Του Shahram Chubin-Το Ιράν θεωρείται συχνά ως ένας υποψήφιος περιφερειακός ηγεμόνας του
οποίου ο άμεσος στόχος είναι να αποδυναμώσει και να εξαλείψει την
επιρροή και την παρουσία των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή. Επίσης απεικονίζεται
ως μια στρατιωτική απειλή της οποίας η δύναμη να εκφοβίζει τους γείτονές
της, θα μπορούσε να ενισχυθεί με το εκκολαπτόμενο αλλά φιλόδοξο
πυρηνικό πρόγραμμα. Όντας το μεγαλύτερη σιιτικό κράτος και ο ηγέτης του
«ισλαμικού μετώπου αντίστασης», η χώρα θεωρείται ως απειλή από το Ισραήλ
και πολλά σουνιτικά αραβικά έθνη.
Η ενδιάμεση πυρηνική συμφωνία που επιτεύχθηκε από το Ιράν και τα Ρ5+1 κράτη δεν κάνει καμία αναφορά στην περιφερειακή συμπεριφορά της χώρας. Ακόμη κι αν η συμφωνία διευρυνθεί με επιτυχία σε μια συνολική συμφωνία στη διάρκεια των επόμενων 12 μηνών, η συμπεριφορά της Τεχεράνης στη Μέση Ανατολή θα μείνει εν πολλοίς ανεξέλεγκτη. Στο μεταξύ, η ιρανική ηγεσία θα συνεχίσει να υποστηρίζει ενεργά το αντιστασιακό μέτωπο στη σύμμαχο Συρία μέσω της παροχής όπλων, συμβουλών, εκπαίδευσης και χρημάτων.
Όπως και στον πόλεμο της Χεζμπολάχ με το Ισραήλ το 2006, το Ιράν ακολουθεί προσεκτικά τη διαμάχη στη Συρία για ιδέες τακτικής και στρατιωτικά διδάγματα. Η Τεχεράνη έχει ξεθαρρέψει από τη δειλία της Δύσης και έχει εντείνει τη βοήθειά της στο Σύριο πρόεδρο Bashar al-Assad. Η υποστήριξη του καθεστώτος του Assad έχει μια προφανή στρατηγική λογική: διατήρηση της σύνδεσης του Ιράν με την Ανατολή και ενίσχυση του μόνου Άραβα φίλου, πλην του Nuri al-Maliki του Ιράκ. Αλλά είναι επίσης χρήσιμο ως πιθανό διαπραγματευτικό χαρτί εάν η Τεχεράνη αποφασίσει να επιδιώξει ένα «μεγάλο παζάρι» με τη Δύση.
Η επιρροή του Ιράν στη Συρία δεν έρχεται από τη στρατιωτικού του ισχύ αλλά από την ευελιξία και την προσαρμοστικότητά της. Η Τεχεράνη έχει εσωτερική εμπειρία στο να αντιμετωπίζει την λαϊκή δυσαρέσκεια και να εντοπίζει τους αντιφρονούντες. Η Quds Force του έχει επίσης εποπτεύσει την χρήση απλής τεχνολογίας από τους συμμάχους, όπως αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, για να αντισταθμίσουν τις ανώτερες δυνάμεις και την τεχνολογία των αντιπάλων.
Κανένα από αυτά δεν σημαίνει ότι το Ιράν είναι βέβαιο για την στρατιωτική του ισχύ. Η χώρα έχει απλώς εμπλακεί σε έναν βρώμικο εμφύλιο πόλεμο διότι έχει τη στρατηγική ανάγκη να το κάνει θεωρεί τον κίνδυνο μιας αντίδρασης από τη Δύση, ελάχιστο. Εάν το μήνυμα από τη Δύση ήταν διαφορετικό, το Ιράν θα ήταν πιο διστακτικό επειδή, εκτός από την Quds Force, ο στρατός της επικεντρώνεται στην άμυνα και στην αποτροπή, και όχι στην επίδειξη ισχύος.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://www.iiss.org/en/politics%20and%20strategy/blogsections/2014-d2de/february-1d08/iran-military-7095
Πηγή:www.capital.gr
Η ενδιάμεση πυρηνική συμφωνία που επιτεύχθηκε από το Ιράν και τα Ρ5+1 κράτη δεν κάνει καμία αναφορά στην περιφερειακή συμπεριφορά της χώρας. Ακόμη κι αν η συμφωνία διευρυνθεί με επιτυχία σε μια συνολική συμφωνία στη διάρκεια των επόμενων 12 μηνών, η συμπεριφορά της Τεχεράνης στη Μέση Ανατολή θα μείνει εν πολλοίς ανεξέλεγκτη. Στο μεταξύ, η ιρανική ηγεσία θα συνεχίσει να υποστηρίζει ενεργά το αντιστασιακό μέτωπο στη σύμμαχο Συρία μέσω της παροχής όπλων, συμβουλών, εκπαίδευσης και χρημάτων.
Όπως και στον πόλεμο της Χεζμπολάχ με το Ισραήλ το 2006, το Ιράν ακολουθεί προσεκτικά τη διαμάχη στη Συρία για ιδέες τακτικής και στρατιωτικά διδάγματα. Η Τεχεράνη έχει ξεθαρρέψει από τη δειλία της Δύσης και έχει εντείνει τη βοήθειά της στο Σύριο πρόεδρο Bashar al-Assad. Η υποστήριξη του καθεστώτος του Assad έχει μια προφανή στρατηγική λογική: διατήρηση της σύνδεσης του Ιράν με την Ανατολή και ενίσχυση του μόνου Άραβα φίλου, πλην του Nuri al-Maliki του Ιράκ. Αλλά είναι επίσης χρήσιμο ως πιθανό διαπραγματευτικό χαρτί εάν η Τεχεράνη αποφασίσει να επιδιώξει ένα «μεγάλο παζάρι» με τη Δύση.
Η επιρροή του Ιράν στη Συρία δεν έρχεται από τη στρατιωτικού του ισχύ αλλά από την ευελιξία και την προσαρμοστικότητά της. Η Τεχεράνη έχει εσωτερική εμπειρία στο να αντιμετωπίζει την λαϊκή δυσαρέσκεια και να εντοπίζει τους αντιφρονούντες. Η Quds Force του έχει επίσης εποπτεύσει την χρήση απλής τεχνολογίας από τους συμμάχους, όπως αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, για να αντισταθμίσουν τις ανώτερες δυνάμεις και την τεχνολογία των αντιπάλων.
Κανένα από αυτά δεν σημαίνει ότι το Ιράν είναι βέβαιο για την στρατιωτική του ισχύ. Η χώρα έχει απλώς εμπλακεί σε έναν βρώμικο εμφύλιο πόλεμο διότι έχει τη στρατηγική ανάγκη να το κάνει θεωρεί τον κίνδυνο μιας αντίδρασης από τη Δύση, ελάχιστο. Εάν το μήνυμα από τη Δύση ήταν διαφορετικό, το Ιράν θα ήταν πιο διστακτικό επειδή, εκτός από την Quds Force, ο στρατός της επικεντρώνεται στην άμυνα και στην αποτροπή, και όχι στην επίδειξη ισχύος.
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://www.iiss.org/en/politics%20and%20strategy/blogsections/2014-d2de/february-1d08/iran-military-7095