Μια μικρή ιστορία (διότι και στο μέλλον θα έχουμε μικρές ή μεγάλες πικρές ιστορίες - είναι αναπόφευκτο). Ο κ. Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλη τη διάρκεια της πεντάμηνης, αγωνιώδους διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ο κ. Κ. Τσουκαλάς έλαμψε διά της απουσίας του. Δεν έλαβε τον λόγο, δεν είπε λέξη, δεν κούνησε το δαχτυλάκι του για οτιδήποτε,
πλην όταν, κατά την προτεραία του δημοψηφίσματος, ξιφούλκησε εναντίον της απόφασης Τσίπρα για αυτό το δημοψήφισμα! Δεν θα το έλεγα πισώπλατο χτύπημα, διότι ήταν κατάστηθο.
Βεβαίως, ο κ. Τσουκαλάς έχει δικαίωμα στη γνώμη του, αλλά θα την άκουγα με περισσότερη προσοχή αν είχα επίσης ακούσει τη γνώμη του και για ένα κάποιο άλλο ζήτημα, έστω ένα!
Οπως και να ’χει, το δημοψήφισμα των Ελλήνων έγινε απόπειρα στις Βρυξέλλες να διασυρθεί όπως ο νεκρός του Εκτορα, δεμένος στο άρμα του Αχιλλέα. Υπήρξε και αντίλογος σ’ αυτό το άγος, ισχνός στην κορυφή της Ενωσης, στεντόρειος στη βάση, στην κοινή γνώμη, στους πολίτες, αν κρίνουμε απ’ τον ευρωπαϊκό Τύπο. Ομως, η κυρίαρχη ρητορική των κυρίαρχων ανάμεσα στους Επικυριάρχους υπήρξε από προσβλητική ως ιταμή για τους Ελληνες, το δημοψήφισμα και τον κ. Τσίπρα. Τύλιξαν το δημοψήφισμα σε μια κόλλα χαρτί ενός νέου τελεσίγραφου. Οχι μόνον η ρητορική τους, αλλά και η τακτική τους (η σημειολογία της σύγκλισης των οργάνων, τα χρονοδιαγράμματα, οι απαιτήσεις), ακόμα και η σύγκληση των «28» κι όχι των «19», δείχνουν ότι η Ελλάδα υποχρεώνεται να συρθεί κάτω απ’ τα Καυδιανά Δίκρανα μιας διαδικασίας εξίσου αποτρόπαιας με τη συμφωνία που θα βρει στο τέλος της.
Οι Γερμανοί, συγγνώμην η Γερμανία πέτυχε τον στόχο της: από δύο δρόμους, όποιος κι αν επιλεγεί, να φθάσει στο ίδιο αποτέλεσμα. Είτε με συμφωνία είτε με ρήξη, η Γερμανία θα έχει δείξει ποιος είναι το αφεντικό. Διότι αν η Ελλάδα συμφωνήσει στην (βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη) υποταγή της, η Γερμανία θα έχει την Ειδική Οικονομική Ζώνη που ήθελε και τα σκυλιά (πάνω απ’ το κεφάλι των υπολοίπων Ευρωπαίων) αμολημένα. Αν, πάλι, η Ελλάδα βρισκόταν κακήν κακώς εκτός ευρώ, χωρίς να ’χει προλάβει να πάρει τα μέτρα της, η καταστροφή της θα ήταν βέβαιη. Σ’ αυτήν την περίπτωση η Γερμανία θα είχε χάσει μια ήδη στρωμένη Ειδική Οικονομική Ζώνη, αλλά θα είχε σούζα όλες τις υπόλοιπες (υπαρκτές και μελλούμενες). (Βεβαίως, με αυτήν τη στρατηγική η Γερμανία θα υποδουλώσει την Ενωση ή θα τη διαλύσει - αλλά αυτό είναι μια άλλη, κοντινή, ιστορία.) Η ομιλία και η δευτερομιλία του κ. Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο υπήρξαν αξιοπρεπείς και καίριες, ιδίως όταν ομίλησε για την άφεση των χρεών της Γερμανίας το 1953 ή για την απουσία του Ευρωκοινοβουλίου από τους «θεσμούς» - όμως σ’ αυτό το σάπιο Βασίλειο της Δανιμαρκίας ούτε η αξιοπρέπεια, ούτε τα επιχειρήματα, ούτε το δίκιο μετρούν, αλλά μόνον η ισχύς. Και η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε θέση ισχύος, παρά μόνον αν αυτοπυρποληθεί για να μεταδώσει τη φωτιά και στους άλλους. Η χώρα λοιπόν θα αναγκασθεί σε συμφωνία.
