Του Χριστόδουλου Κ. Γιαλλουρίδη
ΒΙΩΝΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΗΓΕΤΩΝ ΚΑΙ ΗΓΕΤΙΣΚΩΝ
Είναι γνωστό πως η εσωτερική κρίση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας άρχισε πολύ πριν από την εμφάνιση του τουρκικού κινδύνου και την επέλαση των Σελτζούκων Τούρκων στα εδάφη της αυτοκρατορίας. Η διάβρωση της αυτοκρατορίας έγινε εκ των ένδον, είχε επέλθει ήδη από τη φραγκική κατάκτηση και εντεύθεν, ήταν διάβρωση σε επίπεδο διαφθοράς των ηγετών, των ηγεμόνων και εντέλει ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, φθοράς και κατάπτωσης των αξιών και παραδόσεων, δηλαδή της πολιτισμικής υποδομής και του πολιτισμού ως τρόπου ζωής, ως καθημερινού βίου των λαών της αυτοκρατορίας. Αυτό που γνωρίζουμε από την ιστορία των κρατών, των λαών και των εθνών είναι ότι όταν παύσουν να σέβονται τον εαυτό τους, τις παραδόσεις τους, όταν δεν ακολουθούν διαχρονικά και από γενεά σε γενεά το σύστημα αξιών που η εθνική τους παράδοση τους κληροδοτεί, όταν ο πνευματικός τους πολιτισμός υποτάσσεται στην ύλη ως σύστημα διαπλοκής, εξαγοράς και κατάπτωσης της ίδιας της υποχρέωσης της χώρας και του λαού να προστατεύουν το συμφέρον του συνόλου, την ιστορία και τις παραδόσεις του έθνους, όταν αυτά συμβαίνουν, τότε η άλωση έχει ήδη επέλθει, ο εχθρός περιμένει τη χώρα να πέσει ως ώριμο φρούτο.
Η Κύπρος σήμερα βιώνει στην πολιτική της καθημερινότητα μια πανταχόθεν διαλαλούμενη και παραδεχόμενη ακόμα και από αυτούς που τη διέπραξαν διαφθορά ηγετών και ηγετίσκων, οι οποίοι αποδεικνύουν πως μοναδική τους μέριμνα όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν το συμφέρον της πατρίδος, που συνίσταται στην επιβίωση και ενδυνάμωση του κράτους, την πρόοδο της κοινωνίας και την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας στην κατεχόμενή μας γη, αλλά ο προσωπικός πλουτισμός εις βάρος της χώρας, της κοινωνίας και των συμφερόντων του λαού.
Το πρόβλημα δεν συνίσταται μόνο στο ότι υπάρχει διαφθορά στην ηγεσία, αλλά πολύ περισσότερο στο γεγονός ότι όσοι καταγγέλλονται για διαφθορά και χρηματισμό εις βάρος των συμφερόντων του κράτους και του δημοσίου, όχι μόνο δεν αισθάνονται την ανάγκη να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ιαπώνων πολιτικών, αλλά βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες που προσβάλλουν την νοημοσύνη του κοινού ανθρώπου, για να εξηγήσουν γιατί δέχθηκαν και παρέλαβαν λεφτά από περίεργους και αμφιλεγόμενους ομίλους οικονομικών συμφερόντων, με απολύτως αδιαφανείς και επιλήψιμες διαδικασίες.
Το θέμα είναι ότι γνωρίζουμε καλώς πως όχι μόνο τα κράτη διαλύονται εύκολα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και οι υπεύθυνοι δεν τιμωρούνται, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις όπως η δική μας κυπριακή υπόθεση, όπου ένα κράτος μπορεί να παραδοθεί αμαχητί και αύτανδρα στην κατέχουσα δύναμη που διεκδικεί την Κύπρο για τα δικά της συμφέροντα για τη θέσει υπό τον πλήρη έλεγχό της. Βρισκόμαστε στο και πέντε, που σημαίνει ότι ο χρόνος που απομένει στον Ελληνισμό της Κύπρου να σηκωθεί και να σταθεί όρθιος, να υπερασπιστεί την τρισχιλιετή παρουσία του σε αυτήν τη γωνιά της Μεσογείου είναι ανύπαρκτος.
