Του Γιάννου Χαραλαμπίδη
- Πώς η Τουρκία σχεδιάζει να θέσει το Ισραήλ υπό τη σκιά της -
- Γιατί η λύση ομοσπονδίας δεν συμφέρει στο Ισραήλ και πώς η απόκτηση πυρηνικών από το Ιράν θα δημιουργήσει ψυχροπολεμικές ισορροπίες τρόμου
- ΠΟΙΟΣ είναι ο νέος μαξιμαλιστικός στόχος της Άγκυρας και γιατί θέλει λύση-εξπρές
Η άλλοτε ανθηρή οικονομίας της Κύπρου βουλιάζει και από αιχμή του δόρατός της γίνεται η αχίλλειος πτέρνα της. Και εφόσον αυτό είναι παγκοίνως γνωστό, οι Τούρκοι όπως και ο κ. Ντάουνερ δεν χάνουν ευκαιρία για να κλείσουν το Κυπριακό τώρα, που μας βρήκαν -όχι μόνο εμάς, αλλά και την Ελλάδα- στα μαύρα μας τα χάλια. Διότι γνωρίζουν καλά ότι η επίλυση μιας διαφοράς-σύγκρουσης είναι άμεσα συνυφασμένη με τα ισοζύγια ή τα ανισοζύγια δυνάμεων, τα οποία κλίνουν πλέον συντριπτικά προς την Τουρκία.
Και ο επόμενος τουρκικός στόχος είναι πολύ πιο μαξιμαλιστικός από εκείνον του 2004. Δηλαδή, το 2004 στόχος ήταν η νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής μέσω της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, όπως αυτή είχε συνταχθεί με το σχέδιο Ανάν και ο ταυτόχρονος γεωπολιτικός και γεωστρατηγικός έλεγχος της Κύπρου. Το ζήτημα λοιπόν είναι και νομικό - πολιτειακό και γεωστρατηγικό - γεωπολιτικό. Ποια είναι η διαφορά τού σήμερα με το τότε; Ότι τώρα είναι επιβεβαιωμένο ότι η Κυπριακή Δημοκρατία διαθέτει φυσικό αέριο και πιθανότατα πετρέλαιο. Τότε, οι πονηροί Βρετανοί θα τα έπαιρναν μέσω βάσεων!
Στρατηγικό βάθος και πυρηνικά
Συνεπώς, η Κυπριακή Δημοκρατία έχει στα χέρια της έναν ισχυρό συντελεστή ισχύος ο οποίος:
1. Δίδει προοπτική ανάπτυξης και συμμαχιών με το Ισραήλ και την Ελλάδα, καθώς και με άλλες χώρες όπως η Αίγυπτος και ο Λίβανος.
2. Χαλά τον σχεδιασμό για την ανάδειξη της Τουρκίας ως περιφερειακής δύναμης μέσω των νερών και των οδών της ενέργειας. Το γεγονός ότι η Τουρκία ενισχύεται ως περιφερειακή δύναμη ανησυχεί το Ισραήλ, το οποίο αισθάνεται την τουρκική απειλή.
Γιατί απειλή; Διότι η Τουρκία επιδιώκει να εφαρμόσει ένα πατερναλιστικό μοντέλο, επί τη βάσει του οποίου θα θέτει τον αραβικό και ισλαμικό κόσμο κάτω από τη δική της ηγεμονία. Υπό αυτές τις συνθήκες και εάν, μάλιστα, όπως εκτιμάται και από Ρώσους αλλά και από Δυτικούς, η Συρία πέσει στα χέρια των Τζιχατιστών, τότε η Κύπρος θα είναι ακόμη πιο αναγκαία για το Ισραήλ, το οποίο δεν έχει καθόλου στρατηγικό βάθος.
