Η απειλή του ηγεμόνα

Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη  Υλοποιεί ουσιαστικά μια πολιτική που παράγεται από τις αυταρχικές δομές του πολιτικού συστήματος ενός νεοοθωμανικού ισλαμικού ολοκληρωτισμού, η οποία περικόπτει σε μεγάλο βαθμό ελευθερίες και δικαιώματα σε σχέση με την ελευθερία του λόγου, του Τύπου, της έκφρασης και της επικοινωνιακής στάσης και συμπεριφοράς

Όλα δείχνουν πως ο νεοσουλτάνος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος φαντάστηκε τον εαυτό του να κυριαρχεί στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και όχι μόνο, βρίσκεται μπροστά σε ένα κλοιό πιέσεων και αδιεξόδων εσωτερικών και διεθνών. Πρόκειται ουσιαστικά για εμπόδια, ορισμένα από τα οποία εμφανίζονται ως αξεπέραστα σε σχέση με πολιτικές αυταρχικού προσανατολισμού, που επιχειρεί να εφαρμόσει στον εσωτερικό και διεθνή περίγυρο της χώρας. Υλοποιεί ουσιαστικά μια πολιτική που παράγεται από τις αυταρχικές δομές του πολιτικού συστήματος ενός νεοοθωμανικού ισλαμικού ολοκληρωτισμού, η οποία περικόπτει σε μεγάλο βαθμό ελευθερίες και δικαιώματα σε σχέση με την ελευθερία του λόγου, του Τύπου, της έκφρασης και της επικοινωνιακής στάσης και συμπεριφοράς.


Στην πραγματικότητα καταργείται το στοιχειωδώς υφιστάμενο κράτος δικαίου, το οποίο είχε ούτως ή άλλως μεγάλα προβλήματα ουσιαστικής υλοποίησης, με τις διώξεις των δημοσιογράφων, των ανθρώπων του πνεύματος, της τέχνης, των γραμμάτων, γιατί προσέβαλαν το πρόσωπο του ηγέτη ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση και την ηγεσία του, όπερ και υποχρέωση φυσικά των ανθρώπων της δημοσιότητας. Όλο αυτό μεταβάλλει την Τουρκία σε μια χώρα τριτοκοσμικής αυταρχικής διακυβέρνησης.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση Ερντογάν βρίσκεται σε σύγκρουση με τις ΗΠΑ και τη Ρωσία για διαφορετικούς λόγους. Οι μεν Ρώσοι δεν τους συγχωρούν την προσβολή που προκάλεσε η κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού Sukoi, που έγινε σε μια στιγμή νεοοθωμανικής ηγεμονικής φαντασίωσης της Άγκυρας. Οι δε Αμερικανοί αρνούνται να δεχθούν τη νέα οργανωμένη σφαγή εις βάρος του κουρδικού πληθυσμού στις πόλεις της νοτιοανατολικής Τουρκίας, ιδιαιτέρως μάλιστα στις Τσιζρέ και Σουρ, τις οποίες και οι «ηρωικές» ένοπλες δυνάμεις της Τουρκίας ισοπέδωσαν εξοντώνοντας τον άμαχο πληθυσμό!

Την ίδια στιγμή, οι Τούρκοι ανησυχούν όλως ιδιαιτέρως με το ενδεχόμενο περαιτέρω ενίσχυσης του συριακού Κουρδιστάν, το οποίο μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις στη νοτιοανατολική Τουρκία, όπου και βρίσκεται το βόρειο Κουρδιστάν. Από την άλλη, είναι εμφανής η αποτυχία της τουρκικής στρατηγικής να συμμετέχει στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και ιδιαιτέρως μάλιστα στο συριακό δράμα, όπου αφού προκάλεσαν τον εμφύλιο, σήμερα ο Άσαντ κερδίζει τον πόλεμο με τη συμπαράσταση των Ρώσων. Οι δε Τούρκοι δεν έχουν καμία δυνατότητα συμμετοχής στο παρόν στάδιο των εξελίξεων, ούτε στη μεταπολεμική αρχιτεκτονική του γεωπολιτικού παζλ, το οποίο θα ορίσουν οι νικητές του πολέμου, στους οποίους δεν ανήκουν πλέον οι Τούρκοι.

Τέλος, ήρθε και το ράπισμα της έκθεσης ενταξιακής προόδου της Τουρκίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία καταδικάζει την Άγκυρα για την παραβίαση του κράτους δικαίου, όπου το Κοινοβούλιο υποδεικνύει στην Κομισιόν και στο Συμβούλιο να μην αγνοούν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, αλλά να παίρνουν θέση, όπως έχουν καθήκον. Ταυτόχρονα καλεί η Έκθεση την Τουρκία να σέβεται τα δικαιώματα των μειονοτήτων, ιδιαιτέρως μάλιστα των Κούρδων, ενώ την εγκαλεί για τον εποικισμό στην Κύπρο και απαιτεί τον άμεσο τερματισμό του.

