Μέρα
με τη μέρα αποκαλύπτεται το εύρος και το βάθος της απάτης της VW με το
πειραγμένο λογισμικό που αλλοίωνε τα στοιχεία των εκπομπών ρύπων. Εύλογα
πλέον τίθεται το ερώτημα, το θέτουν ήδη γερμανικά ΜΜΕ, του βαθμού της
ανοχής ή της συνενοχής της ομοσπονδιακής κυβέρνησης καθώς και των
αρμόδιων Ανεξάρτητων Αρχών. Εξυπακούεται ότι άλλο πράγμα είναι η
επεκτατική στρατηγική της μεγαλύτερης αυτοκινητοβιομηχανίας στον κόσμο,
άλλο η διασφάλιση έναντι αντισταθμιστικών κινήτρων, εισφορών δηλαδή σε
μαύρα κομματικά ταμεία, της ανοχής της κυβέρνησης, και βέβαια άλλο η
συνενοχή της VW και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στο πλαίσιο ενός
συνολικού εθνικού βιομηχανικού προστατευτισμού-επεκτατισμού.Τα παραπάνω δεν είναι καταιγίδα σε αίθριο ουρανό, καθώς η αμυντική-αρνητική στάση του Βερολίνου στην ευρείας εμβέλειας τραπεζική ένωση έχει δημοσιοποιηθεί από το 2012 με σαφή πρόθεση να προλάβουν να απομακρυνθούν οι σκελετοί από τα ντουλάπια των μεγάλων συστηματικών τραπεζών και να συμμαζευτούν οι συναλλαγές των Landesbank που βρίσκονται στην γκρίζα ζώνη μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας.
Αλλωστε οι αμαρτίες του τραπεζικού τομέα στη Γερμανία είναι και ένας από τους βασικούς λόγους που το Βερολίνο παίζει το παιχνίδι της καθυστέρησης στην ολοκλήρωση της Συνθήκης ΤΤΙΡ (Διατλαντική Ενωση Ελεύθερου Εμπορίου και Επενδύσεων μεταξύ Βόρειας Αμερικής και ΕΕ που προωθεί η Ουάσιγκτον ως κατεπείγουσα προτεραιότητα: Στο πλαίσιο της ΤΤΙΡ θα υπάρχουν ενιαίοι και υπό αυστηρή εποπτεία κανόνες πρόσβασης των επιχειρήσεων στον τραπεζικό δανεισμό, με άλλα λόγια τέρμα στην «πατριωτική-εθνική» επιδότηση των γερμανικών βιομηχανικών ομίλων από τις τράπεζες της πολιτικής διαπλοκής και διαφθοράς.
Η διαπλοκή κυβέρνησης και επιχειρήσεων στην παραβίαση διεθνών κανόνων έχει βαθιές ρίζες στη Γερμανία στη δεκαετία του '20: Πρώτα οι Σοσιαλδημοκράτες και στη συνέχεια η Δεξιά, χέρι χέρι με τους βιομηχανικούς κολοσσούς που εμπλέκονταν στην κατασκευή οπλικών συστημάτων, κουρέλιασαν τις απαγορεύσεις της συνθήκης των Βερσαλλιών, παράγοντας τα απαγορευμένα όπλα στη Σοβιετική Ενωση στο πλαίσιο της realpolitik Βερολίνου-Μόσχας που οδήγησε στη Συνθήκη Συνεργασίας Γερμανίας-Σοβιετικής Ρωσίας που υπεγράφη τον Απρίλιο του 1922 στο Ραπάλο της Ιταλίας, μια από τις τελευταίες αποφάσεις του Λένιν που τήρησε ευλαβικά στη συνέχεια ο Στάλιν. Σωστό ή λάθος είναι η πατρίδα μου λέει η αγγλική θυμοσοφία, με τη γερμανική εκδοχή της να φωτίζει πρακτικές κράτους-ταραξία της παγκοσμιοποίησης και Γαλατικού Χωριού στον διεθνή ανταγωνισμό.