Και επειδή το Ισραήλ έχει πολιτικούς με στρατηγική σκέψη, κατανοεί ότι, από κάθε άποψη, η Κύπρος αποτελεί τη μοναδική του διέξοδο. Και έτσι δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για συμμαχία στρατηγικής διάστασης με την Κύπρο και την Ελλάδα προς την Ευρώπη, που θα αποτελεί ταυτοχρόνως αποτροπή στην τουρκική απειλή. Γιατί αποτρέπεται η τουρκική απειλή;
Διότι η τουρκική απειλή είναι μεταβλητή η οποία συναρτάται και τροφοδοτείται από τη δική μας αδυναμία ως Ελληνισμού, αλλά και από το γεγονός ότι η Άγκυρα αντιλαμβάνεται το εξής: Εφόσον το Ισραήλ δεν έχει στρατηγική συμμαχία με τον Ελληνισμό, βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Η οποία θα γίνει ακόμη δυσκολότερη εάν το Ιράν αποκτήσει πυρηνικά. αφού σε μια τέτοια εξέλιξη θα βάλει πλώρη και η Τουρκία, υπό το πρόσχημα της αποτρεπτικής απειλής. Ήδη, οι Ρώσοι έχουν αναλάβει τον πυρηνικό σταθμό του Άκιουγιου, που ούτως ή άλλως σε περίπτωση ατυχήματος θα μας θέσει εκ των πραγμάτων εν κινδύνω.
Το νερό και το φυσικό αέριο
Η Τουρκία, λοιπόν, δεν επιδιώκει απλώς λύση για να εμπεδώσει νομικά και γεωπολιτικά τα τετελεσμένα του '74, αλλά και για να βάλει τέλος σε μια διαδικασία, που ενδέχεται να οδηγήσει στη γεωστρατηγική και γεωπολιτική αναθεώρηση της περιοχή μας. Και η αναθεώρηση αυτή εκπηγάζει από τον βυθό της κυπριακής και της ισραηλινής θάλασσας, δηλαδή από το φυσικό αέριο. Άρα η Τουρκία θέλει να βάλει φρένο στην αλλαγή των ισοζυγίων δυνάμεων στην περιοχή, τα οποία θα αλλάξουν και τις προοπτικές λύσης του Κυπριακού.
Ποιος είναι ο κεντρικός ισχυρισμός που έχει προβάλει η Τουρκία προς τις ΗΠΑ και οι Αμερικανοί προς τον ΥπΕξ Γ. Κασουλίδη;
Ότι το άλυτο κυπριακό πρόβλημα και το φυσικό αέριο δημιουργούν προβλήματα στις σχέσεις Τουρκίας - Ισραήλ, τις οποίες οι Αμερικανοί επιδιώκουν για τους δικούς τους λόγους να ομαλοποιήσουν. Αυτή η πολιτική θέση συνοδεύεται από άλλες, όπως τις έχει αποκαλύψει ο λεγόμενος πρωθυπουργός των κατεχομένων Ισμέρ Κουτσούκ, και αφορούν στην εμπλοκή Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε συνομιλίες για μια λύση-εξπρές, δηλαδή με ορόσημο τις Ευρωεκλογές του 2014. Και η οποία λύση θα έχει ως στόχο τον διαμοιρασμό της εξουσίας, δηλαδή της κυριαρχίας ενός συνεταιρικού κράτους δυο συνιστώντων κρατών.
Με άλλα λόγια, την πολιτειακή διχοτόμηση. Προχώρησε όμως και ένα βήμα παρακάτω, εξηγώντας, στην ουσία, πώς η Κύπρος θα τεθεί κάτω από τον έλεγχο της Τουρκίας. Διά του νερού και του φυσικού αερίου. Η Τουρκία επιδιώκει, αφενός, να μεταφέρει με αγωγό νερό από τα εδάφη της προς την Κύπρο και αγωγό μεταφοράς φυσικού αερίου από την Κύπρο στην Τουρκία και από εκεί στην Ευρώπη.