Επομένως, επέστη η ώρα της βαθιάς και αυστηρής, σκληρής αυτοκριτικής και κριτικής όλων έναντι όλων, κυρίως η ηγεσία που απέτυχε να οδηγήσει τη χώρα σε πορεία ανάκαμψης, προόδου, ευημερίας και ελευθερίας, η διαχρονική ηγεσία που ηττήθηκε παραδιδόμενη στα χαμηλότερα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης, που είναι η προσήλωση στον πλουτισμό και την εγκατάλειψη του κοινού συμφέροντος, των αξιών και ιδανικών ενός πολιτισμού με μεγάλη ιστορία, το γεγονός δηλαδή ότι αυτή η ηγεσία διαχρονικά απώλεσε τον εαυτό της και όχι μόνο εμφανίζεται σήμερα διεφθαρμένη έναντι των οφθαλμών μιας αποσβολωμένης, αλλά και εξοικειωμένης με τη διαφθορά κοινωνίας, αυτή η ηγεσία δεν δικαιούται να συνεχίζει να κυβερνά τον τόπο, να ηγείται αυτού του λαού και να εμφανίζεται ως αγωνιζόμενη για το μέλλον του, το οποίο είναι το μέλλον της νομιμοποίησης της αλώσεως.
Η Κύπρος πρέπει να αναδείξει πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες θα αναλάβουν το έργο της αναγέννησης του κυπριακού Ελληνισμού, που σημαίνει της πολιτιστικής, κοινωνικής και ευρύτερης ανάκαμψης της κοινωνίας και του λαού, και της επιστροφής στην ταυτότητά του, δηλαδή να ξαναβρεί τον εαυτό του, να σταθεί περήφανος για την ιστορία του και να κοιτάξει όρθιος το μέλλον. Αυτήν τη στιγμή διάγουμε μια μακρά περίοδο πολιτικής υποκρισίας και κοροϊδίας των ηγετών τούτης της χώρας απέναντι σε ένα λαό, ο οποίος διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι η ηγεσία διαπραγματεύεται την επίλυση του προβλήματος της εισβολής και κατοχής της γης του, της καταπάτησης της ιστορίας και του πολιτισμού του, κυρίως όμως της σταδιακής αλλοίωσης και αλλοτρίωσης της ταυτότητας, της εικόνας και της ψυχής του λαού.
Η ιδέα της Διζωνικής - Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με την οποία εδώ και δεκαετίες γαλουχείται εμπαιζόμενος ο λαός και η κοινωνία, είναι εξαιρετικά απλή εξίσωση. Η μετατροπή της Κύπρου με μαθηματική νομοτέλεια, ταχύτατα και σχεδόν άμεσα σε τουρκικό προτεκτοράτο και του Ελληνισμού της Κύπρου, όπως το είχε προβλέψει ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής, σε ελληνική μειονότητα στο πλαίσιο του τουρκικού κράτους, συνιστά εξέλιξη που βρίσκεται επί θύραις. Αυτό, δε, στην καλύτερη περίπτωση, γιατί οι μειονότητες συνήθως έχουν ταυτότητα, την οποία υποστηρίζουν και υπερασπίζονται έναντι πάσης επιβουλής.
Εδώ θα έχουμε την παράδοση των Ελλήνων και τη σταδιακή μετατροπή τους σε μια ομάδα πληθυσμού, που απλώς θα ομιλεί την Ελληνική ως δεύτερη γλώσσα, με πρώτη την Αγγλική και θα εισέλθει σε ταχύρρυθμα μαθήματα εκμάθησης της Τουρκικής.
