Σε λίγα χρόνια οι ψηφοφόροι διαμήνυαν ότι δεν διακρίνουν το στίγμα της Σοσιαλδημοκρατίας: Η «πλουραλιστική Αριστερά» του Ζοσπέν στη Γαλλία ηττήθηκε ταπεινωτικά την άνοιξη του 2002, ενώ στη Γερμανία η συγκρότηση του πρώτου Μεγάλου Συνασπισμού μετά την οριακή επικράτηση των Χριστιανοδημοκρατών στις εκλογές του 2005 έδειξε στην πράξη ότι οι διαχωριστικές γραμμές μετά δυσκολίας μπορούσαν να συντηρηθούν σε επικοινωνιακό επίπεδο. Η κρίση στην Ευρωζώνη μετά το 2010 προέβαλλε ως μια πρόκληση να ξαναβρεί η Σοσιαλδημοκρατία-Κεντροαριστερά διακριτό στίγμα και ταυτότητα.
Ενα στοίχημα που διαδοχικά διαψεύσθηκε πρώτα στη Γερμανία, όπου το 2008-2009 οι Σοσιαλδημοκράτες με τον Στάινμπρουκ υπουργό Οικονομικών συνδιαμόρφωσαν με τη Μέρκελ την πολιτική που εφαρμόζει από το 2009 και μετά ο Σόιμπλε, στη συνέχεια στη Γαλλία, όπου ο Ολάντ νίκησε τον Σαρκοζί με μετωπική σύγκρουση απέναντι στη δημοσιονομική λιτότητα την οποία συνεχίζει και επαυξάνει, και τέλος στην Ιταλία, με τον Ρέντσι που ευαγγελίσθηκε τον συνδυασμό των μεταρρυθμίσεων και της λελογισμένης λιτότητας με την ανάπτυξη.
Ακόμη χειρότερα, η Σοσιαλδημοκρατία-Κεντροαριστερά πέρα από μια γενικόλογη και αόριστη ρητορική δεν προτείνει προσέγγιση της κρίσης σε ευρωπαϊκό επίπεδο και έτσι ευνοεί την απορρόφηση της δυσαρέσκειας από κόμματα, κινήματα και μορφώματα εσωστρεφή, που προτείνουν την περιχαράκωση στο εθνικό πλαίσιο ως πανάκεια. Η κατάρρευση του Ολάντ δεν είναι μια προσωπική του ήττα ούτε ένα γαλλικό φαινόμενο, είναι προειδοποίηση για μια δυναμική πολιτικής και εκλογικής αποσάθρωσης που θα πλήξει τη Σοσιαλδημοκρατία-Κεντροαριστερά στο σύνολο της Ευρωζώνης και της ΕΕ με καταλυτικές συνέπειες για τον δικομματισμό και την πολιτική σταθερότητα συνολικά.
kapopoulos@pegasus.gr
