Με τον Χριστόδουλο Γιαλλουρίδη
Σε αντίθεση με την Τουρκία, για την Κύπρο παράγονται και αναπαράγονται κυρίως αρνητικές ειδήσεις Υπάρχει μια διάχυτη ανησυχία στον Ελληνισμό της Κύπρου, που αφορά όχι
τόσο στο παρόν, το οποίο επιχειρεί να διαχειριστεί υπό την επιρροή του
σοκ της 15ης Μαρτίου, κυρίως όμως για το πολύ εγγύτερο μέλλον που
παραπέμπει στον προσεχή Ιούνιο, στον προσεχή Οκτώβριο, στην καλύτερη
περίπτωση το 2014. Η ανησυχία είναι υπαρξιακή, όχι τόσο με τη βιολογική
έννοια του όρου, αλλά πολύ περισσότερο με την πολιτιστική ως ταυτότητα
και με την κοινωνικοπολιτική με την έννοια της οργανωμένης κοινωνίας
ενταγμένης σε ένα πολιτικό σύστημα, του οποίου οι δομές εξουσίας να
ελέγχονται και να επηρεάζονται, να καθοδηγούνται από την πλειοψηφία του
κυπριακού λαού ανά τους αιώνες, που την αποτελεί ο κυπριακός Ελληνισμός,
δηλαδή στη δημοκρατική διακυβέρνηση του τόπου.
Η κατάσταση που επήλθε μετά τη 15η Μαρτίου έχει πολλαπλές ορατές και αόρατες συνέπειες.
Η Κύπρος έμεινε μόνη, αποδυναμωμένη, με την ηγεσία της βαριά τραυματισμένη στο επίπεδο της αξιοπιστίας, του κύρους και της διεθνούς νομιμοποίησης. Η νομιμοποίηση δεν συνίσταται στη νόμιμη εκλογή με δημοκρατικές διαδικασίες μόνο, αλλά πολύ περισσότερο στο πόσο σε σέβονται, σε αποδέχονται και σε χρειάζονται οι τρίτοι στο διεθνές σύστημα. Όπως έλεγε ο Θουκυδίδης, εάν δεν σε φοβούνται, τότε πρέπει να ανησυχείς, γιατί δεν σε υπολογίζουν, είσαι εξόχως δεδομένος!
Σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η Κύπρος, μόνη και αβοήθητη, σχεδόν, από παντού, πρέπει να οργανώσει τη στρατηγική της άμυνάς της, που σημαίνει γεωστρατηγικά διεθνή ερείσματα και συμμαχίες. Το έχουμε ξαναγράψει, επιβάλλεται ταχύτατα να εξισορροπήσουμε την τουρκική απειλή που δεν σημαίνει μόνο την Άγκυρα, αλλά συνίσταται σε ένα τεράστιο δίκτυο που στήθηκε ως τουρκικό λόμπι διεθνώς, κυρίως στην Ουάσιγκτον και δυστυχώς στις Βρυξέλλες, και που προβάλλει την Τουρκία ως τον αναγκαίο, τον απαραίτητο ηγεμόνα, που θα λειτουργήσει σταθεροποιητικά στην εκρηκτική και φλεγόμενη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της νοτιοανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.
Για τον διεθνή παράγοντα η Κύπρος είναι μόνο ένα σημείο αναφοράς, γεωστρατηγικής υπεραξίας, το οποίο, εάν δεν μπορεί να σταθεί μόνο του, να είναι αυθύπαρκτο και χρήσιμο για τους τρίτους, παραδίδεται στον έλεγχο του περιφερειακού ηγεμόνα. Η Κύπρος οφείλει να συμμαχήσει και με τον διάβολο, προκειμένου να επιτύχει την επιβίωσή της ως πολιτικής και πολιτισμικής οντότητας, και ως κρατικής ύπαρξης που καθορίζεται από τη βούληση του λαού της.
Η υποχρέωση επιβίωσης μάς επιβάλλει πέραν των συμμαχιών, πέραν των διεθνών ερεισμάτων και της προβολής επιρροής ως προς το τι θέλουμε διεθνώς,την οργάνωση και αναδιοργάνωση της άμυνας της χώρας ως στρατιωτικής δομής, την οποία να σέβονται και να υπολογίζουν ακόμα και ισχυροί αντίπαλοι, όχι επειδή μπορεί να τους νικήσει, αλλά διότι είναι τόσο αποφασιστική και έξυπνα σχεδιασμένη, που μπορεί να επιφέρει υπολογίσιμο κόστος στον οποιονδήποτε. Για να το πετύχει κανείς αυτό στο στράτευμα, πρέπει να διδάξει στους φαντάρους την ιστορία του τόπου, τα ιδανικά και τις αξίες που υπερασπίζονται και για τις οποίες να είναι έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους.
