ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, στην προσπάθεια να υπογραμμίσουν τον αυτόνομο ρόλο τους, διατυπώνουν προτάσεις και διαφοροποιούνται από κυβερνητικές επιλογές. Το άγχος της επιβίωσης είναι διάχυτο στις κινήσεις τους. Οι αντιδράσεις τους, όμως, έχουν όρια. Γνωρίζουν ότι σε περίπτωση εκλογικής αναμέτρησης, που θα γίνει σε συνθήκες έντονης πόλωσης, ο Αντ.Σαμαράς θα επιχειρήσει να εκφράσει τις δυνάμεις του «φιλοευρωπαϊκού τόξου» που θεωρούν ότι η επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ θα σημάνει την περιθωριοποίηση της χώρας. Η αποδιάρθρωση της Κεντροαριστεράς επιτρέπει στη Ν.Δ. να εμφανίζεται ως η μόνη επιλογή στη λογική «εμείς είμαστε κι αν δεν σας αρέσει, έρχεται ο Τσίπρας». Το ενδεχόμενο των εκλογών λειτουργεί επίσης εκβιαστικά, ιδίως για το ΠΑΣΟΚ.
Ολα θα ήταν διαφορετικά αν ο χώρος της Κεντροαριστεράς μπορούσε να υπερβεί εγωισμούς και μικροαντιπαλότητες και προχωρούσε η αναδιοργάνωση του χώρου. Ολες οι μετρήσεις δείχνουν ότι σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων (γύρω στο 30%) καταγράφονται ως κεντρώοι και κεντροαριστεροί. Δεν εκφράζονται όμως ούτε από το ΠΑΣΟΚ (το οποίο είναι ηθικά απαξιωμένο) ούτε από τη ΔΗΜΑΡ. Το 10% περίπου που επέλεξε τον Ιούνιο τον Αντ. Σαμαρά προέρχεται από αυτούς τους πολίτες.
Η ενιαία έκφραση της Κεντροαριστεράς θα μπορούσε να λειτουργήσει προωθητικά στην ευρωπαϊκή πορεία και σταθεροποιητικά για τη χώρα. Θα έδιωχνε το άγχος της εξαφάνισης από τα σημερινά σχήματα, θα έβαζε φρένο στην αλαζονεία της Ν.Δ. και θα ενίσχυε τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες.
Πώς θα υπάρξει ενιαία έκφραση; Το πρόσωπο το οποίο θα λειτουργούσε καταλυτικά στην ανασύνθεση του χώρου μέσα από κάποιο νέο σχήμα δεν φαίνεται στον ορίζοντα. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να αποτελέσει το όχημα ανασυγκρότησης. Η ΔΗΜΑΡ έχει όρια στα οποία μπορεί να κινηθεί, που δεν της επιτρέπουν να αποτελέσει τη βάση για ένα πλειοψηφικό ρεύμα. Μια κοινή προσπάθεια από όλες τις δυνάμεις του χώρου πιθανώς θα άνοιγε τον δρόμο για την επεξεργασία προγραμματικών θέσεων και την ανάδειξη προσώπων. Μια τέτοιου είδους κίνηση δεν θα λειτουργούσε αθροιστικά, αλλά πολλαπλασιαστικά. Διαφορετικά. η Ν.Δ., που κινείται όλο και δεξιότερα, θα προβάλει ως η μόνη μεταρρυθμιστική δύναμη και ο Αλ. Τσίπρας ως η εναλλακτική. Και είναι κρίμα όταν το 62% των ψηφοφόρων δηλώνει ότι επιθυμεί την ύπαρξη ενός ισχυρού πόλου ανάμεσα στη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο πόλος αυτός να μη συγκροτείται λόγω αδυναμίας των προσώπων που κινούνται στον χώρο να συνεννοηθούν.
http://news.kathimerini.gr/
