Η δίκη του Φίλη

Αγγελική Σπανού-Στη ΝΔ, από τον Γ. Κουμουτσάκο μέχρι τον Ευ. Μεϊμαράκη, αποφάσισαν εύκολα: Ηθικός αυτουργός των τραμπουκισμών εναντίον του βουλευτή της ΝΔ είναι ο υπουργός Παιδείας Ν. Φίλης. Τι σημαίνει αυτό; Οτι οι φυσικοί αυτουργοί δεν έχουν όλη την ευθύνη. Και ότι θα πρέπει να αποφεύγεται η έκφραση απόψεων που πυροδοτούν εθνικά πάθη για να μην ξυπνάει το τέρας της ακροδεξιάς. Με άλλα λόγια, η ΝΔ μας καλεί να αποδεχθούμε ως αυτονόητο ότι η προστασία των ιερών και των οσίων του έθνους ανήκει στην Χρυσή Αυγή και, επομένως, να μην πλησιάζουμε στη θερμή περιοχή για να μην έχουμε έκτροπα.

Να πει κανείς ότι πρόκειται για ανάλυση επιπέδου πρώτης δημοτικού είναι λίγο. Να σταθεί στο ότι με αυτόν τον τρόπο εμμέσως δικαιολογείται η βία των φασιστών είναι πιο ουσιαστικό. Να αναλογιστεί ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι της ΧΑ που προσπαθεί να ασκεί έλεγχο με το φόβο είναι πολύ λογικό. Αλλά τι είδους λογική υπάρχει στο δεξιό πολιτικό σύμπαν;

Πριν τη βιαιοπραγία σε βάρος του Γ. Κουμουτσάκου κατά τη διάρκεια του παμποντιακού συλαλλητηρίου, είχε εκφραστεί η άποψη ότι ο Ν. Φίλης σκόπιμα μίλησε για εθνοκάθαρση και όχι γενοκτονία των Ποντίων προκειμένου να διευκολύνει την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Τουρκία. Το επιχείρημα των θεωρητικών αυτής της άποψης ήταν ότι τουρκικές εφημερίδες προέβαλαν στα πρωτοσέλιδά τους την ταραχή που σηκώθηκε στη χώρα μας με τις δηλώσεις Φίλη.

Δεν έχει νόημα να αναρωτηθεί κανείς αν βάσει αυτής της ερμηνείας των γεγονότων ήταν στημένη και η ερώτηση που έγινε στον υπουργό για άρθρο που είχε γράψει στην “Αυγή” σχετικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, με αποτέλεσμα να απαντήσει και να ανοίξει αυτό το θέμα. Ούτε φυσικά αξίζει τον κόπο να θυμίσει κανείς ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει εθνοκάθαρση των Ποντίων, ενώ άλλωστε η εθνοκάθαρση δεν είναι όρος που παραπέμπει σε φιλικό διακανονισμό ούτε σε ειρηνική επίλυση διαφορών.

Ενα θέμα είναι γιατί ανέχτηκαν τους Χρυσαυγίτες οι διοργανωτές της εκδήλωσης διαμαρτυρίας και γιατί κανείς από τους διαδηλωτές δεν αντέδρασε από τη στιγμή ξεκίνησαν οι τραμπουκισμοί. Αλλο θέμα είναι γιατί η αστυνομία παρακολουθούσε παθητικά τη βίαιη επίθεση εναντίον του Γ. Κουμουτσάκου. Και πάνω από αυτά υπάρχει ένα άλλο “γιατί” που αφορά τις διαστάσεις που πήρε αυτό το ζήτημα σκεπάζοντας τα πάντα στη διάρκεια της εβδομάδας.

Πώς γίνεται να αποκτά τόση σημασία ο όρος που χρησιμοποιείται για την περιγραφή ενός ιστορικού γεγονότος; Πώς είναι δυνατόν σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, με τη χώρα να υποφέρει στην ύφεση, ο πολιτικός καβγάς να επικεντρώνεται στο παρελθόν και όχι στο παρόν ή στο μέλλον;
Εξηγήσεις υπάρχουν: Είναι πολύ πιο εύκολο να μιλά κανείς για το χθες από το να καταθέτει προτάσεις για το αύριο ή λύσεις για το σήμερα. Και είναι πολύ πιο αποδοτικό να απευθύνεται στο συλλογικό θυμικό από το να αναλύει την πραγματικότητα ορθολογικά και ψυχρά.

Ο,τιδήποτε έχει να κάνει με την πατρίδα προσφέρεται για προπαγάνδα και αποπλάνηση της κοινής γνώμης. Αρκεί να βρεθεί ένας “προδότης” για να στηθεί στον τοίχο και να πετροβοληθεί από τους επαγγελματίες “πατριώτες”. Τώρα που δεν υπάρχει μνημόνιο/αντιμνημόνιο, η καταγγελία του ενδοτισμού, της δουλικότητας και της υποτέλειας επιστρέφει στις ρίζες της. Κάπως έτσι στήθηκε η δίκη του Φίλη που, αν μετρήσει τους συντρόφους του, θα τους βρει, ξαφνικά, λίγους.