Δεν υπάρχει προοπτική επίλυσης του Κυπριακού με όρους δικαιοσύνης και ελληνικότητας ή κυπριακής αντίληψης της υπόστασης της Κύπρου και του λαού, εφόσον ο διάλογος διεξάγεται υπό αυτές τις συνθήκες απόλυτης ανισότητας και η ελληνική πλευρά δεν έχει προσδιορίσει ως βασικό της στόχο την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας σε status quo ante, όπως επιτάσσει το διεθνές δίκαιο. Οι όποιες εξελίξεις που αφορούν στην Κύπρο και στο Κυπριακό δεν μπορούν να επιτρέψουν την οποιαδήποτε αισιοδοξία αλλαγής πορείας και επομένως επιβίωσης της Κύπρου, υπό το σημερινό ηγετικό πολιτικό προσωπικό της χώρας.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
- See more at: http://www.sigmalive.com/simerini/politics/221068/i-alosi-tis-kyprou#sthash.Ou4P0k5i.dpufΕίναι γνωστό πως η εσωτερική κρίση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας άρχισε πολύ πριν από την εμφάνιση του τουρκικού κινδύνου και την επέλαση των Σελτζούκων Τούρκων στα εδάφη της αυτοκρατορίας. Η διάβρωση της αυτοκρατορίας έγινε εκ των ένδον, είχε επέλθει ήδη από τη φραγκική κατάκτηση και εντεύθεν, ήταν διάβρωση σε επίπεδο διαφθοράς των ηγετών, των ηγεμόνων και εντέλει ολόκληρου του πολιτικού συστήματος, φθοράς και κατάπτωσης των αξιών και παραδόσεων, δηλαδή της πολιτισμικής υποδομής και του πολιτισμού ως τρόπου ζωής, ως καθημερινού βίου των λαών της αυτοκρατορίας. Αυτό που γνωρίζουμε από την ιστορία των κρατών, των λαών και των εθνών είναι ότι όταν παύσουν να σέβονται τον εαυτό τους, τις παραδόσεις τους, όταν δεν ακολουθούν διαχρονικά και από γενεά σε γενεά το σύστημα αξιών που η εθνική τους παράδοση τους κληροδοτεί, όταν ο πνευματικός τους πολιτισμός υποτάσσεται στην ύλη ως σύστημα διαπλοκής, εξαγοράς και κατάπτωσης της ίδιας της υποχρέωσης της χώρας και του λαού να προστατεύουν το συμφέρον του συνόλου, την ιστορία και τις παραδόσεις του έθνους, όταν αυτά συμβαίνουν, τότε η άλωση έχει ήδη επέλθει, ο εχθρός περιμένει τη χώρα να πέσει ως ώριμο φρούτο.
Η Κύπρος σήμερα βιώνει στην πολιτική της καθημερινότητα μια πανταχόθεν διαλαλούμενη και παραδεχόμενη ακόμα και από αυτούς που τη διέπραξαν διαφθορά ηγετών και ηγετίσκων, οι οποίοι αποδεικνύουν πως μοναδική τους μέριμνα όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν το συμφέρον της πατρίδος, που συνίσταται στην επιβίωση και ενδυνάμωση του κράτους, την πρόοδο της κοινωνίας και την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας στην κατεχόμενή μας γη, αλλά ο προσωπικός πλουτισμός εις βάρος της χώρας, της κοινωνίας και των συμφερόντων του λαού.
Το πρόβλημα δεν συνίσταται μόνο στο ότι υπάρχει διαφθορά στην ηγεσία, αλλά πολύ περισσότερο στο γεγονός ότι όσοι καταγγέλλονται για διαφθορά και χρηματισμό εις βάρος των συμφερόντων του κράτους και του δημοσίου, όχι μόνο δεν αισθάνονται την ανάγκη να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Ιαπώνων πολιτικών, αλλά βρίσκουν ένα σωρό δικαιολογίες που προσβάλλουν την νοημοσύνη του κοινού ανθρώπου, για να εξηγήσουν γιατί δέχθηκαν και παρέλαβαν λεφτά από περίεργους και αμφιλεγόμενους ομίλους οικονομικών συμφερόντων, με απολύτως αδιαφανείς και επιλήψιμες διαδικασίες.
Το θέμα είναι ότι γνωρίζουμε καλώς πως όχι μόνο τα κράτη διαλύονται εύκολα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και οι υπεύθυνοι δεν τιμωρούνται, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις όπως η δική μας κυπριακή υπόθεση, όπου ένα κράτος μπορεί να παραδοθεί αμαχητί και αύτανδρα στην κατέχουσα δύναμη που διεκδικεί την Κύπρο για τα δικά της συμφέροντα για τη θέσει υπό τον πλήρη έλεγχό της. Βρισκόμαστε στο και πέντε, που σημαίνει ότι ο χρόνος που απομένει στον Ελληνισμό της Κύπρου να σηκωθεί και να σταθεί όρθιος, να υπερασπιστεί την τρισχιλιετή παρουσία του σε αυτήν τη γωνιά της Μεσογείου είναι ανύπαρκτος.
