ΒΡΕΤΑΝΙΑ: ΣΑΡΩΤΙΚΗ ΝΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΤΕΡΥΓΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ (61,8%), ΑΛΛΑ ΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ
ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Με το εντυπωσιακό ποσοστό 61,8%, ο Τζέρεμι Κόρμπιν επανεξελέγη ηγέτης των Εργατικών από την οργανωμένη βάση του κόμματος, πετυχαίνοντας συντριπτική νίκη επί του Μπλερικού ανθυποψηφίου του, Όουεν Σμιθ. Ο τελευταίος περιορίστηκε στο 38,2% παρότι υποστηριζόταν από τη μεγάλη πλειονότητα της κοινοβουλευτικής ομάδας (η πρόταση μομφής κατά του Κόρμπιν πέρασε, τον Ιούνιο, με τις ψήφους 172 βουλευτών έναντι 40), τη γραφειοκρατία του κόμματος και το σύνολο σχεδόν των μέσων ενημέρωσης που συνδέονται με τους Εργατικούς.
Η εξέλιξη αυτή ακυρώνει το σχέδιο ισχυρών μερίδων του βρετανικού κεφαλαίου να χρησιμοποιήσουν ένα απαλλαγμένο από τον Κόρμπιν, Μπλερικό Εργατικό Κόμμα ως πολιορκητικό κριό στην προσπάθειά τους να ανατρέψουν την ετυμηγορία του βρετανικού λαού υπέρ του Brexit. (Ο Σμιθ και οι υποστηρικτές του κατηγορούσαν τον Κόρμπιν ότι δεν έδωσε πραγματική μάχη υπέρ του Remain και δεσμεύονταν ότι θα προκαλέσουν δεύτερο δημοψήφισμα για την ανατροπή του πρώτου αν έρχονταν στην εξουσία).
Επιπλέον, η θριαμβευτική επανεκλογή του Κόρμπιν συνιστά βαρύ πλήγμα στις προσπάθειες να αποδειχθεί η ριζοσπαστική στροφή που σηματοδότησε η εκλογή του βραχύβια παρένθεση και να επιστρέψουν οι Εργατικοί στη νεοφιλελεύθερη, μιλιταριστική- αμερικανόδουλη “κανονικότητα” της εποχής Μπλερ. Ο Κόρμπιν, που πέρασε όλη του την ενεργό πολιτική ζωή στην αριστερή πτέρυγα
του κόμματος, στους εργατικούς αγώνες, στο αντιπολεμικό- αντινατοϊκό
κίνημα και σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης με τους αγωνιζόμενους λαούς όλου
του κόσμου, αναδείχθηκε ηγέτης των Εργατικών μετά τη βαρειά εκλογική ήττα του 2015, φέροντας έναν καινούργιο ελπίδας και στράτευσης, ειδικά στη νέα γενιά. Τα οργανωμένα μέλη των Εργατικών εκτοξεύθηκαν από 201.000, το 2015, σε 503.000, αυτόν τον Σεπτέμβριο. Από τη στιγμή που ξεκίνησε η προσπάθεια εκπαραθύρωσής του, τον Ιούνιο, πάνω από 100.000 καινούργια μέλη στρατεύθηκαν στις γραμμές του κόμματος.
