Ευρώ ή δραχμή

Είναι είδηση το διαδικτυακό σχόλιο της Τζένης Μπαλατσινού για το δημοψήφισμα; Και να μην είναι, “έπαιξε” ως είδηση σε ενημερωτικές ιστοσελίδες μαζί με τις πληροφορίες για τις αποφάσεις της ΕΚΤ. Μας ενδιαφέρει πώς βλέπει τα πράγματα ο Σάκης Ρουβάς; Είτε ναι είτε όχι, η (ενδιαφέρουσα) ανάρτησή του στο fb έγινε ανάρπαστη και σήκωσε κύμα σχολίων. Ετσι κι αλλιώς, στην περίπτωσή μας, η έννοια της ελίτ είναι κάπως σχετική. Δεν μπορείς εύκολα να προσδιορίσεις ούτε την οικονομική (γιατί παίρνει και δεν δίνει) ούτε την πολιτιστική (γιατί κριτήριο είναι η διασημότητα).Είμαστε και γελοίοι και τραγικοί. Η ανελέητη ελληνική φάρσα ανακατεμένη με το σπαρακτικό εθνικό δράμα.Περάσαμε όλη την κρίση (που συνεχίζεται και κορυφώνεται) μέσα στο πέλαγος της ασημαντότητας και της ανοησίας. Καμία προσπάθεια κατάκτησης συλλογικής αυτογνωσίας, καμία ρήξη με τις αιτίες της χρεοκοπίας, καμία επίγνωση ότι η διατήρηση του δημοκρατικού κεκτημένου και του βιοτικού επιπέδου δεν είναι αυτονόητη αλλά προϋποθέτει επίπονη προσπάθεια ειδικά σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Το πολιτικό σύστημα απορροφημένο από το παιχνίδι της εξουσίας, οι πνευματικοί ταγοί απόντες ή σιωπηλοί, μια κοινωνία παραδομένη στον ανορθολογισμό, στην ευκολία, στην απλούστευση.

Από το μνημόνιο/αντιμνημόνιο στο ευρώ/δραχμή. Είναι τέτοια η κατρακύλα που στο ευρωπαϊκό μέτωπο συνωστίζονται -μεταξύ όλων- μεταμφιεσμένοι ακροδεξιοί, θρησκόληπτοι, εθνικιστές και φαύλοι, ενώ οι απέναντι δεν παραδέχονται -ίσως και δεν συνειδητοποιούν πάντα- ότι μιλούν για επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, αλλά εξακολουθούν να περιγράφουν μαγικές λύσεις και φανταστικές διεξόδους.

Καλούμαστε να ψηφίσουμε σε ένα δημοψήφισμα χωρίς να γνωρίζουμε ποια θα είναι η επόμενη μέρα του “ναι” και ποια του “όχι”. Λογικά, αν κερδίσει το “ναι”, η κυβέρνηση που στηρίζει το “όχι” θα παραιτηθεί, όμως δεν το έχει πει ξεκάθαρα ο πρωθυπουργός και αυτή η ασάφεια μπορεί να μην είναι τυχαία. Αν κερδίσει το “όχι”, η απάντηση που δίνεται είναι ότι υπάρχουν εναλλακτικές οι οποίες όμως δεν εξειδικεύονται και, λογικά, δεν υπάρχουν.

Ηταν η τελευταία μπλόφα. Ο Α. Τσίπρας κατέληξε κάποια στιγμή ότι οι εταίροι-πιστωτές τον εξωθούν σε μια κακή συμφωνία μέσα από μια διαδικασία πολιτικού εξευτελισμού, έχοντας εξοργιστεί από την ερασιτεχνική στάση της ελληνικής πλευράς στις διαπραγματεύσεις, αμφισβητώντας τη βούληση και τη δυνατότητα της κυβέρνησης να εφαρμόσει οποιαδήποτε συμφωνία, θέλοντας να παραδειγματίσουν τους ψηφοφόρους της Ιβηρικής ενόψει εκλογών στην Ισπανία και την Πορτογαλία το φθινόπωρο, επιδιώκοντας τελικά τη συντριβή μιας αριστερής διακήρυξης αντίθετης προς το κυρίαρχο δόγμα στην ευρωζώνη. Επικράτησε στο Μέγαρο Μαξίμου η εκτίμηση ότι ακόμη και αν γινόταν τώρα ένας συμβιβασμός το φθινόπωρο θα βρισκόμασταν ξανά στο ίδιο σημείο, με οξυμμένο το οικονομικό πρόβλημα, με ανάγκη νέους προγράμματος/νέου μνημονίου και με περισσότερο προετοιμασμένους τους πιστωτές για άσκηση πίεσης μέχρι τελικής πτώσης. Ετσι, όταν έγινε κάποια υποχώρηση από την άλλη πλευρά (για τον ΦΠΑ στα ξενοδοχεία) θεώρησαν ότι είναι η κατάλληλη στιγμή για δυναμική αντεπίθεση ώστε να κάνουν και άλλα βήματα πίσω για να αποφευχθεί μια μεγάλη αναταραχή. Δεν προέβλεψαν ούτε το bank run, ούτε ότι δεν θα δοθεί παράταση στο πρόγραμμα που τελειώνει Τρίτη βράδυ, ούτε ο Ντράγκι δεν θα προσέφερε απεριόριστη στήριξη στις τράπεζες. Αλλά και τι είχαν προβλέψει από όσα συνέβησαν μετά τις εκλογές;

Το σχέδιο στηριζόταν στη βεβαιότητα ότι ο λαός είναι μαζί τους και ότι θα στηρίξει την επιλογή του δημοφιλούς πρωθυπουργού. Αλλά ο λαός βγήκε από τα ξημερώματα του Σαββάτου στα ΑΤΜ και δεν έδειξε ούτε εγκαρτέρηση ούτε ψυχραιμία.Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές πουλώντας ελπίδα. Ομως, αυτοί που στήθηκαν στις ουρές έξω από τις τράπεζες φοβούνται - ίσως λιγότερο από όσο ο ίδιος.
http://www.athensvoice.gr/
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΠΑΝΟΥ