Ο εν λόγω κύριος, που χαρακτηρίστηκε σαν πρέσβης της διεθνούς ειρήνης (!!) και εκπρόσωπος του γερμανικού διαφωτισμού στον 21ο αι(!!!), αναφέρθηκε κυρίως στο μείζον πρόβλημα του προσφυγικού και στην περεταίρω ανάπτυξη και σύσφιξη των διμερών σχέσεων σε όλους του τομείς…
Και μέχρι εδώ καλά, όσα είπε ήταν αναμενόμενα μες στα πλαίσια του νεοαποικιακού ανταγωνισμού που επιχειρούν οι οικονομικά ισχυρές χώρες της ευρωζώνης με θύματα τις ασθενέστερες. To σημείο, όμως, απ’ όσα ειπώθηκαν, που προκαλεί αίσθηση και που πέρασε σχεδόν απαρατήρητο από την πλειοψηφία των ντόπιων ΜΜΕ- μάλλον όχι τυχαία- ήταν η επιβεβαίωση της πρόθεσης και των δύο πλευρών για τη δημιουργία ενός Γερμανικοελληνικού Ιδρύματος Νεότητας! Και από τότε μας έζωσαν τα φίδια… διότι τέτοιους φορείς διατηρεί το Βερολίνο μόνο σε άλλες δύο χώρες, στη Γαλλία και την Πολωνία, οι οποίες κι αυτές επλήγησαν από τις γερμανικές θηριωδίες κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σε απλά ελληνικά: η ύπαρξη ενός τέτοιου ιδρύματος de facto ισοδυναμεί με υπογραφή συνθήκης Ειρήνης ανάμεσα στις εκάστοτε συμβαλλόμενες χώρες, που μάλιστα χρηματοδοτούν από κοινού και τη σύστασή του, αφενός απεμπολώντας μ’ αυτό τον τρόπο οποιεσδήποτε δικαιωματικές αξιώσεις πολεμικών αποζημιώσεων και αφετέρου βυθίζοντας στη λήθη του χρόνου τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα που τις σημάδεψαν. Η Γερμανία, λοιπόν, βρήκε τον τέλειο τρόπο να εξαγοράσει μια για πάντα τη σιωπή εκείνων των λαών που μαρτύρησαν εξαιτίας της, δίχως να πληρώσει τα αναλογούντα για τα εγκλήματά της. Ευφυές σχέδιο στη σύλληψη του, αλλά στερείται ηθικού βάρους!
Η Πολωνία για παράδειγμα απέκτησε το « ίδρυμά » της το 2004, όταν ζήτησε από την τότε γερμανική κυβέρνηση επιπλέον αποζημιώσεις για τις καταστροφές και τη γενοκτονία που υπέστη από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, αντ’ αυτού με τη στήριξη της Γερμανίας εξασφάλισε την είσοδό της ως μέλος της Ε.Ε και ξέχασε το θέμα. Η Γαλλία προηγήθηκε και βγήκε κάπως πιο κερδισμένη, αφού κατάφερε τουλάχιστον με δύο συμφωνίες το 1959 και το 1964 να πάρει έστω μια μικρή αποζημίωση 400 εκ. μάρκων, δίχως βέβαια να αποφύγει τη σύναψη αυτής της ιδιότυπης ειρήνης με ταυτόχρονη ίδρυση του δικού της αντίστοιχου φορέα. Τι έγινε, όμως, με την περίπτωση της Ελλάδας;
H Ελλάδα το 1958, επί Κ. Καραμανλή, ενδίδει στις πιέσεις του Αντενάουερ να μη προχωρήσει το θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων και καθ’ υπόδειξη περνά νόμο περί αμνήστευσης των εγκληματιών πολέμου, που όμως τροποποιεί το 1959 και έτσι καταδικάζεται από την ελληνική δικαιοσύνη ο ναζί Μαξ Μέρτενς, γνωστός ως Χασάπης της Θεσσαλονίκης, κύριος υπεύθυνος για τον εκτοπισμό Ελληνοεβραίων και την κλοπή των περιουσιών τους. Παρά την καταδικαστική απόφαση σε βάρος του ο Μέρτενς επιστρέφεται στη Γερμανία , όπου κατόπιν απελευθερώνεται. Τότε ως επιβράβευση η ελληνική κυβέρνηση θα πάρει 115 εκ μάρκα με την υποχρέωση να τα κατευθύνει στις οικογένειες των Ελληνοεβραίων θυμάτων του πολέμου και παράλληλα θα δεχθεί σχεδόν «ανεξήγητα» να συνάψει ένα δάνειο (!) με το γερμανικό κράτος ύψους 200 εκ μάρκων, υποτίθεται, για έργα υποδομής.
