Η συζήτηση που γίνεται για το τι «συμφέρει» την Ελλάδα δεν είναι καθόλου απλή και δεν προσφέρεται για βιαστικά συμπεράσματα
H Ελλάδα και μάλιστα η σημερινή, που επιβιώνει διασωληνωμένη στην
εντατική των δανειστών, δεν έχει κανέναν λόγο να ανακατευτεί στα
εσωτερικά της Τουρκίας. Ούτε να πάρει θέση σε σχέση με όσα
διαδραματίζονται εκεί. Αυτό είναι σαφές. Και όσοι εύκολα, ανεύθυνα ή,
ακόμη χειρότερα, υπηρετώντας ιδιοτελείς πολιτικούς σκοπούς, επιχειρούν
να «αξιολογήσουν» τα πατριωτικά ανακλαστικά της κυβέρνησης με μέτρο την
έκδοση ή μη των οκτώ φυγάδων, προσφέρουν εξαιρετικά κακή υπηρεσία. Ιδίως
όταν πολλοί από αυτούς που «ξύπνησαν» σήμερα και θέλουν τσαμπουκάδες
ανήκουν στο σύστημα εκείνο της Μεταπολίτευσης που υποχώρησε στα Ιμια,
ανέχτηκε τις γκρίζες ζώνες και έστειλε στο πιάτο της ΜΙΤ τον Οτσαλάν.
Ο καλώς εννοούμενος πατριωτισμός δεν μετριέται με άσκοπα νταηλίκια, αλλά με την ικανότητα προάσπισης της εθνικής κυριαρχίας μας στο μικρότερο δυνατό κόστος. Γι' αυτό, καλό θα ήταν τα ελληνικά κόμματα να αφήσουν τους «οκτώ» στην ησυχία τους και να εξουσιοδοτήσουν τη Δικαιοσύνη να αποφασίσει για την τύχη τους, υπό το πρίσμα της ευλαβικής τήρησης των διεθνών συνθηκών, αλλά και του αδιαμφισβήτητου γεγονότος ότι, καλώς ή κακώς, ο εξαγριωμένος Ερντογάν αυτή την ώρα εκφράζει τη συνταγματική νομιμότητα και την εκλεγμένη ηγεσία στην Τουρκία.
Την πραγματικότητα αυτή δεν τολμά να την αμφισβητήσει ούτε η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση της γειτονικής χώρας και θα ήταν παράδοξο έως γελοίο να την αμφισβητούν κάποιοι Ελληνες πολιτικοί, τη γνώμη των οποίων δεν ζήτησε ο τουρκικός λαός.
Από κει και πέρα, οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και η εδραίωση ενός ιδιότυπου κοινοβουλευτικού αυταρχισμού που εξελίσσονται στη γειτονική χώρα είναι φυσικό να μας απασχολούν, στον βαθμό που και η διεθνής κοινότητα εκφράζει την ανησυχία της γι' αυτή την επικίνδυνη διολίσθηση.
Η συζήτηση, όμως, για το τι «συμφέρει ή δεν συμφέρει» την Ελλάδα από εθνικής σκοπιάς δεν είναι καθόλου απλή και δεν προσφέρεται για βιαστικά συμπεράσματα. Οποιος επιχειρήσει να μαντέψει τι θα συνέβαινε στο επίπεδο των διμερών σχέσεων σε περίπτωση που επικρατούσαν οι πραξικοπηματίες ή τι θα συμβεί στο Αιγαίο από εδώ και πέρα με τον «μαινόμενο» (γενικώς) Ερντογάν, καλύτερα να πάει σε ένα πρακτορείο στοιχήματος να δοκιμάσει την τύχη του στον τζόγο.
Συγκρατώ ως λογική την άποψη ότι οι κεμαλικοί στασιαστές θα είχαν κάθε λόγο να δημιουργήσουν ένα θερμό επεισόδιο ή μια μεγαλύτερη εστία αναταραχής για να συσπειρώσουν γύρω τους τον τουρκικό λαό και να εδραιώσουν την εξουσία τους. Το αν η ένταση θα ξεσπούσε στο Αιγαίο ή στα ανοιχτά μέτωπα αντιπαράθεσης με τους Κούρδους δεν είναι σαφές, αν και σε ό,τι αφορά την πρώτη εκδοχή υπάρχουν σοβαρές και εξαιρετικά ανησυχητικές ενδείξεις.
