Το παρελθόν όμως αφήνει πάντα τα ίχνη του. Η μακρά περίοδος μονοκομματικών κυβερνήσεων είχε δημιουργήσει ένα συγκεκριμένο μοντέλο λειτουργίας με τα γνωστά αποτελέσματα για τον τόπο. Η αίσθηση των εκάστοτε νικητών ότι μαζί με την κυβέρνηση κερδίζουν και το κράτος ως έπαθλο ήταν και ως έναν βαθμό παραμένει το μικρόβιο που δηλητηριάζει τα πάντα. Ωστόσο οι ομηρικοί καβγάδες υπουργών ακόμη και σε συνεδριάσεις Υπουργικών Συμβουλίων ήταν σύνηθες φαινόμενο σε όλες σχεδόν τις κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών. Τα σημερινά φάλτσα υπουργών αποτελούν παιδικές σκανδαλιές συγκριτικά με όσα κωμικοτραγικά έχουν γίνει κατά το παρελθόν.
Το δυστύχημα όμως είναι ότι σήμερα η χώρα ζει σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης και θα περίμενε κανείς περισσότερη ωριμότητα και αυτοπειθαρχία από υπουργούς και πολιτικά στελέχη που είναι υποχρεωμένα να συνεργάζονται. Αντί να συμβεί το αυτονόητο έχουμε ακόμη παλαιοκομματικές συμπεριφορές που δικαίως προκαλούν την οργή των πολιτών, καθώς ο κομματισμός παραμένει αθεράπευτη νόσος και ενδημεί σε πολλά πολιτικά γραφεία υπουργών και όχι μόνον. Η πρόσφατη έκρηξη του Α. Σαμαρά κατά τη συνεδρίαση του Υπουργικού απλώς επιβεβαίωσε όσα συμβαίνουν καιρό τώρα στο παρασκήνιο και τον αναγκάζουν να... στολίζει αρκετά κυβερνητικά στελέχη. Με την ευκαιρία του ανασχηματισμού που αργά ή γρήγορα θα γίνει, επιβάλλεται πρωτίστως να ξεπερασθούν οι καχυποψίες και οι μικροϋπολογισμοί μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων και αυτό είναι ασφαλώς υποχρέωση των 3 αρχηγών.
Ταυτοχρόνως όμως οι αλλαγές στο κυβερνητικό σχήμα οφείλουν να υπηρετούν την αποτελεσματικότητα της κυβερνητικής δράσης πέρα από συμπάθειες και κομματικές δουλείες. Οσοι και όποιοι επιμένουν να θεωρούν πως μπορούν να πολιτεύονται με όρους του καταστροφικού παρελθόντος προφανώς και δεν έχουν θέση στο νέο σχήμα. Αλλωστε η ενασχόληση με την πολιτική δεν είναι υποχρεωτική, πολύ δε περισσότερο η συμμετοχή στην κυβέρνηση.
