Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη
ΑΣ ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΟΥΜΕ, ΠΩΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΗΓΕΣΙΕΣ ΦΕΥΓΟΥΝ. ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥΣ ΜΕΝΟΥΝ-
Το κράτος απειλείται από την ίδια την ηγετική του ομάδα να οδηγηθεί σε
αυτοδιάλυση, χωρίς κανείς να είναι σε θέση να προβλέψει το διάδοχο σχήμα
και το κατά πόσο αυτό, που θα ονομάζεται κράτος διαδεχόμενο την
Κυπριακή Δημοκρατία, θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει την ασφάλεια, τη
ζωή, την πρόοδο και την ευημερία των πολιτών του
Θα έρθει λοιπόν η διεθνής κοινότητα, δηλαδή οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί,
συνεργούντων διαφόρων Σκανδιναβών, που διεξάγουν πειράματα ειρηνικής
συμβίωσης ανά τον κόσμο, να μας ιδρύσουν και να μας αφήσουν μόνους, με
την Τουρκία να μας «προστατεύει» και να μας ελέγχει…
Η σοβαρή κυπριακή κρίση δεν είναι πλέον ούτε δημοσιονομική, ούτε κρίση του τραπεζικού συστήματος τόσο, όσο υπαρξιακή με την έννοια του κράτους που απειλείται από την ίδια την ηγετική του ομάδα να οδηγηθεί σε αυτοδιάλυση, χωρίς κανείς να είναι σε θέση να προβλέψει το διάδοχο σχήμα και το κατά πόσο αυτό, που θα ονομάζεται κράτος διαδεχόμενο την Κυπριακή Δημοκρατία, θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει την ασφάλεια, τη ζωή, την πρόοδο και την ευημερία των πολιτών του. Το θέμα της ασφάλειας τίθεται κυρίως για τους Έλληνες της Κύπρου, που αποτελούν μέχρι τούδε τη μεγάλη πλειοψηφία του συνόλου της μεγαλονήσου, διότι το μέγα ζήτημα που τίθεται ενόψει της διαδικασίας εξεύρεσης λύσης για το κυπριακό πρόβλημα είναι ποιος θα ελέγχει το αυριανό κράτος της Κύπρου.
Το κράτος της Ζυρίχης, δηλαδή η Κυπριακή Δημοκρατία, επεβίωσε κρίσεων που επεσώρευσε ο σχεδιασμός της Άγκυρας για διχοτόμηση της Κύπρου. Η Κυπριακή Δημοκρατία άντεξε τη μεγάλη κρίση του 1964, κατά την οποία η Τουρκία επεχείρησε να εισβάλει και να καταλάβει, όπως έγινε αργότερα, το βόρειο τμήμα της Κύπρου. Παρά ταύτα, βομβάρδισε ανεμπόδιστα περιοχές αμάχων στην Τηλλυρία της Πάφου. Το 1967 επεχείρησε το ίδιο και δεν το πραγματοποίησε, διότι η Ελλάδα των Συνταγματαρχών απέσυρε την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο, υποκύπτοντας στο τελεσίγραφο της Άγκυρας και το 1974 εισέβαλε στην Κύπρο και κατάφερε να καταλάβει το βόρειο τμήμα της μεγαλονήσου, ακριβώς γιατί εκείνοι που ορίστηκαν να την υπερασπιστούν, προδόθηκαν από φίλιες δυνάμεις.
Αυτή η Τουρκία, η οποία εδώ και 41 χρόνια κατέχει παρανόμως, βαναύσως και καταπατώντας κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου τη βόρεια περιοχή της Κύπρου, θα είναι ο εν τοις πράγμασι εγγυητής και κηδεμόνας του νέου κράτους, το οποίο θα γεννηθεί τη βουλήσει και τη συνεργία του διεθνούς παράγοντα, όπως γεννήθηκε το κράτος της Βοσνίας, που βρίσκεται σήμερα σε πλήρη αποσύνθεση και εγκαταλελειμμένο, και το μετά τον Σαντάμ Χουσεΐν Ιράκ, διαλυμένο και σε διαρκή εμφύλιο. Θα έρθει λοιπόν η διεθνής κοινότητα, δηλαδή οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί, συνεργούντων διαφόρων Σκανδιναβών, που διεξάγουν πειράματα ειρηνικής συμβίωσης ανά τον κόσμο, να μας ιδρύσουν και να μας αφήσουν μόνους, με την Τουρκία να μας «προστατεύει» και να μας ελέγχει.