Αυτό το γεγονός είναι μια στρατηγική, που πρέπει να περάσει σε ολόκληρη την κοινωνία. Ολόκληρο το σύστημα που διέπει μια κρατική οντότητα, που περιλαμβάνει τους θεσμούς, όπως είναι η οικογένεια, η παιδεία, τα πολιτικά κόμματα και το κοινοβούλιο, οι κοινωνικές οργανώσεις και τα πολιτιστικά ιδρύματα, οι Κύπριοι και ο Ελληνισμός της Διασποράς πρέπει να συστρατευθούν σε μια στρατηγική επιβίωσης και ανάτασης της Κύπρου ως Ελληνισμού, ως Κυπριακής Δημοκρατίας, ως κοινωνίας, που είναι αποφασισμένη να επιβιώσει και να σταθεί όρθια στη σύγχρονη λαίλαπα της επίθεσης που υφίσταται από «εχθρούς και φίλους», «συμμάχους» και μη.
Πρέπει να ξέρουμε ότι σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση αρχίζει, και αυτό είναι κάτι που επίκειται στην περίπτωση της Κύπρου, οι συμμετέχοντες σε αυτό το πολιτικό παζάρι, εμφανείς και κυρίως αφανείς παίκτες, έχουν ακτινογραφήσει το σύστημα της Κύπρου, την ηγεσία και τις αντιστάσεις του λαού της, την ικανότητα των ηγετών και τη θέληση του λαού να επιβιώσει. Τίποτα δεν κινείται μηχανιστικά στη διεθνή πολιτική.
Υπάρχουν πάρα πολλά οργανωμένα συμφέροντα που κατευθύνουν πολιτικές, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ούτε δικαιώματα, ούτε ελευθερίες, ούτε ανθρώπινες ζωές. Κυρίως, η διεθνής πολιτική δεν λαμβάνει υπόψη της άνευ ετέρου αυτό που λέμε διεθνής νομιμότητα. Όλα κινούνται μέσα από διαδικασίες συμφερόντων και συστημάτων επιρροής. Επί παραδείγματι, αυτό που βρίσκει κανείς στη μηχανή αναζήτησης Google, εάν αναζητήσει την Κύπρο διεθνώς, θα αντιληφθεί ως άσχετος, πως η πρώτη γλώσσα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η Τουρκική, ενώ παράλληλα εμφανίζεται η λεγόμενη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου να προβάλλει πληθώρα θετικών ειδήσεων σε καθημερινή βάση και να εμφανίζεται ως ένα από τα δύο κράτη της Κύπρου.
Δεδομένου, μάλιστα, ότι το διαδίκτυο είναι το βασικό μέσο ενημέρωσης και πληροφόρησης σε ολόκληρο τον κόσμο, η Τουρκία ως μέγεθος προβάλλει παντού μόνο θετικά και ως ανερχόμενη δύναμη, ούτε καν τα ανθρώπινα δικαιώματα, πλέον, δεν τίθενται σε αμφισβήτηση σε ό,τι αφορά την Άγκυρα. Σημειώνουμε εδώ πως, σε αντίθεση με την Τουρκία, για την Κύπρο παράγονται και αναπαράγονται κυρίως αρνητικές ειδήσεις, είτε αφορούν στην οικονομία και στο Κυπριακό, για το οποίο δεν φροντίσαμε να εξηγήσουμε και να διαφωτίσουμε για τις πραγματικές του διαστάσεις, αφού υπάρχει καλοπροαίρετος κόσμος διεθνώς που θεωρεί ότι εμείς οι Έλληνες στην Κύπρο καταπιέζουμε τους Τουρκοκυπρίους και τους στερούμε τα δικαιώματά τους!
Επομένως, δεν μπορούμε να ζούμε και να βιώνουμε την καθημερινότητά μας ωσάν να μην έχει συμβεί τίποτε και όλα πάνε καλά. Εάν συνεχίσουμε έτσι, θα αποτελέσουμε πιθανότατα την τελευταία γενιά Ελληνισμού στην Κύπρο. Θα έχουμε καταφέρει να εξαφανίσουμε έναν τρισχιλιετή πολιτισμό, αφήνοντας την πατρίδα μας να μετατραπεί σε επαρχία της Τουρκίας. Η στρατηγική πρέπει να αγκαλιάσει το σύνολο της κοινωνίας και να περάσει στα σχολεία, να έχει σχεδιαστεί και αποφασιστεί σε πολιτικό και επιστημονικό επίπεδο, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Εάν η ηγεσία στο σύνολό της το αποφασίσει, ο λαός θα ακολουθήσει και θα συμμετάσχει με όποιο κόστος. Πρέπει να σκεφτούμε και να σχεδιάσουμε τώρα, προβαίνοντας σε έξυπνη διαχείριση των κρίσεων που έρχονται, υπέρ του λαού και του μέλλοντος του τόπου.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής και
Διευθυντής Κέντρου Ανατολικών Σπουδών Πάντειο Πανεπιστήμιο
Η κατάσταση που επήλθε μετά τη 15η Μαρτίου έχει πολλαπλές ορατές και αόρατες συνέπειες.