Το γεγονός αυτό αποτελεί μια πρώτη, ισχυρή απάντηση στο επιχείρημα της δεξιάς πτέρυγας ότι ο Κόρμπιν “δεν τραβάει” και δεν έχει ελπίδες επικράτησης απέναντι στους Συντηρητικούς – χθες του Ντέιβιντ Κάμερον, σήμερα της Τερέζα Μέι. Άλλωστε, σε όλες τις ενδιάμεσες εκλογές που έγιναν επί ηγεσίας του, οι Εργατικοί κράτησαν τις έδρες τους, ενώ στο ίδιο διάστημα κέρδισαν το δήμο του Λονδίνου και την τοπική κυβέρνηση της Ουαλλίας. Αντίθετα, η “κεντρώα”, δηλαδή νεοφιλελεύθερη και ατλαντική γραμμή των αντιπάλων του ήταν εκείνη που θα καταδίκαζε τους Εργατικούς σε... ΠΑΣΟΚοποίηση, όπως δείχνει η απελπιστική συρρίκνωση των Φιλελεύθερων στη Βρετανία και η πορεία της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ασφαλώς, η επιτυχία του Κόρμπιν δεν προσφέρεται για εξιδανίκευση και θριαμβολογίες
– κι όχι μόνο γιατί πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι οι Μπλερικοί
ευρωλάγνοι δεν θα καταθέσουν τα όπλα, χωρίς να αποκλείεται μάλιστα να
επιχειρήσουν στο μέλλον και διάσπαση του κόμματος. Το Εργατικό Κόμμα υπό τον Κόρμπιν παραμένει μια κάπως πιο ριζοσπαστική και λιγότερο ατλαντική σοσιαλδημοκρατία. Εάν δεν διαβεί τον πολιτικό Ρουβίκωνα, με μια ξεκάθαρη επιλογή αριστερής ρήξης με την ΕΕ, κι αν δεν παρουσιάσει στο λαό ένα συνεκτικό πρόγραμμα κοινωνικού μετασχηματισμού, δύσκολα θα αποφύγει τη μοίρα των περισσότερων κεντροαριστερών κομμάτων της Ευρώπης. Άλλωστε και η πολιτική συνθηκολόγηση του Μπέρνι Σάντερς απέναντι στη Χίλαρι Κλίντον, στις ΗΠΑ, μας επιβάλλει να είμαστε επιφυλακτικοί για τα όρια του “μισού” ριζοσπαστισμού.
Σε κάθε περίπτωση, οι εξελίξεις στους Βρετανούς Εργατικούς τον τελευταίο ενάμιση χρόνο προσφέρουν διδάγματα γενικότερης αξίας, που ξεπερνούν τα όρια της σοσιαλδημοκρατίας και έχουν κάτι να πουν και στις δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται στο χώρο της Αριστεράς. Στο Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας συγκρούστηκαν δύο πολιτικές φιλοσοφίες. Η μία από αυτές θεωρεί ότι οι πολιτικές μάχες κερδίζονται κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, στο πεδίο της “επικοινωνίας”, ότι οι πολίτες είναι καταναλωτές που “αγοράζουν” πολιτικά προϊόντα και οι πολιτικοί απλώς “πωλητές” που οφείλουν να προωθήσουν με τον πιο ελκυστικό τρόπο το προϊόν τους. Αυτή η φιλοσοφία δεν αναγνωρίζει καμμία κόκκινη ηθική διαχωριστική γραμμή: αν η κοινωνία παρασύρεται από τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, την ιμπεριαλιστική ψύχωση, τον φόβο, την υστερία “του νόμου και της τάξης”, τότε οι πολιτικοί, ακόμη και οι “αριστεροί”, πρέπει να προσαρμοστούν, ως ένα βαθμό, σε όλα αυτά για να κερδίσουν πλειοψηφίες. Αυτή η γενικά παραδεκτή “σοφία” της αστικής πολιτικής ηττήθηκε σήμερα στη γενέτειρα του περιορισμένου αστικού ορθολογισμού, τη Βρετανία.
Η δεύτερη πολιτική φιλοσοφία λέει ότι οι πολιτικές μάχες κερδίζονται χάρη στην κινητοποίηση μεγάλων κοινωνικών δυνάμεων, που εμπνέονται από μεγάλα κοινωνικά σχέδια τολμηρών πολιτικών σχηματισμών. Ότι για το σκοπό αυτό χρειάζονται όχι ακριβοπληρωμένα επιτελεία επικοινωνιολόγων, αλλά οργανωμένες δυνάμεις αγωνιστών
με έμπνευση, πίστη στην υπόθεσή τους, στην ηγεσία τους και στη
συλλογική δύναμη του κόμματος, της τάξης και του λαού τους. Άνθρωποι που
δεν φοβούνται να πάνε κόντρα στο ρεύμα της συγκυριακής πλειοψηφίας, μένοντας σταθεροί στις αρχές τους. Άνθρωποι που θεωρούν την πολιτική όχι την τέχνη του εφικτού, αλλά την ικανότητα να κάνεις το ανέφικτο δυνατό, το δυνατό αναπόδραστο και το αναπόδραστο πραγματικό.
Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2016
