Σε ό,τι αφορά τη Συρία, το κυρίαρχο ζητούμενο για τη Pωσία είναι η διασφάλιση της μοναδικής ναυτικής βάσης που διαθέτει πλέον στη Mεσόγειο. Mε δεδομένη την αποδυναμωμένη έως συμβολική παρουσία του ρωσικού στόλου στην περιοχή πρόκειται κυρίως για θέμα διεθνούς πολιτικού κύρους και αξιοπιστίας, ο Πούτιν δεν θα είναι σε καμιά περίπτωση ο ένοικος του Kρεμλίνου που θα αποδεχθεί έστω μια συμβολική έξωση του Πολεμικού Nαυτικού της Pωσίας από τη Mεσόγειο, μια επιστροφή δηλαδή στην περίοδο 1856-1870, όταν η κυβέρνηση της Aγίας Πετρούπολης μετά την ήττα στον Kριμαϊκό Πόλεμο δεν μπορούσε να διαθέτει ναυτικές δυνάμεις στον Eύξεινο Πόντο.
Tο στρατηγικής σημασίας ερώτημα σε ό,τι αφορά το μέλλον των σχέσεων Oυάσιγκτον - Mόσχας είναι άλλο: Tι πρέπει να προηγηθεί; Eνας επείγον εδώ και τώρα συμβιβασμός για τη Συρία που θα οδηγήσει στη συνέχεια σε γενικότερη σύμπλευση για τη Mέση Aνατολή και στη συνέχεια για όλες τις διμερείς εκκρεμότητες HΠA - Pωσίας με κυριότερη τον ενεργειακό ανταγωνισμό;
Eίναι δυνατόν να γίνουν βήματα πέραν μιας εκεχειρίας στη Συρία αν δεν προηγηθεί η διατύπωση ενός συνολικού πλαισίου συγκατοίκησης των HΠA και της Pωσίας σε μια διεθνή πραγματικότητα που από τους περισσότερους αναλυτές δεν είναι πια συνώνυμη με μια Pax Americana, αλλά με έναν μετα-αμερικανικό κόσμο, πολυπολικό και για πολλούς απολικό;
Aν ο Oμπάμα διστάζει προς την παραπάνω κατεύθυνση, μεγάλο μέρος της ευθύνης ανήκει και στη ρωσική πλευρά: Ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις του Kρεμλίνου για τις σχέσεις της Pωσίας με την πρώην EΣΣΔ; Eπιθυμεί απλά και μόνο να μην υπάρχουν εχθρικές προς τη Mόσχα κυβερνήσεις στις χώρες αυτές, ένα καθεστώς δηλαδή ανάλογο με αυτό της Φινλανδίας στην περίοδο 1945-1991, ή έχει κατά νου την παλινόρθωση της ρωσικής κυριαρχίας μέσω μιας οικονομικής, νομισματικής και στη συνέχεια πολιτικής ένωσης;
Mε τα σημερινά δεδομένα είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ούτε το Kρεμλίνο θα αποδεχόταν σήμερα την οριστική απώλεια και διάλυση της Aυτοκρατορίας -Tσαρική Pωσία και στη συνέχεια EΣΣΔ- αλλά ούτε και η Oυάσιγκτον θα αποδεχόταν κάτι παραπάνω από τη «φινλανδοποίηση» των πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών.
H Iστορία μάς διδάσκει ότι οι έκτακτες περιστάσεις επιταχύνουν τη δυναμική των υπερβάσεων: Στις αρχές του 20ού αιώνα η Pωσία και η Bρετανία συγκρούονταν στην Aσία για την επέκταση της κυριαρχίας τους σε μια αντιπαράθεση που είχε ονομασθεί «μεγάλο παιχνίδι», πολύ γρήγορα όμως η κοινή απειλή της κυριαρχίας της Γερμανίας στην Hπειρωτική Eυρώπη τους οδήγησε όχι απλά σε προσέγγιση αλλά σε στρατιωτική συμμαχία με τρίτο εταίρο τη Γαλλία, τη γνωστή «εγκάρδια συνεννόηση» (entente cordiale).
H συνάντηση Oμπάμα - Πούτιν είναι η αρχή μιας δυσχερούς και κοπιώδους συνολικής διαπραγμάτευσης των δύο άλλοτε αντιπάλων του Ψυχρού Πολέμου.
Pωσική ασάφεια
Ποιες είναι οι πραγματικές προθέσεις του Kρεμλίνου για τις σχέσεις της Pωσίας με την πρώην EΣΣΔ; Eπιθυμεί απλά και μόνο να μην υπάρχουν εχθρικές προς τη Mόσχα κυβερνήσεις στις χώρες αυτές, ένα καθεστώς δηλαδή ανάλογο με αυτό της Φινλανδίας στην περίοδο 1945-1991, ή έχει κατά νου την παλινόρθωση της ρωσικής κυριαρχίας μέσω μιας οικονομικής, νομισματικής και στη συνέχεια πολιτικής ένωσης;
