Του ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Η ΕΕ (αρχικά η ΕΟΚ) ιδρύθηκε και εξακολουθεί να υπάρχει με στόχο να ξαναγίνει η Ευρώπη Μεγάλη Δύναμη, με ρόλο στις παγκόσμιες εξελίξεις. Η Εξουσία και όχι το Χρήμα ήταν η κινητήρια δύναμη της Ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης. Οι ευρωπαϊκές χώρες ανάκτησαν γρήγορα και εύκολα το Χρήμα που ξοδεύτηκε στον Πόλεμο αλλά απώλεσαν την Ισχύ τους. Στόχος της ΕΕ είναι η ολική επαναφορά.
Ο Γαλλογερμανικός άξονας ήταν στην αρχή η κινητήρια δύναμη, ο ηγεμών της ενωμένης Ευρώπης. Η επανένωση της Γερμανίας και η πτώση της ΕΣΣΔ έγειραν την πλάστιγγα υπέρ του Βερολίνου. Αλλά χωρίς την ΕΕ η Γερμανία παραμένει μια μάλλον ασήμαντη μικρομεσαία χώρα, σε πλανητικό επίπεδο. Μόνη της, θα συντριβεί και πάλι από τις ρωσικές και αμερικανικές μυλόπετρες.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι πόσες και ποιες χώρες από τη σημερινή ΕΕ θεωρεί το Βερολίνο απαραίτητες
για να ξαναγίνει η Ευρώπη Μεγάλη Δύναμη υπό την ηγεμονία του-εννοείται
το συναφές ερώτημα ποιες χώρες μπορεί να σύρει πίσω της η Γερμανία.
Χωρίς να απαντηθεί αυτό το ερώτημα μπορεί να βρεθούμε στην αλλόκοτη θέση
να ζητάμε το ίδιο πράγμα με τον αντίπαλο… Λέω, δηλαδή, ότι,
ίσως, δεν είναι αναγκαίο να είμαστε εντός ευρωζώνης (ή εντός ΕΕ) για να
ασκεί εποπτεία το Βερολίνο στην Αθήνα. Αν η έξοδος της Ελλάδας
από το ευρώ ή/και από την ΕΕ πλήττει καίρια το στόχο, την ηγεμονία του
Βερολίνου σε μια Ευρώπη- Μεγάλη Δύναμη, τότε μια πατριωτική κυβέρνηση
στην Αθήνα έχει πανίσχυρο χαρτί διαπραγμάτευσης. Αλλιώς η απειλή (Σχέδιο Β) είναι άσφαιρη.
Είναι αμφίβολο ότι υπάρχει κάποιος στην Ελλάδα ικανός να απαντήσει με
υψηλή βεβαιότητα (και όχι με υψηλή ελαφρότητα) σ’ αυτό το ερώτημα.
Μια καθοριστική διαφορά (από την προπολεμική)είναι ότι η Μεσαία Τάξη στην (Δυτική) Ευρώπη κατέλαβε θέσεις κλειδιά στους μηχανισμούς των Κρατών/Εθνών, στους μηχανισμούς της Οικονομίας
, συγκροτεί τη «γραφειοκρατία των Βρυξελλών» και απόκτησε δικό της
μεγάλο πλούτο. Η Μεσαία τάξη έτεινε στην αυτοτέλεια, έγινε κίνδυνος για
την κατεστημένη ευρωπαϊκή ελίτ (τις μεγάλες Οικογένειες, επιφανείς ή
αφανείς) επειδή καταλάμβανε διαδοχικά μερίδιο από την πραγματική
Εξουσία. Ο πλούτος της, όμως, την καθιστούσε και ελκυστική λεία. Θυμίζω
ότι αιτία των Πογκρόμ (Εβραίων, θρησκευτικών ταγμάτων ή «αιρετικών») δεν
ήταν το αλλόθρησκο αλλά η λεηλασία των θησαυρών τους από τους
καταχρεωμένους βασιλιάδες-ή Τραπεζίτες, σήμερα. Ο Μαρξ αποκάλυψε
ότι η Πάλη των Τάξεων είναι το βασικό κλειδί ερμηνείας και η Ιστορία
δείχνει ότι η πάλη στο εσωτερικό του εκάστοτε άρχοντος συγκροτήματος
(της συμμαχίας των ελίτ) δεν έχει διόλου μικρότερη σημασία από τη
διαρκή, υποβόσκουσα ή έκδηλη, σύγκρουση μεταξύ αρχόντων και αρχομένων.