Η Κύπρος έμεινε μόνη, αποδυναμωμένη, με την ηγεσία της βαριά τραυματισμένη στο επίπεδο της αξιοπιστίας, του κύρους και της διεθνούς νομιμοποίησης. Η νομιμοποίηση δεν συνίσταται στη νόμιμη εκλογή με δημοκρατικές διαδικασίες μόνο, αλλά πολύ περισσότερο στο πόσο σε σέβονται, σε αποδέχονται και σε χρειάζονται οι τρίτοι στο διεθνές σύστημα. Όπως έλεγε ο Θουκυδίδης, εάν δεν σε φοβούνται, τότε πρέπει να ανησυχείς, γιατί δεν σε υπολογίζουν, είσαι εξόχως δεδομένος!
Σε αυτήν τη δύσκολη κατάσταση που βρίσκεται η Κύπρος, μόνη και αβοήθητη, σχεδόν, από παντού, πρέπει να οργανώσει τη στρατηγική της άμυνάς της, που σημαίνει γεωστρατηγικά διεθνή ερείσματα και συμμαχίες. Το έχουμε ξαναγράψει, επιβάλλεται ταχύτατα να εξισορροπήσουμε την τουρκική απειλή που δεν σημαίνει μόνο την Άγκυρα, αλλά συνίσταται σε ένα τεράστιο δίκτυο που στήθηκε ως τουρκικό λόμπι διεθνώς, κυρίως στην Ουάσιγκτον και δυστυχώς στις Βρυξέλλες, και που προβάλλει την Τουρκία ως τον αναγκαίο, τον απαραίτητο ηγεμόνα, που θα λειτουργήσει σταθεροποιητικά στην εκρηκτική και φλεγόμενη περιοχή της Μέσης Ανατολής και της νοτιοανατολικής λεκάνης της Μεσογείου.
Για τον διεθνή παράγοντα η Κύπρος είναι μόνο ένα σημείο αναφοράς, γεωστρατηγικής υπεραξίας, το οποίο, εάν δεν μπορεί να σταθεί μόνο του, να είναι αυθύπαρκτο και χρήσιμο για τους τρίτους, παραδίδεται στον έλεγχο του περιφερειακού ηγεμόνα. Η Κύπρος οφείλει να συμμαχήσει και με τον διάβολο, προκειμένου να επιτύχει την επιβίωσή της ως πολιτικής και πολιτισμικής οντότητας, και ως κρατικής ύπαρξης που καθορίζεται από τη βούληση του λαού της.
Η υποχρέωση επιβίωσης μάς επιβάλλει πέραν των συμμαχιών, πέραν των διεθνών ερεισμάτων και της προβολής επιρροής ως προς το τι θέλουμε διεθνώς,την οργάνωση και αναδιοργάνωση της άμυνας της χώρας ως στρατιωτικής δομής, την οποία να σέβονται και να υπολογίζουν ακόμα και ισχυροί αντίπαλοι, όχι επειδή μπορεί να τους νικήσει, αλλά διότι είναι τόσο αποφασιστική και έξυπνα σχεδιασμένη, που μπορεί να επιφέρει υπολογίσιμο κόστος στον οποιονδήποτε. Για να το πετύχει κανείς αυτό στο στράτευμα, πρέπει να διδάξει στους φαντάρους την ιστορία του τόπου, τα ιδανικά και τις αξίες που υπερασπίζονται και για τις οποίες να είναι έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους.
