Νίκος Ράπτης, 13/06/2013
Ο Αντώνης Σαμαράς τελικά
έκανε τις επιλογές του. Αποφάσισε να επιχειρήσει πριν από τις
ευρωεκλογές, τον επαναπατρισμό του ενάμισι εκατομμυρίου ψηφοφόρων που οι
δημοσκοπήσεις τοποθετούν δεξιά του. Συστατικό στοιχείο αυτής της
στρατηγικής ήταν να αποδεσμευτεί από τα απομεινάρια της κεντροαριστεράς
(ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ). Να τα σπρώξει προς το ΣΥΡΙΖΑ ή το ενδιάμεσο no manʼs
land. Δοκίμασε τη ρήξη στο αντιρατσιστικό, την πέτυχε με την ΕΡΤ. Σε
συνδυασμό με την καλλιεργούμενη αίσθηση «success story», ελπίζει βάσιμα
πως στην τελική ευθεία προς τις εκλογές θα συσπειρώσει και μεγάλο τμήμα
εκσυγχρονιστών, φιλελεύθερων, μετριοπαθών, ευρωπαϊστών κ.λπ., που θα τον
υπερψηφίσουν ως την ρεαλιστικότερη «αντι-ΣΥΡΙΖΑ» επιλογή.
Η πολιτική του αφήγηση (συντηρητική και νεοφιλελεύθερη) οδηγεί σε πλήρη κατεδάφιση του δημόσιου χώρου, των κοινών αγαθών, των κοινωνικών υπηρεσιών. Ο φλύαρος εθνοκεντρισμός μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας εκτροχιάσει εκτός ευρώ -ίσως και εκτός δημοκρατίας. Ιδίως αν δεν αλλάξει η διαχείριση της κρίσης διεθνώς -όχι πως υπάρχουν εύκολες «κεϊνσιανές» λύσεις.
Στους αντίποδες υπάρχει ένας ανώριμος ΣΥΡΙΖΑ. Η ιστορία του επιφύλαξε να εκπροσωπήσει τους «ψιλούς» του μεταπολιτευτικού συστήματος, που αποσυντίθεται. Τυχόν επικράτησή του θα είναι κυρίως επικράτηση της θανάσιμης στασιμότητας και του μη-βιώσιμου συντηρητισμού. Η μεταπολιτευτική διευθέτηση δεν μπορεί να αναπαραχθεί. Αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κληθεί να επιλέξει μεταξύ της μετωπικής σύγκρουσης με τις δυνάμεις που τον έφεραν στην εξουσία ή -το πολύ πιθανότερο- του salto mortale εκτός ευρώ.
ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι, Δράση κ.λπ., δεν κατόρθωσαν να διατυπώσουν μια πειστική φιλοευρωπαϊκή- αντισυστημική αφήγηση. Τώρα πια δεν έχουν άλλη λύση παρά να αποτελέσουν εξαρτήματα της στρατηγικής κάποιου από τους δυο μεγάλους. Ο κεντρώος χώρος θα παραμείνει εξουδετερωμένος, τουλάχιστον ως ότου κλείσει ο παρών ιστορικός κύκλος.
Η συγκυρία δεν προμηνύει καμία αισιοδοξία: η κρίση είναι εμπρός μας. Έχουμε τουλάχιστον άλλη
τόση έρημο να διανύσουμε -και αφήνω κατά μέρος τις άλλες κρίσεις που καραδοκούν, πέραν της οικονομικής. Η προσωρινή νηνεμία είναι συγκυριακού και επικοινωνιακού χαρακτήρα. Η κυρίαρχη ημιμάθεια και ο λαϊκισμός, δεν μπορούν να διαχειριστούν τη συγκυρία παρά μόνο επικοινωνιακά, ή δημιουργώντας κάθε τόσο πολιτικά «γεγονότα», σαν τις εκλογές (πέντε μέσα σε έξι χρόνια!).