Διότι, ποιος αιθεροβάμων μπορεί να πιστέψει πως η λύση του Κυπριακού θα προέλθει από τον καλοπροαίρετο, όπως πολλοί πιστεύουν, Μουσταφά Ακιντζί και πως η Άγκυρα, που από το 1956 επισήμως και εμπράκτως σχεδιάζει το πώς θα ελέγχει στρατηγικά το νησί, θα άφηνε την επίλυση του Κυπριακού -και τη μετά την ίδρυση εποχή- στους Κυπρίους Ακιντζί και Αναστασιάδη να διαχειριστούν ελευθέρα τη βουλήσει και για το καλό της Κύπρου, τις υποθέσεις του νεοσύστατου πλέον κυπριακού κράτους, της Κυπριακής Ομοσπονδίας;
Δεν θα εξετάσουμε τις δυσλειτουργίες ενός ομοσπονδιακού συστήματος, που δεν θα έχει σε κανένα επίπεδο του συστήματος, ιδιαίτερα όμως στην ομοσπονδιακή δομή, προβλέψει και προνοήσει τη λειτουργία μιας πλειοψηφίας του λαού, που να εκλέγει κοινά όργανα, τα οποία να αποφασίζουν επί τη βάσει της αρχής της πλειοψηφίας, είτε αυτή είναι Βουλή, είτε αυτή είναι κυβέρνηση, όπως συμβαίνει σε όλα τα κράτη του κόσμου πλέον, πλην Βορείου Κορέας. Εξετάζουμε μόνο τον ρόλο της Άγκυρας.
Η Άγκυρα, όπως ήδη αναφέρθηκε, σχεδίασε από τη δεκαετία του 1950 τη διχοτόμηση και τον έλεγχο της Κύπρου. Το Σχέδιο Νιχάτ Ερίμ υπάρχει δημοσιευμένο και υπογραμμίζει τη σημασία της Κύπρου για την Άγκυρα, όπου η γεωπολιτική υπεραξία και η στρατηγική σημασία της Κύπρου θεωρείται ως αδιαπραγμάτευτο πλεονέκτημα, του οποίου η Άγκυρα δεν παραιτείται, θεωρώντας την Κύπρο προέκταση της δικής της επικράτειας. Χαρακτηριστικά υπογραμμίζει, ως προς τη θέση της ελληνικής πλειοψηφίας στην Κύπρο, πως πρόκειται περί μειονότητας ενταγμένης στη μεγάλη πλειοψηφία της τουρκικής ενδοχώρας! Αυτός ο σχεδιασμός όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά και εντείνεται εσχάτως, δεδομένων των ηγεμονικών βλέψεων της Άγκυρας, στη Μέση Ανατολή και στη Μεσόγειο.
Η Τουρκία ανέλαβε ήδη δράση στρατιωτική εναντίον των Κούρδων στη Συρία και στο Βόρειο Ιράκ, όχι για να αντιμετωπίσει δήθεν τρομοκρατικές επιθέσεις που δεν λαμβάνουν χώρα εδώ και δύο χρόνια μετά την εκεχειρία του 2013, αλλά για να ελέγξει τον χώρο της Συρίας στα σύνορά της, προετοιμάζοντας το έδαφος για μια σταδιακή επικυριαρχία στον συριακό και ιρακινό χώρο. Το ενδιαφέρον εν προκειμένω συνίσταται στο ότι αναπτύσσει η Άγκυρα πολεμικές ενέργειες, προκειμένου να ικανοποιήσει εσωτερικές πολιτικές ανάγκες του Σουλτανάτου Ερντογάν.
Συνέλαβε, σε μια εβδομάδα μέσα, χωρίς εισαγγελικές παραγγελίες και χωρίς τεκμηριωμένες κατηγορίες, 6.000 Τούρκους πολίτες, ενώ οι ΗΠΑ και οι λοιποί σύμμαχοι εγκατέλειψαν τους Κούρδους, οι οποίοι έδωσαν ηρωικές και νικηφόρες μάχες στο Κομπανί και αλλού, για να υπερασπιστούν τα δυτικά συμφέροντα έναντι των τρομοκρατών του ISIS. Οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν τους αξιόπιστους, ηρωικούς συμμάχους τους, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις επεκτατικές απαιτήσεις της Άγκυρας, η οποία, όπως σημειώνει ευστόχως και η γερμανική εφημερίδα «Die Zeit», κοροϊδεύει τη διεθνή κοινότητα, πλήττοντας θεατρινίστικα και ανώδυνα στόχους των ISIS, ενώ στην πραγματικότητα στρέφει όλη της την πολεμική βαναυσότητα εναντίον των ανυπεράσπιστων Κούρδων της Συρίας και του Ιράκ.