Αυτό το γεγονός είναι μια στρατηγική, που πρέπει να περάσει σε ολόκληρη την κοινωνία. Ολόκληρο το σύστημα που διέπει μια κρατική οντότητα, που περιλαμβάνει τους θεσμούς, όπως είναι η οικογένεια, η παιδεία, τα πολιτικά κόμματα και το κοινοβούλιο, οι κοινωνικές οργανώσεις και τα πολιτιστικά ιδρύματα, οι Κύπριοι και ο Ελληνισμός της Διασποράς πρέπει να συστρατευθούν σε μια στρατηγική επιβίωσης και ανάτασης της Κύπρου ως Ελληνισμού, ως Κυπριακής Δημοκρατίας, ως κοινωνίας, που είναι αποφασισμένη να επιβιώσει και να σταθεί όρθια στη σύγχρονη λαίλαπα της επίθεσης που υφίσταται από «εχθρούς και φίλους», «συμμάχους» και μη.
Πρέπει να ξέρουμε ότι σε οποιαδήποτε διαπραγμάτευση αρχίζει, και αυτό είναι κάτι που επίκειται στην περίπτωση της Κύπρου, οι συμμετέχοντες σε αυτό το πολιτικό παζάρι, εμφανείς και κυρίως αφανείς παίκτες, έχουν ακτινογραφήσει το σύστημα της Κύπρου, την ηγεσία και τις αντιστάσεις του λαού της, την ικανότητα των ηγετών και τη θέληση του λαού να επιβιώσει. Τίποτα δεν κινείται μηχανιστικά στη διεθνή πολιτική.
Υπάρχουν πάρα πολλά οργανωμένα συμφέροντα που κατευθύνουν πολιτικές, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ούτε δικαιώματα, ούτε ελευθερίες, ούτε ανθρώπινες ζωές. Κυρίως, η διεθνής πολιτική δεν λαμβάνει υπόψη της άνευ ετέρου αυτό που λέμε διεθνής νομιμότητα. Όλα κινούνται μέσα από διαδικασίες συμφερόντων και συστημάτων επιρροής. Επί παραδείγματι, αυτό που βρίσκει κανείς στη μηχανή αναζήτησης Google, εάν αναζητήσει την Κύπρο διεθνώς, θα αντιληφθεί ως άσχετος, πως η πρώτη γλώσσα της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι η Τουρκική, ενώ παράλληλα εμφανίζεται η λεγόμενη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου να προβάλλει πληθώρα θετικών ειδήσεων σε καθημερινή βάση και να εμφανίζεται ως ένα από τα δύο κράτη της Κύπρου.
Δεδομένου, μάλιστα, ότι το διαδίκτυο είναι το βασικό μέσο ενημέρωσης και πληροφόρησης σε ολόκληρο τον κόσμο, η Τουρκία ως μέγεθος προβάλλει παντού μόνο θετικά και ως ανερχόμενη δύναμη, ούτε καν τα ανθρώπινα δικαιώματα, πλέον, δεν τίθενται σε αμφισβήτηση σε ό,τι αφορά την Άγκυρα. Σημειώνουμε εδώ πως, σε αντίθεση με την Τουρκία, για την Κύπρο παράγονται και αναπαράγονται κυρίως αρνητικές ειδήσεις, είτε αφορούν στην οικονομία και στο Κυπριακό, για το οποίο δεν φροντίσαμε να εξηγήσουμε και να διαφωτίσουμε για τις πραγματικές του διαστάσεις, αφού υπάρχει καλοπροαίρετος κόσμος διεθνώς που θεωρεί ότι εμείς οι Έλληνες στην Κύπρο καταπιέζουμε τους Τουρκοκυπρίους και τους στερούμε τα δικαιώματά τους!
Επομένως, δεν μπορούμε να ζούμε και να βιώνουμε την καθημερινότητά μας ωσάν να μην έχει συμβεί τίποτε και όλα πάνε καλά. Εάν συνεχίσουμε έτσι, θα αποτελέσουμε πιθανότατα την τελευταία γενιά Ελληνισμού στην Κύπρο. Θα έχουμε καταφέρει να εξαφανίσουμε έναν τρισχιλιετή πολιτισμό, αφήνοντας την πατρίδα μας να μετατραπεί σε επαρχία της Τουρκίας. Η στρατηγική πρέπει να αγκαλιάσει το σύνολο της κοινωνίας και να περάσει στα σχολεία, να έχει σχεδιαστεί και αποφασιστεί σε πολιτικό και επιστημονικό επίπεδο, χωρίς τυμπανοκρουσίες. Εάν η ηγεσία στο σύνολό της το αποφασίσει, ο λαός θα ακολουθήσει και θα συμμετάσχει με όποιο κόστος. Πρέπει να σκεφτούμε και να σχεδιάσουμε τώρα, προβαίνοντας σε έξυπνη διαχείριση των κρίσεων που έρχονται, υπέρ του λαού και του μέλλοντος του τόπου.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής και
Διευθυντής Κέντρου Ανατολικών Σπουδών Πάντειο Πανεπιστήμιο