Στο μεταξύ αρχίζουν οι μαζικές αφίξεις Ελλήνων οικονομικών μεταναστών στη Δυτική Γερμανία μετά την υπογραφή της διαβόητης «Ελληνογερμανικής Συμφωνίας» στις 15 Μαρτίου του 1960, που προβλέπει την εισαγωγή ξένων φθηνών εργατικών χεριών, Gastarbeiter, που θα συμβάλουν στο μετέπειτα βιομηχανικό της θαύμα. Έτσι η τότε ελληνική οικονομική ελίτ μαζί με τα κόμματα της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου προπαγανδίζουν την εξωτερική μετανάστευση ως τη μόνη λύση στο μετεμφυλιακό οικονομικό αδιέξοδο και ανταλλάσσουν τη σιωπή μας στις νόμιμες διεκδικήσεις μας με ένα κομμάτι ψωμί. Η τότε επίσημη εκδοχή κυβερνητικών στελεχών και πάλι είναι πως οι παραπάνω ενέργειες βοηθούν στη δημιουργία ενός κλίματος εμπιστοσύνης και φιλίας μεταξύ των δύο χωρών. Ωστόσο Η γερμανική πλευρά αποτυγχάνει στην προσπάθειά της να συμπεριληφθεί στην παραπάνω Συμφωνία παράγραφος που θα αναφέρει πως το ποσό των 115 εκ. μάρκων αποτελεί διαγραφή των οφειλών της προς την Ελλάδα, εξαιτίας της σθεναρούς άρνησης του πρέσβη μας Θ. Υψηλάντη.
Η συνέχεια λίγο πολύ είναι γνωστή, όλες ανεξαιρέτως οι ελληνικές κυβερνήσεις ποιούμενες την νήσσαν ,έβαλαν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τις εθνικές διεκδικήσεις σχετικά με το κατοχικό δάνειο, τις πολεμικές επανορθώσεις ,τις ατομικές αποζημιώσεις και την επιστροφή των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών. Προσχηματικά πάντοτε επικαλούνταν τις δυσμενείς συγκυρίες στις διμερείς και διεθνείς σχέσεις… και έτσι φθάσαμε στο σήμερα όπου το έργο βλέπουμε να επαναλαμβάνεται.
Στις 3 Ιουνίου 2015 με δελτίο τύπου ανακοινώνεται από την ελληνική πλευρά η από κοινού με τη γερμανική σύσταση του Γερμανοελληνικού Ιδρύματος Νεότητας στη χώρα μας, κάτι το οποίο είχε ήδη δρομολογηθεί από τις 12 Σεπτέμβρη 2014 με την υπογραφή διμερούς σχετικού Συμφώνου από τον πρώην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, κο Κάρολο Παπούλια στο Βερολίνο παρουσία του Ομοσπονδιακού Προέδρου, κου Γκάουκ. Το ερώτημα που επιτακτικά τίθεται είναι γιατί στην παρούσα χρονική στιγμή που η χώρα μας είναι οικονομικά και εθνικά γονατισμένη, η «φίλη» Γερμανία θυμήθηκε παλιές καλές πρακτικές της και αξιώνει από την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει στην υλοποίηση αυτού του σχεδίου στις αρχές του 2016. Μήπως επειδή θορυβήθηκε από την ύπαρξη της Επιτροπής για τη διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων στην ελληνική Βουλή που ενεργοποίησε η πρώτη φορά Αριστερά και από το διάχυτο αντιγερμανικό κλίμα που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία η εκβιαστική επιβολή του τρίτου μνημονίου με όρους ανθρωποφαγικούς για το λαό μας;
Πώς, όμως, διαφημίζεται το όλο εγχείρημα από τους εμπνευστές του; Το παρουσιάζουν σαν κάτι εντελώς αθώο, επίσημα γερμανικά χείλη μιλούν για νεολαιίστικες σχολικές, εξωσχολικές, επαγγελματικές, επιχειρηματικές και λοιπές ανταλλαγές που αποσκοπούν δήθεν στη σφυρηλάτηση της ευρωπαϊκής ιδέας, στη συνεννόηση των λαών, στη βελτίωση των διμερών σχέσεων και σε άλλα βαρύγδουπα σχετικά.
Την ωμή αλήθεια, όμως, την διατυπώνει σε μια φράση του ο γερμανοεβραίος ιστορικός Α. Ναχάμα, ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας, λέγοντας ότι στην αρχή οι συμμετέχοντες θα είναι λίγοι, αλλά σε μια δεκαετία θα είναι πάρα πολλοί εκείνοι που θα έχουν πάρει μέρος, οδοντίατροι, τεχνικοί, πολιτικοί ή και δάσκαλοι ακόμη, που για όλη τους τη ζωή θα είναι πρεσβευτές της κοινής υπόθεσης… Δηλαδή, της αποσιώπησης της ιστορικής πραγματικότητας για τις ναζιστικές θηριωδίες.
Η ελληνική αριστερή απάντηση δόθηκε από την υφυπουργό Παιδείας Σ. Αναγνωστοπούλου στο Βερολίνο που ξεκαθάρισε τη θέση της Ελλάδας αναφορικά με το ρόλο που θα διαδραματίσει το Γερμανοελληνικό Ίδρυμα Νεότητας, αρνούμενη το σχέδιο που παρουσίασε ο υφυπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, Ροτ, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα. Τονίστηκε πως το ίδρυμα δε θα γίνει « συγγραφέας της Ιστορίας…» και θα δημιουργηθεί με βάση τις δικές μας ανάγκες , αφού διευθετηθεί πρώτα το θέμα των αποζημιώσεων που παραμένει ανοιχτό. Οψόμεθα.
Καταληκτικά, ο πιο ύπουλος εχθρός για την ύπαρξη και την εθνική κυριαρχία ενός λαού είναι η ιστορική λήθη, διότι ό,τι λησμονείται, απλά είναι σαν να μη συνέβη ποτέ. Η φίλια, επομένως, των λαών δε χτίζεται με Δούρειους Ίππους παραχάραξης της Ιστορίας και την παραγραφή των εγκλημάτων των ισχυρών απέναντι στους αδύναμους… Κοντά στο νου κι η γνώση.