Απ’ όσα ως τώρα μαθαίνουμε, θα είναι μια συμφωνία σκληρή, κάπου στη μέση (με μέτρα γύρω στα 9,5 δισ.) της διαφοράς των δύο προηγούμενων, της «δικής μας»-Γιούνκερ, ύψους 8 δισ., και της «δικής τους»-Γιούνκερ, ύψους 12-13 δισ. Βεβαίως το κόστος θα μετρηθεί καθ’ οδόν και ως το τέλος, διότι τα υφεσιακά δισ. κοστίζουν περισσότερα δισ. απ’ την ονομαστική τους υπόσταση. Ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι θα αποσπάσει υποσχέσεις, ακόμα και δεσμεύσεις, για το χρέος - το τελευταίο του χαρτί και η τελευταία μας ελπίδα. Η συμφωνία, δηλαδή το νέο μνημόνιο (διότι οι όποιες νέες δανειακές συμβάσεις θα συνοδεύονται από πολιτικές δεσμεύσεις - ήτοι υπαγορεύσεις και απαγορεύσεις που θα κρατούν το αυτεξούσιο της χώρας σε αιχμαλωσία), το νέο μνημόνιο, λοιπόν, θα είναι τριετούς διάρκειας (ή και πολυετούς, κατά την κυρία Μέρκελ) και φυσικά θα καθηλώσει τη χώρα στο μέγα σαράκι που την τρώει, δηλαδή τη μη δυνατότητα χάραξης εθνικής στρατηγικής για την οικονομία της και την ανάπτυξή της.
Συγκεφαλαιώνοντας: με δεδομένο το καταστροφικόν της εξόδου στη δραχμή, χωρίς οικονομική και πολιτική προετοιμασία, με τον λαό απροετοίμαστον και το ρίσκο της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, ακόμα και του διαμελισμού της χώρας, η μόνη λύση για την ώρα είναι η παραμονή στο ευρώ με τους όρους των δανειστών, δηλαδή σε υποταγή. Ωσπου η Ιταλία να κλονισθεί ή η Γερμανία να τα κάνει μπάχαλο ή να εμφανισθούν οι εξωγήινοι. Αλλά, αν απ’ όλα αυτά έχουμε βάλει ένα δράμι μυαλό, η Αριστερά και κάθε άλλη πατριωτική δύναμη πρέπει να αρχίσουν αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας να εργάζονται για την ανατροπή της. Οχι για να πιάσουμε κορόιδα τους Κουτόφραγκους -άλλωστε, πράγμα αδύνατον έτσι πισθάγκωνα καθώς θα μας έχουν δέσει- αλλά διότι η οικονομική (και συνεπώς εθνική) ανεξαρτησία θα μπορέσει να έρθει απ’ την οικονομική ανάπτυξη, αφού δεν έγινε κατορθωτό να ανακτηθεί με την πολιτική βούληση. Βεβαίως, το όποιο μνημόνιο αυτήν ακριβώς την οικονομική ανάπτυξη θα εμποδίζει, αφού η χώρα θα δουλεύει για ξένα αφεντικά (ταΐζοντας με την ευκαιρία και τα εγχώρια).
