Η
στενή σχέση της Τουρκίας με την Σαουδική Αραβία που τελευταία
καλλιεργείται όλο καί περισσότερο, δεν εχει σαν κινητήριο δύναμη την
Σουνιτική αλληλεγγύη. Πέραν του μεγάλου οικονομικού οφέλους που εχει
όποιος συμμαχεί με την Σαουδική Αραβία ,υπαρχει ένα θέμα που έχει γίνει
εμμονή της Τουρκικής Εξωτερικής Πολιτικής, η Συρία.
Προς χάριν της αντίθεσης τους με την Συρία,οι δύο χώρες ξέχασαν τον θρησκευτικό τους ανταγωνισμό καί προσέγγισαν η μία την άλλη. Πρόσφατα η κατάσταση στην Υεμένη και η υπόσχεση γιά στρατιωτική συμμετοχή της Τουρκίας εκεί,που είναι αμφίβολο αν θα τηρηθεί,ο πως συνήθως συμβαίνει με τις Τουρκικές διπλωματικές υποσχέσεις, έχει φέρει τις χώρες πιό κοντά.
Την πολιτικη μεσιτεία την έκανε το Κατάρ ,το οποίο έχει βαρύνουσα οικονομική παρουσία καί πολιτική επιρροή στην Τουρκία.
Η πρόταση συνίσταται είς τό να παράσχει η Τουρκία Στρατό Ξηράς που θα εισέλθει στην Συρία καί ο οποίος θα υποστηριχθεί από Σαουδαραβικές Αεροπορικές Δυνάμεις ,ωστε ο Στρατός συνεργαζόμενος με τις τοπικές αντικαθεστωτικές δυνάμεις ,που δεν ανήκουν στο Ισλαμικό Κράτος,να ανατρέψουν τον Ασσάντ.Το σχέδιο έχει περιορισμένη ανοχή απο τις ΗΠΑ ,οι οποίες επί του παρόντος θέλουν να εμπλέξουν περισσότερο τα τοπικά κράτη στον πόλεμο εναντίον του Ισλαμικού Κράτους,δεν υπαρχει όμως Αμερικανική ευλογία στην κίνηση αυτή στην Συρία ,διότι, αν επιτύχει, θα καταστήσει γιά τις ΗΠΑ δυσκολότερο τον κατευθυντήριο χειρισμό των τοπικών κρατών.
Η Πολιτική στην περιοχή άγεται από την απόφαση της Σαουδικής Αραβίας και του νέου Βασιλιά της να διαδραματίσει η ίδια ενεργότερο ρολο στρατιωτικά και οχι μόνο οικονομικά και δι'αντιπροσωπων όπως στο παρελθόν. Αυτο φάνηκε για πρώτη φορά στην Υεμένη.Στη νέα τους αυτή κοινή πολιτική Τουρκία καί Σαουδική Αραβία κάνουν μία κακή εκτιμηση. Αγνοούν το Ιράν.
Το Ιράν τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει δεινή διπλωματία και εχει καταφέρει, με ενα μείγμα ιδεολογίας,στρατιωτικής και πολιτικής παρουσίας και δυνητικής πυρηνικής απειλής,να είναι ο κύριος παράγων της περιοχής και κάθε χρόνο να ισχυροποιείται ,πράγμα που αναγνώρισαν και οι ΗΠΑ και για να συμφωνήσουν μαζί του προτίμησαν να χαλάσουν σε σημαντικό βαθμό τις σχέσεις τους με τον στενότερο τους σύμμαχο στην περιοχή,το Ισραήλ.Είναι προφανές ότι οι ΗΠΑ αναδιαρθρώνουν τις σχέσεις τους με τα κράτη της περιοχής και οι χαμένοι θά είναι η Τουρκία καί η Σαουδική Αραβία και ο κερδισμένος θα είναι το Ιράν.Το Ιράν εξάγει κατ'αρχάς ιδεολογία,μιά σχετικά μικρή οικονομική βοήθεια και μία αξιόλογη στρατιωτική παρουσία σε άνδρες και υλικό. Ετσι κράτησε τον Άσσαντ στην εξουσία,ετσι έκανε την Χεζμπολά κύριο πολιτικό παράγοντα του Λιβάνου καί ετσι πρόσφατα εκμεταλλεύτηκε την αντίθεση της φυλής Χούτι με την Κυβέρνηση της Υεμένης.