Εξίσου δύσκολο να προβλεφθεί είναι αν θα ακολουθήσει την ίδια συνταγή ο Ερντογάν, που αντιστοίχως νιώθει την ανάσα της αμφισβήτησης από τη βαθιά διχασμένη τουρκική κοινωνία. Μόνο που το πιθανότερο είναι, αν θελήσει να δημιουργήσει ένταση με την Ελλάδα, να χρησιμοποιήσει τα ενεργούμενά του στη Θράκη. Εκεί όπου διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο στις οργανώσεις της μειονότητας και θα μπορούσε να δώσει μία διάσταση υπόθεσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων προς τη διεθνή κοινότητα, η οποία έχει στραφεί εναντίον του. Με τον Ερντογάν στο τιμόνι, στη Θράκη βρίσκεται η πραγματική Κερκόπορτα, δυστυχώς.
Υπάρχουν ασφαλώς στοιχεία στη σημερινή βαρύτατη πολιτική κρίση που βιώνει η Τουρκία, τα οποία η Ελλάδα οφείλει να παρακολουθήσει ή και να εκμεταλλευτεί. Είναι προφανές ότι τα πρόσφατα γεγονότα απομακρύνουν το γειτονικό κράτος από την ευρωπαϊκή προοπτική του και το καθιστούν απροσπέλαστο στις δημοκρατικές αξίες της Δύσης. Αυτό εκφράστηκε ευθαρσώς από τον γερμανικό παράγοντα, και ακόμη εντονότερα από τους Αυστριακούς, ενώ οι Αμερικανοί, που έχουν άμεση εξάρτηση μείζονος γεωστρατηγικής σημασίας στο τουρκικό έδαφος, τηρούν μία στάση προσεκτικής αναμονής.
Δυνητικά η απομάκρυνση από την Ευρώπη θα μπορούσε να καταστήσει την Τουρκία «αστάθμητο παράγοντα» και να αυξήσει την επιφύλαξη απέναντί της. Μόνο στον βαθμό, όμως, που κάποιοι είναι αποφασισμένοι να αναγνωρίσουν τα ελληνικά σύνορα ως απώτατη μεθοριακή γραμμή της Ευρώπης και του δημοκρατικού κόσμου. Φοβάμαι ότι οι εταίροι δεν έχουν δείξει τέτοιες προθέσεις...
Γιώργος Χαρβαλιάς
H Ελλάδα και μάλιστα η σημερινή, που επιβιώνει διασωληνωμένη στην
εντατική των δανειστών, δεν έχει κανέναν λόγο να ανακατευτεί στα
εσωτερικά της Τουρκίας. Ούτε να πάρει θέση σε σχέση με όσα
διαδραματίζονται εκεί. Αυτό είναι σαφές. Και όσοι εύκολα, ανεύθυνα ή,
ακόμη χειρότερα, υπηρετώντας ιδιοτελείς πολιτικούς σκοπούς, επιχειρούν
να «αξιολογήσουν» τα πατριωτικά ανακλαστικά της κυβέρνησης με μέτρο την
έκδοση ή μη των οκτώ φυγάδων, προσφέρουν εξαιρετικά κακή υπηρεσία. Ιδίως
όταν πολλοί από αυτούς που «ξύπνησαν» σήμερα και θέλουν τσαμπουκάδες
ανήκουν στο σύστημα εκείνο της Μεταπολίτευσης που υποχώρησε στα Ιμια,
ανέχτηκε τις γκρίζες ζώνες και έστειλε στο πιάτο της ΜΙΤ τον Οτσαλάν.Ο καλώς εννοούμενος πατριωτισμός δεν μετριέται με άσκοπα νταηλίκια, αλλά με την ικανότητα προάσπισης της εθνικής κυριαρχίας μας στο μικρότερο δυνατό κόστος. Γι' αυτό, καλό θα ήταν τα ελληνικά κόμματα να αφήσουν τους «οκτώ» στην ησυχία τους και να εξουσιοδοτήσουν τη Δικαιοσύνη να αποφασίσει για την τύχη τους, υπό το πρίσμα της ευλαβικής τήρησης των διεθνών συνθηκών, αλλά και του αδιαμφισβήτητου γεγονότος ότι, καλώς ή κακώς, ο εξαγριωμένος Ερντογάν αυτή την ώρα εκφράζει τη συνταγματική νομιμότητα και την εκλεγμένη ηγεσία στην Τουρκία.