Μόνο αν οι εργαζόμενοι, οι πληβείοι, παρεμβληθούν ως αυτόνομη Δύναμη σ’
αυτή τη διαμάχη μπορούν να διεκδικήσουν την Εξουσία για λογαριασμό τους,
αλλιώς είναι παράπλευρη απώλεια ενός καυγά ξένων. Όπως συμβαίνει τώρα, ή
ως τώρα. Ωστόσο οι διαμάχες στο άρχον συγκρότημα στις Δυτικές χώρες
δημιουργούν ρωγμές στο συμπαγές της Εξουσίας του και προσφέρουν
ευκαιρίες στις λαϊκές δυνάμεις. Εφόσον συσπειρώσουν και τον τελευταίο σύμμαχο εναντίον του κύριου αντίπαλου με τις δυο όψεις, όπως ο Ιανός: Της Γερμανίας όταν μιλάμε για Κράτος και της άρχουσας ελίτ όταν μιλάμε για Τάξεις. Για την ώρα αυτή η ικανότητα λείπει.
Σταδιακά η ευρωπαϊκή Αριστερά προσαρμόστηκε στον διεκδικητικό, συνδικαλιστικό, αγώνα,
αποδέχθηκε στην πράξη ότι έχασε και δεν διεκδικεί το τραίνο της
Εξουσίας. Ούτε ο κόσμος είχε λόγους να την αμφισβητεί, καλά περνούσε.
Αντίστροφη απόδειξη είναι η γενική αδιαφορία, αν όχι ανοιχτή αποδοκιμασία, των «επαναστατικών»
(κατά τη σημερινή ορολογία: τρομοκρατικών) ομάδων και η απόλυτη
περιθωριοποίηση όσων περιορίζονταν στην οξεία αλλά μη βίαιη, ένοπλη,
καταγγελία του συστήματος. Η αισιόδοξη πρόβλεψη ότι αυτό αλλάζει, άλλαξε
ή θα αλλάξει σύντομα, δεν επιβεβαιώνεται, ως τώρα. Η αποδοκιμασία της
Ευρώπης είναι σαφής αλλά μάλλον εκφράζει οργή για «αθέτηση υποσχέσεων»
παρά στροφή κατά της ευρωπαϊκής ιδέας, καθ’ αυτήν. Από την άλλη,
η ιδέα της «άλλης Ευρώπης, των λαών» εξακολουθεί να είναι «σύντομο
ανέκδοτο» χωρίς γέλιο, όσο δεν υπάρχουν πραγματικές δυνάμεις να την
προωθήσουν. Η επιστροφή στην Ευρώπη των Εθνών/Κρατών φαντάζει
πιθανότερη αν φύγουν/εκδιωχθούν μερικά μέλη ή αν μεθοδευτεί η διάλυση
της σημερινής ΕΕ. Μερικοί επισείουν την απειλή της «Ευρώπης των
εθνικισμών» λες και η σημερινή Γερμανία είναι πρότυπο ευρωπαϊκής
αλληλεγγύης και ανιδιοτέλειας. Τη Γερμανία, ως ηγεμονική δύναμη,
την ενδιαφέρει να ορίσει αυτή στην κάθε χώρα-παρία τη θέση της ώστε να
ασκεί εποπτεία είτε εντός είτε εκτός ευρώ. Όρος για να μην
επιλέξει «ο ηγεμών» τη θέση της κάθε χώρας είναι να πάρουν την Εξουσία
εθνικές Δυνάμεις ικανές να επιλέξουν αυτές το πεδίο της σύγκρουσης,
αυτό που θα συνιστά απειλή για τον ηγεμονισμό και τους στόχους του
Βερολίνου.
Η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, πάνω στον ενθουσιασμό και στην αγανάκτηση, εκτοξεύθηκε επειδή δήλωσε ότι διεκδικεί την Εξουσία και ότι με την Εξουσία θα διεκδικήσει την εθνική αξιοπρέπεια. Αυτά φάνηκαν -και ήταν- επαρκή και ριζοσπαστικά. Εδώ, όμως, δεν ισχύει το Τσαρούχειον «στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις». Στην Πολιτική πρέπει και να το αποδεικνύεις καθημερινά για να γίνεις πιστευτός.
Σάββατο 27 Απριλίου 2013