Αυτό είναι και το επόμενο, μάλιστα τελευταίο στοίχημα της Αριστεράς σε σχέση με τα αστικοδημοκρατικά της καθήκοντα: να μπορέσει μέσα σε παγιωμένες δυσμενείς συνθήκες να αναδιοργανώσει τη χώρα. Τον πρωτογενή τομέα παραγωγής. Την επαναβιομηχάνιση. Τον εξορθολογισμό του τομέα της παροχής υπηρεσιών. Αν η κυβέρνηση περάσει τη συμφωνία απ’ το Κοινοβούλιο, υπό το κράτος της απογοήτευσης και αποδοκιμασίας μεγάλου μέρους του λάου, κι αν συνεχίσει να κυβερνά η Αριστερά, δεν πρέπει να συνεχίσει να κυβερνά ούτε μια μέρα όπως κυβέρνησε ως τώρα, εις όσα αφορούν άργητες, υπεκφυγές, υποκρισίες και τεχνάσματα. Εις ό,τι αφορά την υιοθέτηση παθολογιών του προηγούμενου καθεστώτος. Κρούσματα αλαζονείας (ανυπόφορης), αυταρχισμού, ρουσφετιών κι άλλων τέτοιων νοσημάτων πρέπει να κοπούν με το μαχαίρι. Αν εξαιρέσουμε πέντε-έξι Υπουργούς, οι υπόλοιποι δεν έχουν αριστεύσει, ορισμένοι, δε, είναι για τα μπάζα. Και με την ευκαιρία, μια προσωπική εξήγηση. Υποστήριξα και υποστηρίζω την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κυρίως υποστήριξα εκείνους που υποστήριξαν αυτήν την κυβέρνηση και στήριξαν σ’ αυτήν τις ελπίδες τους. Δεν θα καθίσω λοιπόν με σταυρωμένα τα χέρια να βλέπω διάφορους τυχάρπαστους ή ελλιποβαρείς, πόσω μάλλον ανίκανους ή ιδιοτελείς, να παίζουν με την τύχη του λαού και το ήθος, συνεπώς τα καθήκοντα της Αριστεράς. Οχι πως έως τώρα δεν έχω κάνει κριτική στην κυβέρνηση, αλλά εδώ που τα έφεραν τα πράγματα η απειρία, η μη επάρκεια, το απροετοίμαστον και η ιδεολογική θολούρα ορισμένων, δεν υπάρχει η πολυτέλεια της ανοχής ή της αναμονής.
Για παράδειγμα: αν το νέο μνημόνιο σου υπαγορεύει όρους για τις συστημικές τράπεζες, εσύ από δίπλα φτιάξε και μια αναπτυξιακή. Είμαστε σε πόλεμο, είμαστε υπό κατοχήν. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να αντισταθεί. Και θα έχει αντισταθεί όταν θα παρουσιάσει ένα νέο, μικρό, σαφές και δίκαιο φορολογικό σύστημα. Οταν το κράτος θα αρχίσει να δουλεύει υπέρ του πολίτη. Οταν στα σχολεία μπει ξανά η γνώση και η έρευνα. Οταν, όταν, όταν! Και σύντομα, σύντομα, σύντομα. Αν ο λαός αντιληφθεί εκ των αποτελεσμάτων της μια τέτοια διακυβέρνηση, θα βάλει πλάτη. Αν όχι, θα σκύψει το κεφάλι. Και για το ένα και για το άλλο, υπεύθυνη θα είναι η Αριστερά. Ή θα ζήσουμε με το κεφάλι ψηλά ή θα φτύνουμε τα μούτρα μας... Tags: Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ Tags: Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ
Οπως και να ’χει, το δημοψήφισμα των Ελλήνων έγινε απόπειρα στις Βρυξέλλες να διασυρθεί όπως ο νεκρός του Εκτορα, δεμένος στο άρμα του Αχιλλέα. Υπήρξε και αντίλογος σ’ αυτό το άγος, ισχνός στην κορυφή της Ενωσης, στεντόρειος στη βάση, στην κοινή γνώμη, στους πολίτες, αν κρίνουμε απ’ τον ευρωπαϊκό Τύπο. Ομως, η κυρίαρχη ρητορική των κυρίαρχων ανάμεσα στους Επικυριάρχους υπήρξε από προσβλητική ως ιταμή για τους Ελληνες, το δημοψήφισμα και τον κ. Τσίπρα. Τύλιξαν το δημοψήφισμα σε μια κόλλα χαρτί ενός νέου τελεσίγραφου. Οχι μόνον η ρητορική τους, αλλά και η τακτική τους (η σημειολογία της σύγκλισης των οργάνων, τα χρονοδιαγράμματα, οι απαιτήσεις), ακόμα και η σύγκληση των «28» κι όχι των «19», δείχνουν ότι η Ελλάδα υποχρεώνεται να συρθεί κάτω απ’ τα Καυδιανά Δίκρανα μιας διαδικασίας εξίσου αποτρόπαιας με τη συμφωνία που θα βρει στο τέλος της.
Οι Γερμανοί, συγγνώμην η Γερμανία πέτυχε τον στόχο της: από δύο δρόμους, όποιος κι αν επιλεγεί, να φθάσει στο ίδιο αποτέλεσμα. Είτε με συμφωνία είτε με ρήξη, η Γερμανία θα έχει δείξει ποιος είναι το αφεντικό. Διότι αν η Ελλάδα συμφωνήσει στην (βραχυπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη) υποταγή της, η Γερμανία θα έχει την Ειδική Οικονομική Ζώνη που ήθελε και τα σκυλιά (πάνω απ’ το κεφάλι των υπολοίπων Ευρωπαίων) αμολημένα. Αν, πάλι, η Ελλάδα βρισκόταν κακήν κακώς εκτός ευρώ, χωρίς να ’χει προλάβει να πάρει τα μέτρα της, η καταστροφή της θα ήταν βέβαιη. Σ’ αυτήν την περίπτωση η Γερμανία θα είχε χάσει μια ήδη στρωμένη Ειδική Οικονομική Ζώνη, αλλά θα είχε σούζα όλες τις υπόλοιπες (υπαρκτές και μελλούμενες). (Βεβαίως, με αυτήν τη στρατηγική η Γερμανία θα υποδουλώσει την Ενωση ή θα τη διαλύσει - αλλά αυτό είναι μια άλλη, κοντινή, ιστορία.) Η ομιλία και η δευτερομιλία του κ. Τσίπρα στο Ευρωκοινοβούλιο υπήρξαν αξιοπρεπείς και καίριες, ιδίως όταν ομίλησε για την άφεση των χρεών της Γερμανίας το 1953 ή για την απουσία του Ευρωκοινοβουλίου από τους «θεσμούς» - όμως σ’ αυτό το σάπιο Βασίλειο της Δανιμαρκίας ούτε η αξιοπρέπεια, ούτε τα επιχειρήματα, ούτε το δίκιο μετρούν, αλλά μόνον η ισχύς. Και η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε θέση ισχύος, παρά μόνον αν αυτοπυρποληθεί για να μεταδώσει τη φωτιά και στους άλλους. Η χώρα λοιπόν θα αναγκασθεί σε συμφωνία.
Απ’ όσα ως τώρα μαθαίνουμε, θα είναι μια συμφωνία σκληρή, κάπου στη μέση (με μέτρα γύρω στα 9,5 δισ.) της διαφοράς των δύο προηγούμενων, της «δικής μας»-Γιούνκερ, ύψους 8 δισ., και της «δικής τους»-Γιούνκερ, ύψους 12-13 δισ. Βεβαίως το κόστος θα μετρηθεί καθ’ οδόν και ως το τέλος, διότι τα υφεσιακά δισ. κοστίζουν περισσότερα δισ. απ’ την ονομαστική τους υπόσταση. Ο κ. Τσίπρας φαίνεται ότι θα αποσπάσει υποσχέσεις, ακόμα και δεσμεύσεις, για το χρέος - το τελευταίο του χαρτί και η τελευταία μας ελπίδα. Η συμφωνία, δηλαδή το νέο μνημόνιο (διότι οι όποιες νέες δανειακές συμβάσεις θα συνοδεύονται από πολιτικές δεσμεύσεις - ήτοι υπαγορεύσεις και απαγορεύσεις που θα κρατούν το αυτεξούσιο της χώρας σε αιχμαλωσία), το νέο μνημόνιο, λοιπόν, θα είναι τριετούς διάρκειας (ή και πολυετούς, κατά την κυρία Μέρκελ) και φυσικά θα καθηλώσει τη χώρα στο μέγα σαράκι που την τρώει, δηλαδή τη μη δυνατότητα χάραξης εθνικής στρατηγικής για την οικονομία της και την ανάπτυξή της.
Συγκεφαλαιώνοντας: με δεδομένο το καταστροφικόν της εξόδου στη δραχμή, χωρίς οικονομική και πολιτική προετοιμασία, με τον λαό απροετοίμαστον και το ρίσκο της διάλυσης του κοινωνικού ιστού, ακόμα και του διαμελισμού της χώρας, η μόνη λύση για την ώρα είναι η παραμονή στο ευρώ με τους όρους των δανειστών, δηλαδή σε υποταγή. Ωσπου η Ιταλία να κλονισθεί ή η Γερμανία να τα κάνει μπάχαλο ή να εμφανισθούν οι εξωγήινοι. Αλλά, αν απ’ όλα αυτά έχουμε βάλει ένα δράμι μυαλό, η Αριστερά και κάθε άλλη πατριωτική δύναμη πρέπει να αρχίσουν αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας να εργάζονται για την ανατροπή της. Οχι για να πιάσουμε κορόιδα τους Κουτόφραγκους -άλλωστε, πράγμα αδύνατον έτσι πισθάγκωνα καθώς θα μας έχουν δέσει- αλλά διότι η οικονομική (και συνεπώς εθνική) ανεξαρτησία θα μπορέσει να έρθει απ’ την οικονομική ανάπτυξη, αφού δεν έγινε κατορθωτό να ανακτηθεί με την πολιτική βούληση. Βεβαίως, το όποιο μνημόνιο αυτήν ακριβώς την οικονομική ανάπτυξη θα εμποδίζει, αφού η χώρα θα δουλεύει για ξένα αφεντικά (ταΐζοντας με την ευκαιρία και τα εγχώρια).
Αυτό είναι και το επόμενο, μάλιστα τελευταίο στοίχημα της Αριστεράς σε σχέση με τα αστικοδημοκρατικά της καθήκοντα: να μπορέσει μέσα σε παγιωμένες δυσμενείς συνθήκες να αναδιοργανώσει τη χώρα. Τον πρωτογενή τομέα παραγωγής. Την επαναβιομηχάνιση. Τον εξορθολογισμό του τομέα της παροχής υπηρεσιών. Αν η κυβέρνηση περάσει τη συμφωνία απ’ το Κοινοβούλιο, υπό το κράτος της απογοήτευσης και αποδοκιμασίας μεγάλου μέρους του λάου, κι αν συνεχίσει να κυβερνά η Αριστερά, δεν πρέπει να συνεχίσει να κυβερνά ούτε μια μέρα όπως κυβέρνησε ως τώρα, εις όσα αφορούν άργητες, υπεκφυγές, υποκρισίες και τεχνάσματα. Εις ό,τι αφορά την υιοθέτηση παθολογιών του προηγούμενου καθεστώτος. Κρούσματα αλαζονείας (ανυπόφορης), αυταρχισμού, ρουσφετιών κι άλλων τέτοιων νοσημάτων πρέπει να κοπούν με το μαχαίρι. Αν εξαιρέσουμε πέντε-έξι Υπουργούς, οι υπόλοιποι δεν έχουν αριστεύσει, ορισμένοι, δε, είναι για τα μπάζα. Και με την ευκαιρία, μια προσωπική εξήγηση. Υποστήριξα και υποστηρίζω την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και κυρίως υποστήριξα εκείνους που υποστήριξαν αυτήν την κυβέρνηση και στήριξαν σ’ αυτήν τις ελπίδες τους. Δεν θα καθίσω λοιπόν με σταυρωμένα τα χέρια να βλέπω διάφορους τυχάρπαστους ή ελλιποβαρείς, πόσω μάλλον ανίκανους ή ιδιοτελείς, να παίζουν με την τύχη του λαού και το ήθος, συνεπώς τα καθήκοντα της Αριστεράς. Οχι πως έως τώρα δεν έχω κάνει κριτική στην κυβέρνηση, αλλά εδώ που τα έφεραν τα πράγματα η απειρία, η μη επάρκεια, το απροετοίμαστον και η ιδεολογική θολούρα ορισμένων, δεν υπάρχει η πολυτέλεια της ανοχής ή της αναμονής.
Για παράδειγμα: αν το νέο μνημόνιο σου υπαγορεύει όρους για τις συστημικές τράπεζες, εσύ από δίπλα φτιάξε και μια αναπτυξιακή. Είμαστε σε πόλεμο, είμαστε υπό κατοχήν. Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να αντισταθεί. Και θα έχει αντισταθεί όταν θα παρουσιάσει ένα νέο, μικρό, σαφές και δίκαιο φορολογικό σύστημα. Οταν το κράτος θα αρχίσει να δουλεύει υπέρ του πολίτη. Οταν στα σχολεία μπει ξανά η γνώση και η έρευνα. Οταν, όταν, όταν! Και σύντομα, σύντομα, σύντομα. Αν ο λαός αντιληφθεί εκ των αποτελεσμάτων της μια τέτοια διακυβέρνηση, θα βάλει πλάτη. Αν όχι, θα σκύψει το κεφάλι. Και για το ένα και για το άλλο, υπεύθυνη θα είναι η Αριστερά. Ή θα ζήσουμε με το κεφάλι ψηλά ή θα φτύνουμε τα μούτρα μας... Tags: Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ Tags: Ο ΣΤΑΘΗΣ ΣΤΟΝ ΕΝΙΚΟ