Η πολιτική αυτή είναι ενταγμένη στην ευρύτερη στρατηγική της Τουρκίας, για την ανάδειξή της ως αδιαμφισβήτητης περιφερειακής δύναμης, που θα στηρίζεται εκτός των άλλων στη μετατροπή -όπως έχει ήδη πει ο Πρωθυπουργός Ερντογάν- της περιοχής από τη Μαρμαρίδα, πλησίον της Ρόδου, ώς την Αλεξανδρέττα σε τουρκική λίμνη. Συνεπώς, με τη λεγόμενη λύση, όπως αυτή δρομολογείται, δηλαδή της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας στη βάση του σχεδίου Ανάν, η Κύπρος θα μετατραπεί σε τουρκικό προτεκτοράτο και η διαχείριση και ο έλεγχος του φυσικού αερίου θα γίνεται από την Άγκυρα και το Ισραήλ.
Θα καταστεί μια αμερικανική - ΝΑΤΟϊκή ενεργειακή ζώνη. Και εμείς -εφόσον δεν θα συμμετέχουμε στο ΝΑΤΟ- αντί ρόλο ιδιοκτήτη θα έχουμε ρόλο κομπάρσου, παρότι θα μας εμφανίσουν το σκηνικό ως win-win situation. Δηλαδή, με τον δικό μας πλούτο θα έχουμε κοινό όφελος με την Τουρκία! Βεβαίως, κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το όφελος θα είναι αυτό της λύσης. Ποιας λύσης; Αυτής της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας; Μα αυτή είναι η τουρκική και βρετανική λύση, και ο στρατηγικός στόχος με ενδιάμεσο σταθμό την τουρκική εισβολή και τον γεωγραφικό, διοικητικό και πληθυσμιακό διαχωρισμό της Κύπρου.
Αναθεωρητική πολιτική και ισλαμικός χειμώνας
Συνεπώς, η φόρμουλα αυτή -μιας διζωνική ομοσπονδίας αμοιβαίου οφέλους- δεν είναι στην ουσία αμοιβαίου οφέλους. Είναι τουρκικού και βρετανικού οφέλους. Ούτε καν εβραϊκού, αφού το πρόβλημα Τουρκίας - Ισραήλ δεν είναι το άλυτο Κυπριακό. Το πρόβλημα Τουρκίας - Ισραήλ είναι η τουρκική επιθετική - αναθεωρητική - νεοοθωμανική πολιτική της, με στόχο την εμπέδωσή της ως πανίσχυρης περιφερειακής δύναμης, που θα συνεχίσει να δημιουργεί επί τη βάσει στρατηγικής ασφυκτικό πέταλο γύρω από το Ισραήλ. Και θα πνίγει την Κύπρο.
Η αραβική άνοιξη, που θα ήταν δυνατό να δημιουργήσει νέες προοπτικές δημοκρατίας και ευκολότερη επίλυση των διαφορών με το Ισραήλ, αποδεικνύεται βαρύς ισλαμικός χειμώνας στην Αίγυπτο και προφανώς στη Συρία. Θα ήταν, δε, ανόητο από μέρους της Τουρκίας να δώσει στο Ισραήλ στρατηγικό βάθος. Ως περιφερειακή δύναμη η Τουρκία θέλει να θέσει και το Ισραήλ υπό τη δική της εξάρτηση, με αγωγό φυσικού αερίου από το Ισραήλ προς την Τουρκία και με σχεδιασμό, ο οποίος χρονολογείται από το 1994, για μεταφορά νερού από την Τουρκία στο Ισραήλ μέσω Κύπρου.
Τουρκικός έλεγχος
Το σενάριο που προωθεί η Τουρκία: Πρώτο, καθιστά την Κύπρο τουρκικό προτεκτοράτο, που σημαίνει ότι κλείνει η μοναδική διέξοδος στρατηγικού βάθους που διαθέτει μέσω ημών το Ισραήλ. Εκ των πραγμάτων, η προδιαγραφόμενη λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, χαλαρής ή μη, εγκλωβίζει γεωστρατηγικά και το Ισραήλ. Δεύτερο, θέτει Κύπρο και Ισραήλ υπό τον έλεγχο της Άγκυρας μέσω του νερού και του φυσικού αερίου. Επιπροσθέτως, εάν προχωρήσει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν και εκείνο της Τουρκίας, η περιοχή μας θα επιστρέψει στην ψυχροπολεμική λογική των ισορροπιών τρόμου (balance of terror). Και η Κύπρος, βεβαίως, όπως και η Ελλάδα θα είναι δορυφόροι της Τουρκίας.