Αν κατόρθωσε όλα αυτά όντας κράτος-παρίας, με τις αμερικανικές κυρώσεις να του έχουν καταστρέψει την μισή οικονομία του,τώρα που επανέρχεται πολιτικά,η Τουρκία πρέπει να σκεφτεί πολύ καλά πριν το ενοχλήσει με την προστιθέμενη δράση της στην Συρία.Εξετάζοντας τα σχέδια της Τουρκίας γιά την Συρία,βλέπουμε οτι τό πρώτο που έχει ήδη καταφέρει είναι να οικειοποιηθεί σε ανεπίτρεπτο βαθμό τα νερά του Ευφράτη με τα είκοσιδύο φράγματα σε αυτόν εντός τουρκικού εδάφους και εχει καταδικάσει σε ξηρασία καί ερήμωση μεγάλες περιοχές της Συρίας.Οι υπόλοιπες δράσεις της στην Συρία έχουν μέχρι τώρα αποτύχει.
Το 2011 η Τουρκία μαζί με το Κατάρ στήριξε την Συριακή Μουσουλμανική Αδελφότητα ,άνοιξε τα σύνορα της στους Τζιχαντιστές καί έγινε το κέντρο ανεφοδιασμού των Σύρων αντικαθεστωτικών. Κατόπιν ,φοβούμενη τους Συρους Κούρδους,στήριξε δυνάμεις συγγενείς της Αλ Καϊντα. Οταν το Ισλαμικό Κράτος ισχυροποιήθηκε ,τότε οι Τούρκοι άρχισαν να ελέγχουν τα σύνορα τους. Ηταν όμως αργάΗ άνοδος της Ιρανικής επιρροής στο Ιράκ το 2014 ήταν πρόκληση γιά την Τουρκία.Η παρουσία των Σιιτικών εθνοφυλακών που στήριξαν καί το Κουρδιστάν,η άμυνα του Κομπανί και οι Τουρκικοί χειρισμοί μείωσαν την Τουρκική επιρροή στο Ιρακινό Κουρδιστάν καί αύξησαν την Ιρανική.Η Τουρκία δεν μπορεί ταυτόχρονα να επιτίθεται στην Συρία,να εχει καλές σχέσεις με το ΡΚΚ και να αδιαφορεί για το Ισλαμικό Κράτος .
Τελικά, αυτό που είναι το σοβαρότερο ειναι ότι οι ΗΠΑ δεν θεωρούν πλέον τον Άσσαντ εχθρό τους καί είναι ενοχλημένοι απο την ανοχή που δείχνουν οι Τούρκοι στο Ισλαμικό Κράτος,άσχετα αν πριν τρία χρόνια οι ίδιες έδειχναν ευμενέστατη ουδετερότητα σε αυτό.
Τώρα οι ΗΠΑ θέλουν να φύγει ο Άσσαντ ύστερα από διαπραγματεύσεις,αφήνοντας πίσω άθικτη την δομή της εξουσίας του,γιατι διδάχτηκαν από το μάθημα της διάλυσης του Μπάαθ στο Ιράκ.
Στην πολιτική αυτη οι ΗΠΑ χρειάζονται την συνεργασία του Ιράν και της Ρωσίας. Οποιαδήποτε στρατιωτική δράση της Τουρκίας τώρα τους χαλάει τα σχέδια.
Η Τουρκία πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να ενοχλήσει τις ΗΠΑ ,να θυμώσει το Ιράν και να έχει το Ισλαμικό Κράτος εχθρό της ,μαζί με τους Κούρδους.Η σχέση της με τους Συρους Σουνίτες θυμώνει το Ισλαμικό Κράτος το οποίο θεωρει τους Σουνίτες υπηκόους του αλλα θυμώνει και τους Κούρδους.
Η πρόθεση της Τουρκίας να επέμβει στην Συρία θα βρει αντίσταση απο τις ΗΠΑ ,την Ρωσία και το Ιράν και φυσικά απο την ίδια την Συρία η οποία και διαθέτει καί πυραύλους SCUD οπως υπενθύμισε με μία βολή τους στην Τουρκία,την οποίαν δεν μπόρεσαν να καταρρίψουν οι τουρκικές συστοιχίες Patriot.
Όμως ο Ερντογάν έχει ως μόνιμη ιδέα την προσάρτηση συριακών εδαφών στην Τουρκία.
Φαίνεται όμως ότι το κόστος της απόπειρας αυτής θα είναι μεγαλλίτερο από το κέρδος. Διατάραξη συνόρων στην περιοχή σημαίνει για την Τουρκία καί αμφισβήτηση των παρόντων κουρδικών καί ιρανικών συνόρων.
www.kassandros.gr
http://www.energia.gr/article.asp?art_id=92923
http://icmu.nyc.gr