Το ερώτημα που τίθεται για εμάς είναι, εάν η Τουρκία θα μας αφήσει ελεύθερους και ωραίους να κάνουμε τη δική μας ανεξάρτητη πολιτική και να οικοδομήσουμε ένα νέο ομοσπονδιακό και δημοκρατικό κράτος στη Μεσόγειο, χωρίς τη χειραγώγησή της. Τι θα την κάνει να εγκαταλείψει τους ιστορικούς και γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της ελέγχου της Κύπρου; Ποιο θα είναι το αντίτιμο; Μήπως θα την επηρεάσει ή θα την υποχρεώσει σε συμμόρφωση ο διεθνής παράγων;
Αυτοί που σήμερα εγκαταλείπουν τους συμμάχους τους και της δίνουν το πράσινο φως για να τους πλήξει πολεμικά; Πότε οι ΗΠΑ και η Δύση ευρύτερα τις τελευταίες δεκαετίες τράβηξαν το αφτί της Άγκυρας στις τόσες θηριωδίες, που διαπράττει εις βάρος του ίδιου του λαού της; Πότε της υπέδειξαν να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας έναντι της Αθήνας στο Αιγαίο; Αντιθέτως, είναι το χαϊδεμένο παιδί της Δύσης, που εσχάτως δείχνουν να τη φοβούνται κιόλας. Αφήνουμε το γεγονός πως η Άγκυρα έχει σπαταλήσει τεράστια ποσά (250 εκ. τα τελευταία δύο χρόνια) για να χρηματοδοτεί μέσω των λόμπι τη φιλοτουρκική πολιτική των ΗΠΑ.
Θα διαλύσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία…
Εμείς θα διαλύσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία για να φτιάξουμε ένα κράτος, του οποίου η επιβίωση θα εναπόκειται στις καλές διαθέσεις και ορέξεις της Άγκυρας. Ας μην ξεχνάμε πως γύρω μας στη Μέση Ανατολή ισχυρά κράτη διαλύονται και οι λαοί τους μετατρέπονται σε περιπλανώμενους εξαθλιωμένους Ιουδαίους στον κόσμο (Βλ. Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν). Η Κύπρος επιβιώνει γιατί έχει την Κυπριακή Δημοκρατία. Εάν αφήσουμε να μας φτιάξουν ένα νέο κράτος, που δεν θα είναι αυτό που έχουμε σήμερα, την επομένη θα είμαστε μόνοι στο έλεος των διαθέσεων της Άγκυρας.Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η Ευρώπη θα μας προστατεύσει. Η Ευρώπη δεν μπορεί να προστατεύσει κανέναν. Τα ευρωπαϊκά κράτη είναι κράτη-έθνη με τα συμφέροντά τους και τις συμμαχίες και τις οικονομικές τους προσδοκίες, και δεν πρόκειται να προστρέξουν για να σώσουν την Κύπρο στην πορεία διάλυσης ενός κρατικού πειράματος, που θα φτιάξουν οι άλλοι για εμάς, χωρίς να λάβουν υπ' όψιν τους τη δική μας ιστορία, πολιτισμό και θέληση συμφερόντων.
Ας μην ξεχνάμε πως τα κράτη δεν δημιουργούνται ως τεχνητά κατασκευάσματα. Είναι προϊόντα πολιτισμού και εσωτερικής σύγκλισης συμφερόντων των λαών, που πρέπει να έχουν τη θέληση και τη νομιμοποίηση της υπεράσπισης της κρατικής τους οντότητας. Αυτός ο πολιτισμός και η θέληση επιβίωσης του κράτους της Κύπρου καλλιεργήθηκε και εμπεδώθηκε τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια με την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία αποτελεί μιαν ασπίδα υπεράσπισης της Κύπρου ως κοινωνίας, ως πολιτισμού και ως πολιτικής.
Άντεξε αυτό το κράτος σε όλες τις συνταγματικές και πολιτειακές ανωμαλίες, τις διεθνείς κρίσεις και τα πλήγματα που δέχθηκε. Η Κύπρος στάθηκε όρθια. Δεν επιτρέπεται να διαλύσεις ένα κράτος, χωρίς να είσαι βέβαιος ότι αυτό που έρχεται είναι καλύτερο από αυτό που αφήνεις πίσω σου. Θα πρόκειται για ένα λάθος, που δεν θα μπορέσει ποτέ να διορθωθεί. Ας μη λησμονούμε, τέλος, πως οι άνθρωποι και οι ηγεσίες φεύγουν. Τα λάθη τους μένουν και τα πληρώνουν οι επόμενες γενιές.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
Η σοβαρή κυπριακή κρίση δεν είναι πλέον ούτε δημοσιονομική, ούτε κρίση του τραπεζικού συστήματος τόσο, όσο υπαρξιακή με την έννοια του κράτους που απειλείται από την ίδια την ηγετική του ομάδα να οδηγηθεί σε αυτοδιάλυση, χωρίς κανείς να είναι σε θέση να προβλέψει το διάδοχο σχήμα και το κατά πόσο αυτό, που θα ονομάζεται κράτος διαδεχόμενο την Κυπριακή Δημοκρατία, θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει την ασφάλεια, τη ζωή, την πρόοδο και την ευημερία των πολιτών του. Το θέμα της ασφάλειας τίθεται κυρίως για τους Έλληνες της Κύπρου, που αποτελούν μέχρι τούδε τη μεγάλη πλειοψηφία του συνόλου της μεγαλονήσου, διότι το μέγα ζήτημα που τίθεται ενόψει της διαδικασίας εξεύρεσης λύσης για το κυπριακό πρόβλημα είναι ποιος θα ελέγχει το αυριανό κράτος της Κύπρου.
Το κράτος της Ζυρίχης, δηλαδή η Κυπριακή Δημοκρατία, επεβίωσε κρίσεων που επεσώρευσε ο σχεδιασμός της Άγκυρας για διχοτόμηση της Κύπρου. Η Κυπριακή Δημοκρατία άντεξε τη μεγάλη κρίση του 1964, κατά την οποία η Τουρκία επεχείρησε να εισβάλει και να καταλάβει, όπως έγινε αργότερα, το βόρειο τμήμα της Κύπρου. Παρά ταύτα, βομβάρδισε ανεμπόδιστα περιοχές αμάχων στην Τηλλυρία της Πάφου. Το 1967 επεχείρησε το ίδιο και δεν το πραγματοποίησε, διότι η Ελλάδα των Συνταγματαρχών απέσυρε την ελληνική μεραρχία από την Κύπρο, υποκύπτοντας στο τελεσίγραφο της Άγκυρας και το 1974 εισέβαλε στην Κύπρο και κατάφερε να καταλάβει το βόρειο τμήμα της μεγαλονήσου, ακριβώς γιατί εκείνοι που ορίστηκαν να την υπερασπιστούν, προδόθηκαν από φίλιες δυνάμεις.
Αυτή η Τουρκία, η οποία εδώ και 41 χρόνια κατέχει παρανόμως, βαναύσως και καταπατώντας κάθε κανόνα διεθνούς δικαίου τη βόρεια περιοχή της Κύπρου, θα είναι ο εν τοις πράγμασι εγγυητής και κηδεμόνας του νέου κράτους, το οποίο θα γεννηθεί τη βουλήσει και τη συνεργία του διεθνούς παράγοντα, όπως γεννήθηκε το κράτος της Βοσνίας, που βρίσκεται σήμερα σε πλήρη αποσύνθεση και εγκαταλελειμμένο, και το μετά τον Σαντάμ Χουσεΐν Ιράκ, διαλυμένο και σε διαρκή εμφύλιο. Θα έρθει λοιπόν η διεθνής κοινότητα, δηλαδή οι Άγγλοι, οι Αμερικανοί, συνεργούντων διαφόρων Σκανδιναβών, που διεξάγουν πειράματα ειρηνικής συμβίωσης ανά τον κόσμο, να μας ιδρύσουν και να μας αφήσουν μόνους, με την Τουρκία να μας «προστατεύει» και να μας ελέγχει.