Η τουρκική κυβέρνηση τη θεωρεί άκυρη και ανυπόστατη, όπως πράττει συνήθως όταν η διεθνής κοινότητα την καταδικάζει για τις διεθνείς παρανομίες που διαπράττει. Εδώ, βεβαίως, τέθηκε και από την έκθεση αυτή το θέμα της Αρμενικής Γενοκτονίας, την οποία κατά παράδοση η Τουρκία αρνείται να δεχθεί και απορρίπτει ως μηδέποτε υπάρξασα, παρά τη βοή ολόκληρης της οικουμένης περί του αντιθέτου. Η πραγματικότητα είναι πως η Τουρκία βρίσκεται σε ένα κλοιό εξαιρετικά ισχυρών εσωτερικών και διεθνών πιέσεων, που αποτυπώνουν τα αδιέξοδα που η ίδια δημιούργησε με τη μεγαλομανία της νεοοθωμανικής ηγεσίας της, η οποία πολιτική της έχει αποτύχει σε όλους τους τομείς.

Επομένως, εμείς ως Ελλάδα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως, αφενός μεν η Άγκυρα δεν είναι ένας παράγοντας, με τον οποίο μπορούμε να συνεννοηθούμε, δεν είναι αξιόπιστος εταίρος για κανένα και κυρίως δεν επιτρέπεται σε αυτή την περίοδο που βρίσκεται στον κλοιό των διεθνών πιέσεων να λειτουργήσουμε εμείς με τον α΄ ή β΄ τρόπο ως σωσίβιο, διότι δεν πρόκειται να κερδίσουμε απολύτως τίποτα. Αντίθετα, θα χάσουμε την αξιοπιστία μας έναντι των εταίρων μας και θα δώσουμε την ευκαιρία στο δίδυμο Ερντογάν - Νταβούτογλου να κερδίσουν χρόνο και να θέσουν ζητήματα, στα οποία εντάσσονται οι αναθεωρητικές πρακτικές που τίθενται εδώ και χρόνια εις βάρος της χώρας μας. Όσο η Τουρκία χάνει στη Μέση Ανατολή, θα προσφεύγει στο Αιγαίο και στην Κύπρο, αναζητώντας διεξόδους νικών, οι οποίες αφορούν σε αμφισβητήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο και της υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Κύπρο.

Η Αθήνα είναι υποχρεωμένη να διατηρήσει όλες της τις δυνάμεις, πολιτικές, διπλωματικές, στρατιωτικές σε πλήρη ετοιμότητα, έτσι ώστε να μπορέσει να αποτρέψει τον σχεδιασμό της Άγκυρας, που καθόλου δεν αποκλείεται να αποβλέπει στην πρόκληση ενός επεισοδίου, με το οποίο θα εξαχθεί η εσωτερική πολιτική κρίση και οι πιέσεις που υφίσταται το καθεστώς ειδικότερα, τόσο από τις εσωτερικές δυνάμεις της μεταρρύθμισης και του εκδημοκρατισμού, όσο και από τον διεθνή παράγοντα που δεν εμπιστεύεται πλέον την Τουρκία.

Η Κύπρος, από την άλλη, είναι σε ακόμα δυσχερέστερη θέση, γιατί η Άγκυρα επιδιώκει με την έγκριση του διεθνούς παράγοντα να επιλύσει το κυπριακό πρόβλημα με βάση την τουρκική στρατηγική να καταστήσει όμηρο την Κυπριακή Δημοκρατία, στο πλαίσιο της λύσης, θέτοντας εντέλει υπό την ηγεσία της την Κύπρο, δηλαδή μετατρέποντάς την σε προτεκτοράτο. Εάν δηλαδή η Κύπρος δεν μπορεί να απαλλαγεί, που όπως είναι τα πράγματα σήμερα δεν είναι σε θέση να το κάνει, τότε κάθε διευθέτηση του κυπριακού προβλήματος, που οδηγεί σε κοινό ελληνοτουρκικό κράτος στην Κύπρο, πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία, γιατί αυτό το κράτος θα είναι υπό την ηγεμονική προστασία και την πολιτική ευθύνη της Άγκυρας!

Η διέξοδος της Κύπρου είναι μόνο η συνέχιση της ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας χωρίς οποιαδήποτε μεθόδευση επίτευξης λύσης υπό τα σημερινά δεδομένα, τις σημερινές συνθήκες και τις συμφωνίες που επιχειρούν να συνομολογήσουν ένα διζωνικό δικοινοτικό κράτος. Εμείς δεν θα συμφωνήσουμε με τον Ακιντζί ή τους Τουρκοκύπριους εν γένει, με τους οποίους θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε. Ο συνομιλητής και εταίρος στην πραγματικότητα είναι η Άγκυρα, η οποία είναι σε θέση ανά πάσα στιγμή, εάν η Κύπρος δεν είναι πια κρατική οντότητα ανεξάρτητη και κυρίαρχη, να την απορροφήσει στο ηγεμονικό της βαθύ κράτος, αφανίζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο και την πολιτική υπόσταση της Κύπρου και τον Ελληνισμό ύστερα από 3.000 χρόνια παρουσίας και ζωής σε αυτή τη γη.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου