Κατά τα άλλα, η Σιδηρά Κυρία κατανάλωσε το μεγαλύτερο μέρος της θητείας της στη μάχη για την επιστροφή μέρους των συνεισφορών της χώρας στα κοινοτικά ταμεία, με την βεβαιότητα ότι η περαιτέρω ευρωπαϊκή ολοκλήρωση μόνον εμπόδια στο εσωτερικό και στις εκτός Γηραιάς Ηπείρου στοχεύσεις της μπορούσε να αποφέρει.Ετσι η Βρετανία παραιτήθηκε από τον ιστορικό της ρόλο στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, ένα μήνυμα που κατανόησαν άμεσα τόσο στην Ουάσιγκτον οι Ρίγκαν-Μπους όσο και στο Παρίσι ο Μιτεράν.
Η Βρετανία δεν μπορούσε να είναι πλέον ο προνομιακός εταίρος των ΗΠΑ στην Ευρώπη, αλλά ούτε μια παράλληλη ισοδύναμη διμερής σχέση για τη Γαλλία, που να εξισορροπεί τον Γαλλογερμανικό Αξονα.Ετσι η Ουάσιγκτον ανέδειξε πριν από την ενοποίηση του 1990, τη Δυτική Γερμανία ως Συνεταίρο στην Ηγεμονία (Partner in Leadership), ενώ την ίδια στιγμή η Γαλλία κατανούσε ότι ήταν μόνη απέναντι στον ισχυρό γείτονά της.
Με αυτά τα δεδομένα, τι αξία έχει ο πανικός της Θάτσερ στις αρχές του 1990, όταν κατανόησε ότι έρχεται η ενοποίηση της Γερμανίας, καθώς και ότι η ταυτόχρονη επιτάχυνση της Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης δεν αποτελούσε λύση; Πού βρίσκεται η ευρωπαϊκή δικαίωση της Σιδηράς Κυρίας την οποία επικαλείται ο ιστορικός Niail Ferguson στο χθεσινό άρθρο του στους Financial Times;
Για την άνευ όρων ενοποίηση της Γερμανίας το 1990, μεγάλο μέρος της ευθύνης ανήκει στην ευρωπαϊκή απομόνωση της Βρετανίας, μια απερίσκεπτη επανάληψη του ίδιου ιστορικού λάθους που έγινε τον 19ο αιώνα όταν το Λονδίνο της Βικτορίας είχε υιοθετήσει απέναντι στην Ηπειρωτική Ευρώπη την πολιτική της «Λαμπράς Απομόνωσης» (Splendid Isolation) έχοντας ως προτεραιότητα την Ινδία, την Κεντρική Ασία, την Υπερπόντια Αυτοκρατορία στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ.
Την ίδια στιγμή, ο Μπίσμαρκ από το 1862 μέχρι το 1870 ανέτρεπε τις ισορροπίες στη Γηραιά Ήπειρο, με τη συγκρότηση υπό την κυριαρχία της Πρωσίας, ενιαίας Γερμανίας.
Οταν ο Μακμίλαν ζήτησε ένταξη στην ΕΟΚ, ο Ντε Γκολ του έκλεισε την πόρτα, γιατί έβλεπε το Λονδίνο ως Δούρειο Ίππο της Ουάσιγκτον. Οταν ο Πομπιντού το 1970 την άνοιξε, η Οστπολιτίκ του Μπραντ βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη και έβλεπε τη Βρετανία ως αναγκαία εξισορρόπηση της Δυτικής Γερμανίας.Την κληρονομιά της Θάτσερ στην ευρωπαϊκή απομόνωση της Βρετανίας δεν μπόρεσαν να αλλάξουν οι διάδοχοί της, Μέιτζορ, Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν, ενώ ο σημερινός πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον κινδυνεύει να εγκλωβίσει τη χώρα σε αποχώρηση από την Ε.Ε
Ποιος, άραγε, θυμάται σήμερα ότι η εξέγερση κατά της Θάτσερ, το Φθινόπωρο του 1990, υποκινήθηκε από τη φιλοευρωπαϊκή πτέρυγα των Συντηρητικών, που έβλεπαν τους κινδύνους από την ευρωπαϊκή απομόνωση;
Το δις εξαμαρτείν
Για την άνευ όρων ενοποίηση της Γερμανίας το 1990, μεγάλο μέρος της ευθύνης ανήκει στην ευρωπαϊκή απομόνωση της Βρετανίας, μια απερίσκεπτη επανάληψη του ίδιου ιστορικού λάθους που έγινε τον 19ο αιώνα, όταν το Λονδίνο της Βικτορίας είχε υιοθετήσει απέναντι στην Ηπειρωτική Ευρώπη την πολιτική της «Λαμπράς Απομόνωσης» (Splendid Isolation) έχοντας ως προτεραιότητα την Ινδία, την Κεντρική Ασία, την Υπερπόντια Αυτοκρατορία, στην οποία ο ήλιος δεν έδυε ποτέ.
Kapopoulos@pegasus.gr-Γ. ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΣ
