Χωρίς την αποτρεπτική και παρεμβατική αξιοπιστία των συμβατικών δυνάμεων και χωρίς την υπεραξία που δίνει η κατοχή πυρηνικού οπλοστασίου, η Γαλλία και η Βρετανία χάνουν μεγάλο τμήμα από την ισχύ που τους δίνει η Μόνιμη Εδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά το κυριότερο και το πιο σημαντικό είναι ότι υποβαθμίζονται ως γεωπολιτικοί εταίροι της Ουάσιγκτον.Ετσι Λονδίνο και Παρίσι δεν θα μπορούν να αναλαμβάνουν πολιτικοστρατιωτικές πρωτοβουλίες στο όνομα της Ευρώπης και αργά ή γρήγορα στην πράξη θα ταυτισθούν με την απόσταση που κρατά το Βερολίνο απέναντι στις υπερπόντιες επεμβάσεις.
Επιπλέον αν επιβεβαιωθεί η υπόθεση εργασίας ότι τελικά ο Κάμερον θα παρασύρει τη Βρετανία εκτός Ε.Ε., καθώς δεν θα μπορεί να δεχθεί την αναθεωρημένη συνθήκη της Λισαβόνας που ετοιμάζει η γερμανική πλευρά - η στρατιωτική υποβάθμιση του Λονδίνου και του Παρισιού θα εξαφανίσει και το τελευταίο δυνητικό πεδίο διμερούς γαλλογερμανικής συνεργασίας.Το κόστος των παραπάνω εξελίξεων αφορά κατά κύριο λόγο τη Γαλλία, καθώς η Γερμανία δεν τηρεί πλέον ούτε τα προσχήματα της διμερούς στενής συνεργασία με το Παρίσι στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. και μέρα με τη μέρα αντιμετωπίζει τη χώρα όχι ως ήσσονα εταίρο, αλλά ως προβληματική χώρα του Νότου.
Χωρίς τον Γαλλογερμανικό Αξονα στην Ευρωζώνη και χωρίς τη στενή διμερή πολιτικοστρατιωτική συνεργασία με τη Βρετανία και με τις ΗΠΑ, το Παρίσι καταγράφει μια συνολική απώλεια των μεταπολεμικών στρατηγικών του σταθερών.
Τα παραπάνω είχαν καταγραφεί και ως προαναγγελία ανατροπής συσχετισμών από την εποχή της διαπραγμάτευσης του Μααστριχτ το 1991, που συνέπεσε με την έναρξη της σύγκρουσης στην Γιουγκοσλαβία: Τότε η Βρετανία και η Γαλλία, οι μόνες δυνάμεις που μπορούσαν να παρέμβουν στρατιωτικά, υποχρεώθηκαν έναντι συμψηφισμών στο ευρωπαϊκό πεδίο να σηκώσουν το μεγαλύτερο βάρος της διεθνούς παρέμβασης στην Κροατία πρώτα και στη Βοσνία στη συνέχεια, όχι για να επιβάλουν την αρχική τους επιλογή, την ακεραιότητα της Γιουγκοσλαβίας έστω και με τη μορφή χαλαρής συνομοσπονδίας, αλλά για να εφαρμοσθεί η πολιτική Κολ-Γκένσερ για εδώ και τώρα αναγνώριση των δημοκρατιών που θα επέλεγαν την απόσχιση.
Ετσι στον βαθμό που η Γαλλία παραμείνει στη γερμανική Ευρωζώνη, αργά ή γρήγορα θα τεθεί προ του διλήμματος μιας κοινής υπερεθνικής ευρωπαϊκής αμυντικής συνεργασίας που θα αποτελεί πλέον τη μόνη ρεαλιστική επιλογή, καθώς το Παρίσι δεν θα μπορεί πλέον να συντηρεί μια εθνική παρεμβατική αξιοπιστία που θα φιλοδοξεί να δρα στο όνομα της Ευρώπης.
Τα όσα κατεγράφησαν τις τελευταίες ημέρες, με το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα σχεδόν να ζητά συγγνώμη για την κριτική που ασκήθηκε σε εσωκομματικό κείμενο στην Μέρκελ, την Μοντ να έχει κύριο άρθο με τίτλο «Μην πυροβολείτε την Αγκελα Μέρκελ, και τον πρώην πρωθυπουργό Ζιπέ να μιλά για τον «θανάσιμο κίνδυνο μιας σύγκρουσης με το Βερολίνο» συμπληρώνουν το μήνυμα των αμυντικών περικοπών.
Πλήρης υποβάθμιση
Χωρίς τον γαλλογερμανικό άξονα στην Ευρωζώνη και χωρίς τη στενή διμερή πολιτικοστρατιωτική συνεργασία με τη Βρετανία και με τις ΗΠΑ, το Παρίσι καταγράφει μια συνολική απώλεια των μεταπολεμικών στρατηγικών του σταθερών.
Kapopoulos@pegasus.gr