Επομένως, επέστη η ώρα της βαθιάς και αυστηρής, σκληρής αυτοκριτικής και κριτικής όλων έναντι όλων, κυρίως η ηγεσία που απέτυχε να οδηγήσει τη χώρα σε πορεία ανάκαμψης, προόδου, ευημερίας και ελευθερίας, η διαχρονική ηγεσία που ηττήθηκε παραδιδόμενη στα χαμηλότερα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης, που είναι η προσήλωση στον πλουτισμό και την εγκατάλειψη του κοινού συμφέροντος, των αξιών και ιδανικών ενός πολιτισμού με μεγάλη ιστορία, το γεγονός δηλαδή ότι αυτή η ηγεσία διαχρονικά απώλεσε τον εαυτό της και όχι μόνο εμφανίζεται σήμερα διεφθαρμένη έναντι των οφθαλμών μιας αποσβολωμένης, αλλά και εξοικειωμένης με τη διαφθορά κοινωνίας, αυτή η ηγεσία δεν δικαιούται να συνεχίζει να κυβερνά τον τόπο, να ηγείται αυτού του λαού και να εμφανίζεται ως αγωνιζόμενη για το μέλλον του, το οποίο είναι το μέλλον της νομιμοποίησης της αλώσεως.
Η Κύπρος πρέπει να αναδείξει πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες θα αναλάβουν το έργο της αναγέννησης του κυπριακού Ελληνισμού, που σημαίνει της πολιτιστικής, κοινωνικής και ευρύτερης ανάκαμψης της κοινωνίας και του λαού, και της επιστροφής στην ταυτότητά του, δηλαδή να ξαναβρεί τον εαυτό του, να σταθεί περήφανος για την ιστορία του και να κοιτάξει όρθιος το μέλλον. Αυτήν τη στιγμή διάγουμε μια μακρά περίοδο πολιτικής υποκρισίας και κοροϊδίας των ηγετών τούτης της χώρας απέναντι σε ένα λαό, ο οποίος διατηρεί την ψευδαίσθηση ότι η ηγεσία διαπραγματεύεται την επίλυση του προβλήματος της εισβολής και κατοχής της γης του, της καταπάτησης της ιστορίας και του πολιτισμού του, κυρίως όμως της σταδιακής αλλοίωσης και αλλοτρίωσης της ταυτότητας, της εικόνας και της ψυχής του λαού.
Η ιδέα της Διζωνικής - Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, με την οποία εδώ και δεκαετίες γαλουχείται εμπαιζόμενος ο λαός και η κοινωνία, είναι εξαιρετικά απλή εξίσωση. Η μετατροπή της Κύπρου με μαθηματική νομοτέλεια, ταχύτατα και σχεδόν άμεσα σε τουρκικό προτεκτοράτο και του Ελληνισμού της Κύπρου, όπως το είχε προβλέψει ο αείμνηστος Νεοκλής Σαρρής, σε ελληνική μειονότητα στο πλαίσιο του τουρκικού κράτους, συνιστά εξέλιξη που βρίσκεται επί θύραις. Αυτό, δε, στην καλύτερη περίπτωση, γιατί οι μειονότητες συνήθως έχουν ταυτότητα, την οποία υποστηρίζουν και υπερασπίζονται έναντι πάσης επιβουλής.
Εδώ θα έχουμε την παράδοση των Ελλήνων και τη σταδιακή μετατροπή τους σε μια ομάδα πληθυσμού, που απλώς θα ομιλεί την Ελληνική ως δεύτερη γλώσσα, με πρώτη την Αγγλική και θα εισέλθει σε ταχύρρυθμα μαθήματα εκμάθησης της Τουρκικής.
Δεν υπάρχει προοπτική επίλυσης του Κυπριακού με όρους δικαιοσύνης και ελληνικότητας ή κυπριακής αντίληψης της υπόστασης της Κύπρου και του λαού, εφόσον ο διάλογος διεξάγεται υπό αυτές τις συνθήκες απόλυτης ανισότητας και η ελληνική πλευρά δεν έχει προσδιορίσει ως βασικό της στόχο την αποκατάσταση της διεθνούς νομιμότητας σε status quo ante, όπως επιτάσσει το διεθνές δίκαιο. Οι όποιες εξελίξεις που αφορούν στην Κύπρο και στο Κυπριακό δεν μπορούν να επιτρέψουν την οποιαδήποτε αισιοδοξία αλλαγής πορείας και επομένως επιβίωσης της Κύπρου, υπό το σημερινό ηγετικό πολιτικό προσωπικό της χώρας.
ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ
Καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής
Κοσμήτορας Σχολής Διεθνών Σπουδών,
Επικοινωνίας και Πολιτισμού
Παντείου Πανεπιστημίου
