Γ. Σέρτης
ΕΙΧΕ δίκαιο ο αναγνώστης που δεν έπιασε τη νύξη του χρονογραφήματος της περασμένης Παρασκευής:
Γ. Σέρτης
- Πώς συνδέεται «Ο Σιούλας ο ταμπάκος» με την Ημέρα της Γυναίκας;
Είναι αλήθεια πως –συχνά– οι καθημερινοί γραφιάδες θεωρούμε κοινώς
γνωστές αναφορές μας σαν ειδικό κώδικα επικοινωνίας, που αφήνει όμως
απορίες και κενά σε πρώτη ανάγνωση.
(Ακόμα και φιλόλογοι –νέας κοπής, βεβαίως– παρασύρονται - ανάποδα,
όμως. Διδάσκουν το «Ένα το χελιδόνι» του Ελύτη, χωρίς να προηγηθεί
ανάγνωση στο «Πνευματικό Εμβατήριο» του Σικελιανού. Κολλούν στο «δίκαιο
του ισχυρού» της δημηγορίας των Αθηναίων έναντι των αδυνάτων Μηλίων,
χωρίς να τονίζουν και την τραγική ειρωνεία του Θουκυδίδη κατά της
αλαζονικής συμπεριφοράς των Αθηναίων, καθώς η δημηγορία γράφτηκε ύστερα
από την καταστροφή των συμπολιτών του στις Συρακούσες).
Για να επανέλθουμε στον Σιούλα τον ταμπάκο, παρόλο που ένας αιώνας μάς
χωρίζει από την καταγραφή του, πολλά τα κοινά με όσα βιώνουμε και,
κυρίως, με τη δύσκολη θέση που θα βρεθούν οι Σιούλαινες. Ανήκε στους
προνομιούχους Καστρινούς ο Σιούλας, στην αυτάρκεια της κλειστής
κοινωνίας-συντεχνίας των ταμπάκων. Πλην, τα σύγχρονα βυρσοδεψεία έριξαν
τους ταμπάκους –από τη μια μέρα στην άλλη– στην ανεργία. Τα βόλεψαν μια
μέρα –δυο-τρεις– οι γυναίκες τους με ό,τι είχαν στο σπίτι, άδεια η
κατσαρόλα, οργισμένος ο Σιούλας κακομίλησε στη Σιούλαινα, κι ύστερα…
Είδε γύρω του τους άλλους ανθρώπους, έκαμε το… χόμπι του –το κυνήγι–
βιοποριστική καθημερινότητα, και πορεύτηκε τις δύσκολες ώρες.
Λοιπόν, σε εποχές… τροϊκανές, ώρα να δει ο καθένας γύρω του, τα όποια
–νόμιζε– δικά του… προνόμια αποδείχτηκαν επισφαλή και ανασφαλή, μόνο
βέβαιο η δική του θέληση να σταθεί στα πόδια του, να κρατήσει σφιχτά το
χέρι της Σιούλαινάς του, και να ξαναθυμηθούν τους –δικούς τους– ρυθμούς:
- Η ζωή τραβάει την ανηφόρα…
