Η επιδίωξη της συγκρότησης της «Μεγάλης Κεντροαριστεράς» μπορεί να σημαίνει πολλά. Μπορεί όμως να μη σημαίνει και τίποτα.Αν μιλάμε για τη σύνθεση ενός πολιτικού χώρου «της δημοκρατίας και της προόδου» με ξεκάθαρες αρχές και απόψεις, σύγχρονες δομές, φρέσκα πρόσωπα και «επαγγελματικές» -δηλαδή εφαρμόσιμες- λύσεις, τότε η συζήτηση έχει αξία.Αν όλος ο καυγάς είναι για το πάπλωμα, πως δηλαδή θα επιβιώσουν κάποιοι παλαιοί –αποτυχημένοι, ως επί το πλείστον- πολιτικοί, ή κάποια κόμματα που κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, τότε η υπόθεση δεν αφορά την κοινωνία. Και σε τέτοιες περιπτώσεις η κοινωνία γυρίζει την πλάτη στους εραστές των πολιτικών φαντασιώσεων.
Τα γράφω αυτά γιατί πολλές από τις παρατηρούμενες «διεργασίες» αποπνέουν φορμόλη.
Διάφοροι τύποι με πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική παρακμή, με καθοριστικές ευθύνες στη δημιουργία του πελατειακού κράτους, της διαφθοράς και της πτώχευσης, αναζητούν νέους ρόλους, βγάζοντας το μαύρο κοστούμι της φαυλότητας και φορώντας το λευκό πέπλο της «ανανέωσης» του Κεντροαριστερού χώρου
Όσοι ενδιαφέρονται σοβαρά για τη Κεντροαριστερά, ως σοβαρής συνιστώσας της κυβερνησιμότητας και της προόδου της χώρας, καλά θα κάνουν να ορίσουν την ατζέντα της συζήτησης. Στα πραγματικά προβλήματα και τις προκλήσεις του τόπου. Με απαντήσεις χειροπιαστές και προτάσεις αποτελεσματικές. Να μας εξηγήσουν γιατί η Κεντροαριστερά μπορεί να πετύχει τώρα εκεί που απέτυχε στο παρελθόν, Και γιατί τελικά η κοινωνία να ακουμπήσει στην Κεντροαριστερά και όχι στην Αριστερά , την Κεντροαδεξιά, τη Δεξιά, κ.λ.π. Με ποιες αρχές και ποιες πολιτικές. Καθαρά και ξάστερα. Όχι με αόριστους φιλοσοφικούς βερμπαλισμούς.
Διαφορετικά, η πασαρέλα «ηγετών» και « παραγόντων» και οι ανακοινώσεις «διαβουλεύσεων» διαφόρων «προσωπικοτήτων» που «αγωνιούν για την Κεντροαριστερά» ενδιαφέρει μόνο τους ίδιους και το στενό κύκλο τους.
