Τούρκοι επιχειρηματίες χτίζουν θεματικό πάρκο στην Κιουτάχεια βασισμένο στους μύθους του
Οι μύθοι του Αισώπου
«ζωντανεύουν» σε ένα αγνώστου αισθητικής θεματικό πάρκο που
κατασκευάζεται αυτή την εποχή στην Κιουτάχεια της Τουρκίας. Πρόκειται
για την αρχαία ελληνική πόλη Κοτύαιον ή Κοτυάειον, που θεωρείται από
αρκετούς η ιδιαίτερη πατρίδα του κορυφαίου αρχαίου έλληνα παραμυθά, αν
και για την καταγωγή του ερίζουν και άλλες πόλεις, γεωγραφικά εντός και
εκτός της σημερινής Τουρκίας.
Το πάρκο άρχισε να χτίζεται τον περασμένο Μάιο σε έναν χώρο συνολικής έκτασης 17.000 τ.μ. στο προάστιο Ακέντ της Κιουτάχειας. Ανάμεσα σε καλύβες, σπιτάκια σε σχήμα μανιταριού, κάστρα, ανεμόμυλους και τεράστιες φιγούρες ζώων τούρκοι επιχειρηματίες φιλοδοξούν να αναπαραστήσουν 13 από τους δημοφιλέστερους μύθους του Αισώπου με πρωταγωνιστές την αλεπού, το λιοντάρι, τον λαγό, τη χελώνα και το ελάφι. Και να τους μετατρέψουν σε πόλο έλξης - φυσικά με το αζημίωτο - για τουρίστες, ιδίως γονείς με τα παιδιά τους. Το πάρκο θα ονομάζεται «Νησί των Μύθων του Αισώπου».
«Μιλάμε για ένα πολύ ξεχωριστό σχέδιο, το οποίο δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Τουρκία» ισχυρίζεται ο ιδιοκτήτης της κατασκευαστικής εταιρείας που έχει αναλάβει την ανέγερση του πάρκου, Καμίλ Γιουρταλάν, προσθέτοντας πως «το πάρκο φιλοδοξεί να παρουσιάσει τους πιο δημοφιλείς μύθους του Αισώπου. Οι επισκέπτες θα έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν οπτικοποιημένες εκδοχές του μύθου του λαγού και της χελώνας ή να ακούσουν την ιστορία του μυρμηγκιού και της ακρίδας. Οταν τελειώσουν οι εργασίες κατασκευής και ξεκινήσει η λειτουργία του πάρκου, τα παραμύθια αυτά και τα διδάγματά τους θα μείνουν αποτυπωμένα στο μυαλό των επισκεπτών».
Η κατασκευή του πάρκου, για την οποία εργάζονται καθημερινά περισσότεροι από 50 άνθρωποι, θα ολοκληρωθεί στις αρχές Οκτωβρίου με την κατασκευή των μονοπατιών και αφού τοποθετηθούν οι φιγούρες των ζώων μέσα στο πάρκο θα πρέπει να γίνουν κι οι απαραίτητες περιβαλλοντικές ρυθμίσεις προκειμένου να παραδοθεί στη διάθεση του κοινού. Οι ζωγραφιές μέσα στο θεματικό πάρκο είναι του Αντέμ Ντονμέζ, καθηγητή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο Ντουμλουπινάρ, ενώ οι υπερμεγέθεις φιγούρες ζώων και ανθρώπων έγιναν από τον γλύπτη Κεμάλ Αλτινσόι.
«Οι κατασκευές και τα σπίτια που θα χτιστούν θα είναι τόσο γερά
ώστε να παραμείνουν έτσι για πολλά χρόνια. Θα χρειάζονται απλώς μερικές
μικρές εργασίες συντήρησης κάθε 10-15 έτη» καταλήγει ο Γιουρταλάν.
Αίσωπος, ο δύσμορφος παραμυθάς
Ο Αίσωπος θεωρείται ως σήμερα ο διασημότερος μυθοποιός, παρ' όλο
που δεν έγραψε ποτέ του καμία λέξη, καθώς όλους τους μύθους του, οι
οποίοι ανέρχονται σε 359, τους διηγούνταν προφορικά. Γεννήθηκε στα τέλη
του 7ου αι. π.Χ. (γύρω στο 625-620), σύμφωνα με κάποιους στο Αμόριο της
Φρυγίας - αν και άλλοι ισχυρίζονται πως γεννήθηκε στη Σάμο, στην Αίγυπτο
ή στη Θράκη. Ηταν ταπεινής καταγωγής, φτωχός, τραυλός, στραβοπόδης και
εξαιρετικά δύσμορφος, αφού είχε, όπως φημολογείται, περίεργο κεφάλι,
κοντό λαιμό, πλακουτσωτή μύτη και καμπούρα.
Αρχισε να ταξιδεύει μόνος του για να γνωρίσει καλύτερα τον κόσμο και τελικά πέθανε στους Δελφούς, όπου είχε σταλεί από τον βασιλιά Κροίσο για να λάβει χρησμό του δελφικού μαντείου. Εκεί κατηγόρησε τους ιερείς για απάτη και απληστία και τους ειρωνεύθηκε λέγοντας ότι μαντεύουν για να πλουτίζουν. Οι ιερείς θύμωσαν και αποφάσισαν να τον θανατώσουν με δόλο. Πήραν από το ιερό του ναού μια χρυσή φιάλη και την έκρυψαν μέσα στις αποσκευές του, κατηγορώντας τον για κλέφτη και ιερόσυλο.
Κατόπιν τον δίκασαν άδικα και τον καταδίκασαν σε θάνατο, ρίχνοντάς τον από τις Φαιδριάδες Πέτρες του Παρνασσού. Σύμφωνα με την παράδοση, ο θεός Απόλλωνας τιμώρησε την αδικία στέλνοντας λοιμό στους κατοίκους των Δελφών και αυτοί τότε μετανιωμένοι για την πράξη τους έστησαν μαρμάρινη στήλη προς τιμήν του Αισώπου. Αλλά και οι Αθηναίοι τού έστησαν ανδριάντα για να δείξουν ότι κάθε άνθρωπος με αξία πρέπει να τιμάται, ανεξάρτητα από την καταγωγή του. Μια γνωστή βιογραφία του συνέγραψε τον 14ο αιώνα ο βυζαντινός μοναχός και λόγιος Μάξιμος Πλανούδης. Οι μύθοι του, όλοι τους με ηθικοδιδακτικό, συμβολικό, αλληγορικό και παραβολικό περιεχόμενο, έχουν τυπωθεί και διαβαστεί παγκοσμίως από ένα τεράστιο κοινό.
Ανάμεσα στους πιο γνωστούς συγκαταλέγονται ιστορίες όπως «Η αλεπού και ο κόρακας», «Το λιοντάρι και το ποντίκι», «Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας», «Η αλεπού με την κομμένη ουρά», «Ο κύκνος και ο άρχοντας», «Η μαϊμού και η αλεπού», «Ο ψεύτης βοσκός» και άλλοι.