Εναλλακτική επιλογή στη νεο-οθωμανική πολιτική
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ των συνομιλιών, που βρίσκεται στα σκαριά -και θα αρχίσει στην ουσία με το δείπνο της 29ης Μαΐου μεταξύ του Προέδρου Νίκου Αναστασιάδη και του κατοχικού ηγέτη Ντερβίς Έρογλου- και η οποία έχει ως στόχο την τουρκική και βρετανική διευθέτηση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας, δεν είναι λύση. Δεν συμφέρει ούτε στην Κύπρο ούτε στο Ισραήλ ούτε στην Ελλάδα. Διότι δημιουργεί συνθήκες ντόμινο.
Από την άλωση της Πόλης, θα κινηθούμε χρόνια μετά σε αυτήν της Κύπρου και των υπολοίπων. Εάν
δεν υπάρχει εναλλακτική στρατηγική πρόταση, με το φυσικό το αέριο να είναι εργαλείο ισχύος και όχι αδυναμίας, η Κύπρος θα οδηγηθεί στην υποταγή ή οι συνομιλίες θα ναυαγήσουν. Συνεπώς, για να τερματιστεί η τουρκική επιθετικότητα, πρέπει να τερματιστεί η γενεσιουργός της αιτία. Δηλαδή, η δική μας οικονομική, στρατιωτική και στρατηγική αδυναμία.
Και αυτό μπορεί να συμβεί μέσω του φυσικού αερίου και των συμμαχιών που θα δημιουργούν ένα στρατηγικό πέταλο από τα Βαλκάνια ώς τη Μέση Ανατολή, που θα εξισορροπεί το τουρκικό στρατηγικό πέταλο γύρω από το Ισραήλ και τη θηλιά γύρω από τον λαιμό μας. Το Ισραήλ, όπως και εμείς έχουμε μεγαλύτερες πιθανότητες για ομαλοποίηση σχέσεων και ειρήνευση με την Τουρκία μέσω της κοινής συμμαχίας στην πρακτική μας τριμερούς περιφερειακής δύναμης με την Ελλάδα.
Αυτή η επιλογή, εάν μπορούμε να τη διαχειριστούμε, συνιστά απάντηση στην τουρκική πολιτική και αποτροπή στην απειλή. Αλλιώς, είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο είναι πρόδηλος ο κίνδυνος να μετατραπούμε σε επαρχία της νεο-οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Έγγραφο Ντάουνερ και φυσικό αέριο
ΕΑΝ διαβάσει κάποιος το έγγραφο των συγκλίσεων και των αποκλίσεων του κ. Ντάουνερ, δεν θέλει ιδιαίτερες γνώσεις ούτε νομικές ούτε οικονομικές για να κατανοήσει ότι το περίγραμμα λύσης που ετοιμάζεται είναι ένα μη βιώσιμο και μη λειτουργικό πολιτειακό σύστημα, και ιδιαιτέρως δαπανηρό στη λογική των «δυο κρατών» υπό τον ομοσπονδιακό μανδύα. Ερώτημα: Και πού θα βρεθούν τα χρήματα για τη λειτουργία του; Από το φυσικό αέριο μήπως; Τελικώς, ο πλούτος μας από τη μια θα πάει στην Τουρκία και από την άλλη στη συντήρηση του νέου ομόσπονδου τουρκικού προτεκτοράτου. Και για τις νέες γενιές τι θα μείνει; Προφανώς, ο τουρκικός ζυγός!
