κυπριακού προβλήματος, η
«πληγή» της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, που αναμένεται σύντομα να ανοίξει.Προσθέστε
και την «έκρηξη» στην Ουκρανία κι έχουμε το ευρύτερο πλαίσιο αστάθειας
της περιοχής μας. Δεν πρέπει προφανώς η χώρα μας να γίνει μέρος αυτής
της «αστάθειας» με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Αντίθετα, οφείλει να
αποδείξει ότι μπορεί να είναι «κόμβος» σταθερότητας, με θετικό ρόλο στην
περιοχή.Η γεωπολιτική της θέση, υπό
προϋποθέσεις βέβαια, μπορεί να γίνει ένα καλό «διαπραγματευτικό χαρτί»
στην επανατοποθέτηση του ελληνικού προβλήματος, μέσα στο ευρωπαϊκό
πλαίσιο.
Δυστυχώς, οι χειρισμοί της Ευρώπης και της Αμερικής στην περίπτωση της Ουκρανίας ήταν επιπόλαιοι, ερασιτεχνικοί και χωρίς στρατηγικό βάθος. Ευνόησαν, εντέλει, την τακτική Πούτιν, ενώ εμφανίζεται μια Δύση, σε επίπεδο ηγεσίας, με ερωτήματα για την ηγετική επάρκειά της στους χειρισμούς σύνθετων προβλημάτων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία. Ενώ θέλει να παίξει έναν αυτόνομο ηγεμονικό ρόλο, στην ευρύτερη περιοχή της, μετά μάλιστα την αλλαγή προτεραιοτήτων της αμερικανικής πολιτικής, βρίσκεται σε μια εσωτερική οικονομική κρίση, με διχαστικά και διαλυτικά χαρακτηριστικά, που την αντιμετωπίζει κοντόθωρα και συντηρητικά. Ετσι τα «εργαλεία» ενεργούς πολιτικής που διαθέτει αποδυναμώνονται και σε συνδυασμό με το πολύπλοκο και χρονοβόρο σύστημα αποφάσεων διαμορφώνει εξαιρετικά χαμηλά πολιτικά αντανακλαστικά.
Για να σταθεροποιηθεί η ευρύτερη περιοχή ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος, με ενεργό ρόλο της ΕΕ, πρέπει η Ευρώπη να ισχυροποιηθεί οικονομικά μέσω ανάπτυξης, «αμοιβαιοποίησης» των οικονομικών της και ολοκλήρωσης της πολιτικής ενοποίησής της. Χρειάζεται οικονομική ισχύ.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η στήριξη της Ελλάδας δεν είναι λ.χ. οι... διαρθρωτικές αλλαγές τύπου «γάλακτος, φαρμάκων, βιβλίων και ψωμιού», αλλά η ρύθμιση του χρέους και η μεταφορά αναπτυξιακών πόρων. Αυτό πρέπει να διεκδικήσουμε με «χαρτί» και τη γεωπολιτική μας θέση, σε ένα ασταθές ευρύτερο περιβάλλον....ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥpanpan@pegasus.gr
Δυστυχώς, οι χειρισμοί της Ευρώπης και της Αμερικής στην περίπτωση της Ουκρανίας ήταν επιπόλαιοι, ερασιτεχνικοί και χωρίς στρατηγικό βάθος. Ευνόησαν, εντέλει, την τακτική Πούτιν, ενώ εμφανίζεται μια Δύση, σε επίπεδο ηγεσίας, με ερωτήματα για την ηγετική επάρκειά της στους χειρισμούς σύνθετων προβλημάτων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία. Ενώ θέλει να παίξει έναν αυτόνομο ηγεμονικό ρόλο, στην ευρύτερη περιοχή της, μετά μάλιστα την αλλαγή προτεραιοτήτων της αμερικανικής πολιτικής, βρίσκεται σε μια εσωτερική οικονομική κρίση, με διχαστικά και διαλυτικά χαρακτηριστικά, που την αντιμετωπίζει κοντόθωρα και συντηρητικά. Ετσι τα «εργαλεία» ενεργούς πολιτικής που διαθέτει αποδυναμώνονται και σε συνδυασμό με το πολύπλοκο και χρονοβόρο σύστημα αποφάσεων διαμορφώνει εξαιρετικά χαμηλά πολιτικά αντανακλαστικά.
Για να σταθεροποιηθεί η ευρύτερη περιοχή ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος, με ενεργό ρόλο της ΕΕ, πρέπει η Ευρώπη να ισχυροποιηθεί οικονομικά μέσω ανάπτυξης, «αμοιβαιοποίησης» των οικονομικών της και ολοκλήρωσης της πολιτικής ενοποίησής της. Χρειάζεται οικονομική ισχύ.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η στήριξη της Ελλάδας δεν είναι λ.χ. οι... διαρθρωτικές αλλαγές τύπου «γάλακτος, φαρμάκων, βιβλίων και ψωμιού», αλλά η ρύθμιση του χρέους και η μεταφορά αναπτυξιακών πόρων. Αυτό πρέπει να διεκδικήσουμε με «χαρτί» και τη γεωπολιτική μας θέση, σε ένα ασταθές ευρύτερο περιβάλλον....ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥpanpan@pegasus.gr