Διότι, ποιος αιθεροβάμων μπορεί να πιστέψει πως η λύση του Κυπριακού θα προέλθει από τον καλοπροαίρετο, όπως πολλοί πιστεύουν, Μουσταφά Ακιντζί και πως η Άγκυρα, που από το 1956 επισήμως και εμπράκτως σχεδιάζει το πώς θα ελέγχει στρατηγικά το νησί, θα άφηνε την επίλυση του Κυπριακού -και τη μετά την ίδρυση εποχή- στους Κυπρίους Ακιντζί και Αναστασιάδη να διαχειριστούν ελευθέρα τη βουλήσει και για το καλό της Κύπρου, τις υποθέσεις του νεοσύστατου πλέον κυπριακού κράτους, της Κυπριακής Ομοσπονδίας;
Δεν θα εξετάσουμε τις δυσλειτουργίες ενός ομοσπονδιακού συστήματος, που δεν θα έχει σε κανένα επίπεδο του συστήματος, ιδιαίτερα όμως στην ομοσπονδιακή δομή, προβλέψει και προνοήσει τη λειτουργία μιας πλειοψηφίας του λαού, που να εκλέγει κοινά όργανα, τα οποία να αποφασίζουν επί τη βάσει της αρχής της πλειοψηφίας, είτε αυτή είναι Βουλή, είτε αυτή είναι κυβέρνηση, όπως συμβαίνει σε όλα τα κράτη του κόσμου πλέον, πλην Βορείου Κορέας. Εξετάζουμε μόνο τον ρόλο της Άγκυρας.
Η Άγκυρα, όπως ήδη αναφέρθηκε, σχεδίασε από τη δεκαετία του 1950 τη διχοτόμηση και τον έλεγχο της Κύπρου. Το Σχέδιο Νιχάτ Ερίμ υπάρχει δημοσιευμένο και υπογραμμίζει τη σημασία της Κύπρου για την Άγκυρα, όπου η γεωπολιτική υπεραξία και η στρατηγική σημασία της Κύπρου θεωρείται ως αδιαπραγμάτευτο πλεονέκτημα, του οποίου η Άγκυρα δεν παραιτείται, θεωρώντας την Κύπρο προέκταση της δικής της επικράτειας. Χαρακτηριστικά υπογραμμίζει, ως προς τη θέση της ελληνικής πλειοψηφίας στην Κύπρο, πως πρόκειται περί μειονότητας ενταγμένης στη μεγάλη πλειοψηφία της τουρκικής ενδοχώρας! Αυτός ο σχεδιασμός όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά και εντείνεται εσχάτως, δεδομένων των ηγεμονικών βλέψεων της Άγκυρας, στη Μέση Ανατολή και στη Μεσόγειο.
Η Τουρκία ανέλαβε ήδη δράση στρατιωτική εναντίον των Κούρδων στη Συρία και στο Βόρειο Ιράκ, όχι για να αντιμετωπίσει δήθεν τρομοκρατικές επιθέσεις που δεν λαμβάνουν χώρα εδώ και δύο χρόνια μετά την εκεχειρία του 2013, αλλά για να ελέγξει τον χώρο της Συρίας στα σύνορά της, προετοιμάζοντας το έδαφος για μια σταδιακή επικυριαρχία στον συριακό και ιρακινό χώρο. Το ενδιαφέρον εν προκειμένω συνίσταται στο ότι αναπτύσσει η Άγκυρα πολεμικές ενέργειες, προκειμένου να ικανοποιήσει εσωτερικές πολιτικές ανάγκες του Σουλτανάτου Ερντογάν.
Συνέλαβε, σε μια εβδομάδα μέσα, χωρίς εισαγγελικές παραγγελίες και χωρίς τεκμηριωμένες κατηγορίες, 6.000 Τούρκους πολίτες, ενώ οι ΗΠΑ και οι λοιποί σύμμαχοι εγκατέλειψαν τους Κούρδους, οι οποίοι έδωσαν ηρωικές και νικηφόρες μάχες στο Κομπανί και αλλού, για να υπερασπιστούν τα δυτικά συμφέροντα έναντι των τρομοκρατών του ISIS. Οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν τους αξιόπιστους, ηρωικούς συμμάχους τους, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις επεκτατικές απαιτήσεις της Άγκυρας, η οποία, όπως σημειώνει ευστόχως και η γερμανική εφημερίδα «Die Zeit», κοροϊδεύει τη διεθνή κοινότητα, πλήττοντας θεατρινίστικα και ανώδυνα στόχους των ISIS, ενώ στην πραγματικότητα στρέφει όλη της την πολεμική βαναυσότητα εναντίον των ανυπεράσπιστων Κούρδων της Συρίας και του Ιράκ.
