Η Ελλάδα δεν προχωρά σε εκμετάλλευση ενεργειακών πόρων στο
Αιγαίο και στην οριοθέτηση ΑΟΖ με Κύπρο και Αίγυπτο, λόγω φοβικού
συνδρόμου…
«Για μια πολιτεία που ασκεί ηγεμονία τίποτε δεν είναι παράλογο αν είναι συμφέρον (Στ85)». Αυτά κατέγραφε πριν από χιλιάδες χρόνια ο σοφός πρόγονός μας Θουκυδίδης για την έννοια του ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ στις διεθνείς σχέσεις, που ισχύουν διαχρονικά. Επαναλαμβάνονται στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, με πάμπολλα παραδείγματα συμπεριφοράς των εκάστοτε ισχυρών έναντι των αδυνάτων. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, η αναφώνηση «vae victis» (ουαί τοις ηττημένοις) από τον αρχηγό των Γαλατών Βρέννο, προς τους ηττημένους Ρωμαίους, όταν διαμαρτυρήθηκαν ότι τους αδικεί στο ζύγισμα του χρυσού, που υποχρεώθηκαν να καταβάλουν ως λύτρα στους Γαλάτες. Μάλιστα, με την αναφώνηση έβαλε επιπλέον και το ξίφος του στη ζυγαριά, μεγεθύνοντας την αδικία.
«…. Αναπτύξαμε… την ηγεμονία μας, στην αρχή από φόβο, έπειτα για την τιμή και αργότερα για το συμφέρον μας (Α75)». Κατά τον Θουκυδίδη, ο φόβος (απειλή), η τιμή (κύρος) και το συμφέρον, είναι τα βασικά κίνητρα συμπεριφοράς των κρατών στις σχέσεις τους. Και οι τρεις αυτοί παράγοντες συνδέονται με την ΙΣΧΥ. Μόνο με την ισχύ αντιμετωπίζονται οι απειλές και διασφαλίζονται το κύρος και τα συμφέροντα του κράτους.
Η Τουρκία απέτυχε να προωθήσει την ηγεμονική πολιτική της στις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, λόγω ισχυρής αντίδρασής τους, και επικεντρώθηκε στην επιβολή της, στον πιο αδύνατο κρίκο, τον Ελληνισμό (Ελλάδα - ΚΔ). Στην Ελλάδα, αμφισβητεί απροκάλυπτα τα κυριαρχικά δικαιώματά της στο μισό Αιγαίο (εναέριος, θαλάσσιος χώρος, 152 νησιά, νησίδες, βραχονησίδες) και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα δεν προχωρά σε εκμετάλλευση ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο και στην οριοθέτηση ΑΟΖ με Κύπρο και Αίγυπτο, λόγω φοβικού συνδρόμου.
Στην Κύπρο, που συνεχίζει παράνομα για 40 χρόνια την κατοχή του βόρειου τμήματός της, την έχει επεκτείνει και στον θαλάσσιο χώρο της ΑΟΖ της, ακόμα και στο νότιο τμήμα της. Στο επίπεδο της Ε.Ε. η Ελλάδα και η ΚΔ συνηγόρησαν στην έναρξη της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην Ε.Ε., χωρίς να αναγνωρίζει την ΚΔ, χωρίς να αποσύρει τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής και τους παράνομους εποίκους από έδαφος της Ε.Ε. και χωρίς να σταματήσει τις παραβιάσεις στο Αιγαίο.Το ίδιο συνέβη και με τις δικοινοτικές συνομιλίες (Δ.Σ.).
Είναι μια συμπεριφορά, προσαρμογής του Ελληνισμού, προς τις ηγεμονικές απαιτήσεις της Τουρκίας.
Η Τουρκία θέτει υπεράνω όλων τα συμφέροντά της και δεν διστάζει να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και τις συμφωνίες που υπογράφει, προκειμένου να τα εξυπηρετήσει. Οι συμφωνίες για την Τουρκία είναι ενδιάμεσοι στόχοι, μέχρι να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες να τις παραβιάσει, για να επιτύχει τους τελικούς στόχους της (Συνθήκες Λωζάννης, Ζυρίχης, Γ΄ Βιένης). Το πράττει, βέβαια, όταν υπάρχει πρόσφορο έδαφος και αδύνατος αντίπαλος, με κυριότερο μέσο την ισχύ της.
