Η καρδιά του προβλήματος είναι η διατύπωση ενός συμβιβασμού Αγκυρας- Ριάντ για την Αίγυπτο, καθώς και οι δύο πλευρές έχουν επιλογές που αποτυπώνουν τις εσωτερικές τους ανησυχίες: Η Σαουδική Αραβία θεωρεί ως θανάσιμη απειλή πολιτικά κινήματα και κόμματα σαν τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, τη Χαμάς και το ΑΚΡ του Ερντογάν, που συνδυάζουν τη δημοκρατία και το Ισλάμ, καθώς αμφισβητούν ευθέως την άποψη ότι ο καθεστωτικός της αυταρχισμός είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την πιστή εφαρμογή του ισλαμικού νόμου και παράδοσης. Η Τουρκία βλέπει στον Μόρσι, τη Μουσουλμανική Αδελφότητα και τη Χαμάς αδελφά κόμματα, ενώ ταυτίζει τον Σίσι και τη στρατιωτική ηγεσία της χώρας με το κεμαλικό κατεστημένο-βαθύ κράτος, που μέχρι πριν από λίγα χρόνια συγκυβερνούσε μαζί με τη νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση.
Είναι ο φόβος μιας κυρίαρχης επιρροής του Ιράν σε Λίβανο, Συρία και Ιράκ με τις ευλογίες των ΗΠΑ αρκετός για να υπάρξει προσέγγιση Αγκυρας-Ριάντ και μάλιστα με σταθεροποιητικές παράπλευρες συνέπειες στο Κάιρο αλλά και στη γειτονική Λιβύη, όπου Ερντογάν και Σίσι συγκρούονται διά αντιπροσώπων;
Και τέλος, στην περίπτωση που συγκροτηθεί το σουνιτικό τρίγωνο, τι στάση θα κρατήσει απέναντι στο Ισραήλ και αντίστοιχα πώς θα υποδεχθεί τη διαμόρφωσή του το Τελ Αβίβ; Στη Μέση Ανατολή συντελείται κοσμογονία ανάλογη αυτής που ακολούθησε την κατάρρευση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας το 1918.
kapopoulos@pegasus.gr