Το μόνο που μας αξίζει είναι η σιωπή Του Πανίκου Παναγιώτου

Σαράντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από εκείνες τις σκοτεινιασμένες μέρες της ιστορίας μας. Από τότε, η κατοχή εξακολουθεί να είναι κατοχή και η προσφυγιά να παραμένει προσφυγιά.Και επειδή οι λαοί που δεν έχουν ιστορική μνήμη είναι καταδικασμένοι στην αφάνεια, κρίνεται «σωστό και πρέπον», όπως κάποιοι υποστηρίζουν από τώρα, να γίνει «μεγάλος σαματάς» για να δείξει ο κόσμος της Κύπρου ότι δεν ξεχνά και αγωνίζεται για τη λευτεριά του. Άποψη πολλών είναι ότι η 40χρονη μαύρη επέτειος δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη.
Συμφωνούμε. Αλλά, αναζητώντας όλα εκείνα που συνέβαλαν και έφεραν την καταστροφή: ακραίες συμπεριφορές, παράνομες και ανήθικες πρακτικές, καταμετρώντας ακόμη τα όσα ακολούθησαν το ’74 , βλέποντας για χρόνια μια κοινωνία που γινόταν όλο και πιο σαθρή, με ηγέτες που συνεχώς αποδεικνύονταν κατώτεροι των περιστάσεων, απάτες και διαπλοκή που οδήγησαν στην οικονομική καταστροφή και γενικά ένα τοπίο που δεν ταίριαξε ποτέ με τις θυσίες των νεκρών, τα μοιρασμένα χώματα, τα καταστρεμμένα μνημεία και τις λεηλατημένες ψυχές μας, το μόνο που μας αξίζει είναι η σιωπή.

Έτσι να θυμηθούμε την 20ή Ιουλίου. Με σιωπή. Να μην εκδοθεί καμία ανακοίνωση από κυβέρνηση, κόμματα και οργανώσεις. Να μη γίνει καμία εκδήλωση. Να μη μιλήσει κανένας πολιτικός, γιατί θα είναι υποκρισία. Να αφήσουν ήσυχους τους νεκρούς. Να σιωπήσουμε όλοι μπροστά στα σαράντα χρόνια, ανάβοντας κεριά όλο το βράδυ, χιλιάδες κεριά, εντός και εκτός Κύπρου.Με σιωπή και κεριά για τη χαμένη γη μας, για τα χαμένα χρόνια, για εκείνους που έφυγαν προδομένοι, για όλα τα χαμένα που δεν έζησαν οι γενιές αυτού του τόπου, πριν και μετά το ’74, για μισό και πλέον αιώνα. Για να θυμηθούμε καθετί αγνό που χάθηκε ή εξουδετερώθηκε από «μέσα και έξω».

Τις φωνές της αντίστασης που πνίγηκαν από τις κομματικές σκοπιμότητες, τις πορείες των γυναικών που «χτυπήθηκαν» κι αυτές από τη λεγόμενη αναγκαιότητα του «ήρεμου κλίματος» για τις διαπραγματεύσεις, των οποίων οι πρωταγωνιστές τους λησμονούν συνεχώς τα βασικότερα: το δίκαιο και την αξιοπρέπεια, γι’ αυτά που πάλεψαν στρατιές ανθρώπων όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων, από τον Μακρυγιάννη, τον Γκεβάρα, τον Αυξέντιου, μέχρι τον Μαντέλα.
ΠΗΓΗ: http://www.philenews.com/