Πάλιν να επικαλεσθούμε τον Θουκυδίδη: «Ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του (Ε89)». Οι συνεχείς υποχωρήσεις του Ελληνισμού καί η πολιτική του κατευνασμού όχι μόνο δεν ανακόπτουν, αλλά αυξάνουν την τουρκική επιθετικότητα. «Αν υποχωρήσετε τώρα θα προβάλουν αμέσως άλλη, επαχθέστερη απαίτηση, γιατί θα νομίσουν ότι ενδώσατε από ΦΟΒΟ (Α140)». Αυτό συμβαίνει με τις υποχωρήσεις μας στις Δ.Σ.
Από τα παραπάνω βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η ανακοπή της ηγεμονικής πολιτικής της Τουρκίας σε βάρος του Ελληνισμού δεν μπορεί να επιτευχθεί, παρά μόνο με την ενδυνάμωση της εθνικής ισχύος μας, στους εσωτερικούς και εξωτερικούς συντελεστές της, για να βελτιωθεί το ισοζύγιο δυνάμεων προς όφελός μας, και να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας, «το μεν γαρ ισχύος δικαιώσει (Δ 86)» και «το δίκαιο έχει εφαρμογή όταν υπάρχει ισοδυναμία, μεταξύ αυτών που το επικαλούνται (Ε89)».
Πάλιν Θουκυδίδης. Ας διδαχθούμε από τις διαπιστώσεις του. Η επιβίωσή μας επιβάλλει ενίσχυση της εθνικής ασφάλειάς μας, που επιτυγχάνεται με στρατηγική εθνικής ασφάλειας και ενδυνάμωση της εθνικής ισχύος μας σε όλους τους συντελεστές της: άμυνα, οικονομία, διπλωματία, πληροφορίες, δημογραφική και εθνική συνοχή, συμμαχίες. Είναι υποβαθμισμένοι σε απαράδεκτο βαθμό και θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωσή μας. Ασφαλώς η διεκδίκηση των δικαίων μας δεν είναι έργο εύκολο. Απαιτεί αγώνα και θυσίες, όπως επισημαίνεται και από τον Θουκυδίδη, «το δε δίκαιον και καλόν μετά κινδύνου δράσθαι (Ε107)».
ΦΟΙΒΟΣ ΚΛΟΚΚΑΡΗΣ
Αντιστράτηγος ε.α.
«Για μια πολιτεία που ασκεί ηγεμονία τίποτε δεν είναι παράλογο αν είναι συμφέρον (Στ85)». Αυτά κατέγραφε πριν από χιλιάδες χρόνια ο σοφός πρόγονός μας Θουκυδίδης για την έννοια του ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΟΣ στις διεθνείς σχέσεις, που ισχύουν διαχρονικά. Επαναλαμβάνονται στην ιστορική διαδρομή της ανθρωπότητας, με πάμπολλα παραδείγματα συμπεριφοράς των εκάστοτε ισχυρών έναντι των αδυνάτων. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, η αναφώνηση «vae victis» (ουαί τοις ηττημένοις) από τον αρχηγό των Γαλατών Βρέννο, προς τους ηττημένους Ρωμαίους, όταν διαμαρτυρήθηκαν ότι τους αδικεί στο ζύγισμα του χρυσού, που υποχρεώθηκαν να καταβάλουν ως λύτρα στους Γαλάτες. Μάλιστα, με την αναφώνηση έβαλε επιπλέον και το ξίφος του στη ζυγαριά, μεγεθύνοντας την αδικία.
«…. Αναπτύξαμε… την ηγεμονία μας, στην αρχή από φόβο, έπειτα για την τιμή και αργότερα για το συμφέρον μας (Α75)». Κατά τον Θουκυδίδη, ο φόβος (απειλή), η τιμή (κύρος) και το συμφέρον, είναι τα βασικά κίνητρα συμπεριφοράς των κρατών στις σχέσεις τους. Και οι τρεις αυτοί παράγοντες συνδέονται με την ΙΣΧΥ. Μόνο με την ισχύ αντιμετωπίζονται οι απειλές και διασφαλίζονται το κύρος και τα συμφέροντα του κράτους.
Η Τουρκία απέτυχε να προωθήσει την ηγεμονική πολιτική της στις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής, λόγω ισχυρής αντίδρασής τους, και επικεντρώθηκε στην επιβολή της, στον πιο αδύνατο κρίκο, τον Ελληνισμό (Ελλάδα - ΚΔ). Στην Ελλάδα, αμφισβητεί απροκάλυπτα τα κυριαρχικά δικαιώματά της στο μισό Αιγαίο (εναέριος, θαλάσσιος χώρος, 152 νησιά, νησίδες, βραχονησίδες) και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Ελλάδα δεν προχωρά σε εκμετάλλευση ενεργειακών πόρων στο Αιγαίο και στην οριοθέτηση ΑΟΖ με Κύπρο και Αίγυπτο, λόγω φοβικού συνδρόμου.