Την πραγματικότητα αυτή δεν τολμά να την αμφισβητήσει ούτε η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση της γειτονικής χώρας και θα ήταν παράδοξο έως γελοίο να την αμφισβητούν κάποιοι Ελληνες πολιτικοί, τη γνώμη των οποίων δεν ζήτησε ο τουρκικός λαός.
Από κει και πέρα, οι αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και η εδραίωση ενός ιδιότυπου κοινοβουλευτικού αυταρχισμού που εξελίσσονται στη γειτονική χώρα είναι φυσικό να μας απασχολούν, στον βαθμό που και η διεθνής κοινότητα εκφράζει την ανησυχία της γι' αυτή την επικίνδυνη διολίσθηση.
Η συζήτηση, όμως, για το τι «συμφέρει ή δεν συμφέρει» την Ελλάδα από εθνικής σκοπιάς δεν είναι καθόλου απλή και δεν προσφέρεται για βιαστικά συμπεράσματα. Οποιος επιχειρήσει να μαντέψει τι θα συνέβαινε στο επίπεδο των διμερών σχέσεων σε περίπτωση που επικρατούσαν οι πραξικοπηματίες ή τι θα συμβεί στο Αιγαίο από εδώ και πέρα με τον «μαινόμενο» (γενικώς) Ερντογάν, καλύτερα να πάει σε ένα πρακτορείο στοιχήματος να δοκιμάσει την τύχη του στον τζόγο.
Συγκρατώ ως λογική την άποψη ότι οι κεμαλικοί στασιαστές θα είχαν κάθε λόγο να δημιουργήσουν ένα θερμό επεισόδιο ή μια μεγαλύτερη εστία αναταραχής για να συσπειρώσουν γύρω τους τον τουρκικό λαό και να εδραιώσουν την εξουσία τους. Το αν η ένταση θα ξεσπούσε στο Αιγαίο ή στα ανοιχτά μέτωπα αντιπαράθεσης με τους Κούρδους δεν είναι σαφές, αν και σε ό,τι αφορά την πρώτη εκδοχή υπάρχουν σοβαρές και εξαιρετικά ανησυχητικές ενδείξεις.
Εξίσου δύσκολο να προβλεφθεί είναι αν θα ακολουθήσει την ίδια συνταγή ο Ερντογάν, που αντιστοίχως νιώθει την ανάσα της αμφισβήτησης από τη βαθιά διχασμένη τουρκική κοινωνία. Μόνο που το πιθανότερο είναι, αν θελήσει να δημιουργήσει ένταση με την Ελλάδα, να χρησιμοποιήσει τα ενεργούμενά του στη Θράκη. Εκεί όπου διατηρεί τον απόλυτο έλεγχο στις οργανώσεις της μειονότητας και θα μπορούσε να δώσει μία διάσταση υπόθεσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων προς τη διεθνή κοινότητα, η οποία έχει στραφεί εναντίον του. Με τον Ερντογάν στο τιμόνι, στη Θράκη βρίσκεται η πραγματική Κερκόπορτα, δυστυχώς.
Υπάρχουν ασφαλώς στοιχεία στη σημερινή βαρύτατη πολιτική κρίση που βιώνει η Τουρκία, τα οποία η Ελλάδα οφείλει να παρακολουθήσει ή και να εκμεταλλευτεί. Είναι προφανές ότι τα πρόσφατα γεγονότα απομακρύνουν το γειτονικό κράτος από την ευρωπαϊκή προοπτική του και το καθιστούν απροσπέλαστο στις δημοκρατικές αξίες της Δύσης. Αυτό εκφράστηκε ευθαρσώς από τον γερμανικό παράγοντα, και ακόμη εντονότερα από τους Αυστριακούς, ενώ οι Αμερικανοί, που έχουν άμεση εξάρτηση μείζονος γεωστρατηγικής σημασίας στο τουρκικό έδαφος, τηρούν μία στάση προσεκτικής αναμονής.
Δυνητικά η απομάκρυνση από την Ευρώπη θα μπορούσε να καταστήσει την Τουρκία «αστάθμητο παράγοντα» και να αυξήσει την επιφύλαξη απέναντί της. Μόνο στον βαθμό, όμως, που κάποιοι είναι αποφασισμένοι να αναγνωρίσουν τα ελληνικά σύνορα ως απώτατη μεθοριακή γραμμή της Ευρώπης και του δημοκρατικού κόσμου. Φοβάμαι ότι οι εταίροι δεν έχουν δείξει τέτοιες προθέσεις...
Γιώργος Χαρβαλιάς