Το ερώτημα που τίθεται για εμάς είναι, εάν η Τουρκία θα μας αφήσει ελεύθερους και ωραίους να κάνουμε τη δική μας ανεξάρτητη πολιτική και να οικοδομήσουμε ένα νέο ομοσπονδιακό και δημοκρατικό κράτος στη Μεσόγειο, χωρίς τη χειραγώγησή της. Τι θα την κάνει να εγκαταλείψει τους ιστορικούς και γεωπολιτικούς σχεδιασμούς της ελέγχου της Κύπρου; Ποιο θα είναι το αντίτιμο; Μήπως θα την επηρεάσει ή θα την υποχρεώσει σε συμμόρφωση ο διεθνής παράγων;
Αυτοί που σήμερα εγκαταλείπουν τους συμμάχους τους και της δίνουν το πράσινο φως για να τους πλήξει πολεμικά; Πότε οι ΗΠΑ και η Δύση ευρύτερα τις τελευταίες δεκαετίες τράβηξαν το αφτί της Άγκυρας στις τόσες θηριωδίες, που διαπράττει εις βάρος του ίδιου του λαού της; Πότε της υπέδειξαν να συμμορφωθεί με το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας έναντι της Αθήνας στο Αιγαίο; Αντιθέτως, είναι το χαϊδεμένο παιδί της Δύσης, που εσχάτως δείχνουν να τη φοβούνται κιόλας. Αφήνουμε το γεγονός πως η Άγκυρα έχει σπαταλήσει τεράστια ποσά (250 εκ. τα τελευταία δύο χρόνια) για να χρηματοδοτεί μέσω των λόμπι τη φιλοτουρκική πολιτική των ΗΠΑ.
Θα διαλύσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία…
Εμείς θα διαλύσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία για να φτιάξουμε ένα κράτος, του οποίου η επιβίωση θα εναπόκειται στις καλές διαθέσεις και ορέξεις της Άγκυρας. Ας μην ξεχνάμε πως γύρω μας στη Μέση Ανατολή ισχυρά κράτη διαλύονται και οι λαοί τους μετατρέπονται σε περιπλανώμενους εξαθλιωμένους Ιουδαίους στον κόσμο (Βλ. Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν). Η Κύπρος επιβιώνει γιατί έχει την Κυπριακή Δημοκρατία. Εάν αφήσουμε να μας φτιάξουν ένα νέο κράτος, που δεν θα είναι αυτό που έχουμε σήμερα, την επομένη θα είμαστε μόνοι στο έλεος των διαθέσεων της Άγκυρας.Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η Ευρώπη θα μας προστατεύσει. Η Ευρώπη δεν μπορεί να προστατεύσει κανέναν. Τα ευρωπαϊκά κράτη είναι κράτη-έθνη με τα συμφέροντά τους και τις συμμαχίες και τις οικονομικές τους προσδοκίες, και δεν πρόκειται να προστρέξουν για να σώσουν την Κύπρο στην πορεία διάλυσης ενός κρατικού πειράματος, που θα φτιάξουν οι άλλοι για εμάς, χωρίς να λάβουν υπ' όψιν τους τη δική μας ιστορία, πολιτισμό και θέληση συμφερόντων.
Ας μην ξεχνάμε πως τα κράτη δεν δημιουργούνται ως τεχνητά κατασκευάσματα. Είναι προϊόντα πολιτισμού και εσωτερικής σύγκλισης συμφερόντων των λαών, που πρέπει να έχουν τη θέληση και τη νομιμοποίηση της υπεράσπισης της κρατικής τους οντότητας. Αυτός ο πολιτισμός και η θέληση επιβίωσης του κράτους της Κύπρου καλλιεργήθηκε και εμπεδώθηκε τα τελευταία 50 και πλέον χρόνια με την Κυπριακή Δημοκρατία, η οποία αποτελεί μιαν ασπίδα υπεράσπισης της Κύπρου ως κοινωνίας, ως πολιτισμού και ως πολιτικής.
Άντεξε αυτό το κράτος σε όλες τις συνταγματικές και πολιτειακές ανωμαλίες, τις διεθνείς κρίσεις και τα πλήγματα που δέχθηκε. Η Κύπρος στάθηκε όρθια. Δεν επιτρέπεται να διαλύσεις ένα κράτος, χωρίς να είσαι βέβαιος ότι αυτό που έρχεται είναι καλύτερο από αυτό που αφήνεις πίσω σου. Θα πρόκειται για ένα λάθος, που δεν θα μπορέσει ποτέ να διορθωθεί. Ας μη λησμονούμε, τέλος, πως οι άνθρωποι και οι ηγεσίες φεύγουν. Τα λάθη τους μένουν και τα πληρώνουν οι επόμενες γενιές.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