Στην Κύπρο, που συνεχίζει παράνομα για 40 χρόνια την κατοχή του βόρειου τμήματός της, την έχει επεκτείνει και στον θαλάσσιο χώρο της ΑΟΖ της, ακόμα και στο νότιο τμήμα της. Στο επίπεδο της Ε.Ε. η Ελλάδα και η ΚΔ συνηγόρησαν στην έναρξη της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας στην Ε.Ε., χωρίς να αναγνωρίζει την ΚΔ, χωρίς να αποσύρει τις τουρκικές δυνάμεις κατοχής και τους παράνομους εποίκους από έδαφος της Ε.Ε. και χωρίς να σταματήσει τις παραβιάσεις στο Αιγαίο.Το ίδιο συνέβη και με τις δικοινοτικές συνομιλίες (Δ.Σ.).
Είναι μια συμπεριφορά, προσαρμογής του Ελληνισμού, προς τις ηγεμονικές απαιτήσεις της Τουρκίας.
Η Τουρκία θέτει υπεράνω όλων τα συμφέροντά της και δεν διστάζει να παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και τις συμφωνίες που υπογράφει, προκειμένου να τα εξυπηρετήσει. Οι συμφωνίες για την Τουρκία είναι ενδιάμεσοι στόχοι, μέχρι να δημιουργήσει τις κατάλληλες συνθήκες να τις παραβιάσει, για να επιτύχει τους τελικούς στόχους της (Συνθήκες Λωζάννης, Ζυρίχης, Γ΄ Βιένης). Το πράττει, βέβαια, όταν υπάρχει πρόσφορο έδαφος και αδύνατος αντίπαλος, με κυριότερο μέσο την ισχύ της.
Πάλιν να επικαλεσθούμε τον Θουκυδίδη: «Ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του (Ε89)». Οι συνεχείς υποχωρήσεις του Ελληνισμού καί η πολιτική του κατευνασμού όχι μόνο δεν ανακόπτουν, αλλά αυξάνουν την τουρκική επιθετικότητα. «Αν υποχωρήσετε τώρα θα προβάλουν αμέσως άλλη, επαχθέστερη απαίτηση, γιατί θα νομίσουν ότι ενδώσατε από ΦΟΒΟ (Α140)». Αυτό συμβαίνει με τις υποχωρήσεις μας στις Δ.Σ.
Από τα παραπάνω βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα ότι η ανακοπή της ηγεμονικής πολιτικής της Τουρκίας σε βάρος του Ελληνισμού δεν μπορεί να επιτευχθεί, παρά μόνο με την ενδυνάμωση της εθνικής ισχύος μας, στους εσωτερικούς και εξωτερικούς συντελεστές της, για να βελτιωθεί το ισοζύγιο δυνάμεων προς όφελός μας, και να διεκδικήσουμε τα δίκαιά μας, «το μεν γαρ ισχύος δικαιώσει (Δ 86)» και «το δίκαιο έχει εφαρμογή όταν υπάρχει ισοδυναμία, μεταξύ αυτών που το επικαλούνται (Ε89)».
Πάλιν Θουκυδίδης. Ας διδαχθούμε από τις διαπιστώσεις του. Η επιβίωσή μας επιβάλλει ενίσχυση της εθνικής ασφάλειάς μας, που επιτυγχάνεται με στρατηγική εθνικής ασφάλειας και ενδυνάμωση της εθνικής ισχύος μας σε όλους τους συντελεστές της: άμυνα, οικονομία, διπλωματία, πληροφορίες, δημογραφική και εθνική συνοχή, συμμαχίες. Είναι υποβαθμισμένοι σε απαράδεκτο βαθμό και θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωσή μας. Ασφαλώς η διεκδίκηση των δικαίων μας δεν είναι έργο εύκολο. Απαιτεί αγώνα και θυσίες, όπως επισημαίνεται και από τον Θουκυδίδη, «το δε δίκαιον και καλόν μετά κινδύνου δράσθαι (Ε107)».
ΦΟΙΒΟΣ ΚΛΟΚΚΑΡΗΣ
Αντιστράτηγος ε.α.