Για τους ευρωπαϊστές- μεταρρυθμιστές αυτής της χώρας, η επιλογή σε αυτό το σκηνικό είναι δύσκολη - αλλά και ασήμαντη. Η ήττα τους είναι απόλυτη. Τα ηχηρά επίθετα και οι χαρακτηρισμοί, οι πολιτικές- κομματικές φενάκες, οι απεγνωσμένες συστρατεύσεις, προσφέρουν ίσως μια κάποια ψυχολογική ανακούφιση, αλλά όχι πολιτική προοπτική. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για το ότι το υποτιθέμενο διακύβευμα - η τύχη της ΕΡΤ- είναι απολύτως αδιάφορη. Όταν δεν είναι σύμπτωμα συλλογικής νεύρωσης, οι μεγαλοστομίες είναι για το θεαθήναι.
Το δυσκολότερο είναι η σιωπή.
Η πολιτική του αφήγηση (συντηρητική και νεοφιλελεύθερη) οδηγεί σε πλήρη κατεδάφιση του δημόσιου χώρου, των κοινών αγαθών, των κοινωνικών υπηρεσιών. Ο φλύαρος εθνοκεντρισμός μπορεί ανά πάσα στιγμή να μας εκτροχιάσει εκτός ευρώ -ίσως και εκτός δημοκρατίας. Ιδίως αν δεν αλλάξει η διαχείριση της κρίσης διεθνώς -όχι πως υπάρχουν εύκολες «κεϊνσιανές» λύσεις.
Στους αντίποδες υπάρχει ένας ανώριμος ΣΥΡΙΖΑ. Η ιστορία του επιφύλαξε να εκπροσωπήσει τους «ψιλούς» του μεταπολιτευτικού συστήματος, που αποσυντίθεται. Τυχόν επικράτησή του θα είναι κυρίως επικράτηση της θανάσιμης στασιμότητας και του μη-βιώσιμου συντηρητισμού. Η μεταπολιτευτική διευθέτηση δεν μπορεί να αναπαραχθεί. Αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα κληθεί να επιλέξει μεταξύ της μετωπικής σύγκρουσης με τις δυνάμεις που τον έφεραν στην εξουσία ή -το πολύ πιθανότερο- του salto mortale εκτός ευρώ.
ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγοι, Δράση κ.λπ., δεν κατόρθωσαν να διατυπώσουν μια πειστική φιλοευρωπαϊκή- αντισυστημική αφήγηση. Τώρα πια δεν έχουν άλλη λύση παρά να αποτελέσουν εξαρτήματα της στρατηγικής κάποιου από τους δυο μεγάλους. Ο κεντρώος χώρος θα παραμείνει εξουδετερωμένος, τουλάχιστον ως ότου κλείσει ο παρών ιστορικός κύκλος.
Η συγκυρία δεν προμηνύει καμία αισιοδοξία: η κρίση είναι εμπρός μας. Έχουμε τουλάχιστον άλλη
τόση έρημο να διανύσουμε -και αφήνω κατά μέρος τις άλλες κρίσεις που καραδοκούν, πέραν της οικονομικής. Η προσωρινή νηνεμία είναι συγκυριακού και επικοινωνιακού χαρακτήρα. Η κυρίαρχη ημιμάθεια και ο λαϊκισμός, δεν μπορούν να διαχειριστούν τη συγκυρία παρά μόνο επικοινωνιακά, ή δημιουργώντας κάθε τόσο πολιτικά «γεγονότα», σαν τις εκλογές (πέντε μέσα σε έξι χρόνια!).
Για τους ευρωπαϊστές- μεταρρυθμιστές αυτής της χώρας, η επιλογή σε αυτό το σκηνικό είναι δύσκολη - αλλά και ασήμαντη. Η ήττα τους είναι απόλυτη. Τα ηχηρά επίθετα και οι χαρακτηρισμοί, οι πολιτικές- κομματικές φενάκες, οι απεγνωσμένες συστρατεύσεις, προσφέρουν ίσως μια κάποια ψυχολογική ανακούφιση, αλλά όχι πολιτική προοπτική. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσουμε για το ότι το υποτιθέμενο διακύβευμα - η τύχη της ΕΡΤ- είναι απολύτως αδιάφορη. Όταν δεν είναι σύμπτωμα συλλογικής νεύρωσης, οι μεγαλοστομίες είναι για το θεαθήναι.
Το δυσκολότερο είναι η σιωπή.
