Είναι σύνηθες να αντλούνται παραδείγματα της θεωρίας των παιγνίων για να περιγραφούν αντιπαραθέσεις στα παγκόσμια ζητήματα.
Από το «παιχνίδι του δειλού», κοινώς κότα, που οι «επαναστάτες χωρίς αιτία» της δεκαετίας του ’50 το γνωρίζουν από την ταινία με τον Τζέιμς Ντιν, ως το γεράκι με το περιστέρι (hawk - dove), που μάχονται για την ίδια τροφή, το βασίλειο των πτηνών εικονογραφεί πολύ ωραία τις στρατηγικές επιλογές.
Μιλώντας, όμως, για στρατηγική, το σκάκι ως μεταφορά παραμένει αξεπέραστο. Κράτη και άνθρωποι κινούνται γύρω από τη σκακιέρα, προσπαθώντας να αποκομίσουν στοιχειώδη κέρδη.
«Κάθε τόσο, φτάνει ένας μεγάλος δάσκαλος και αλλάζει το παιχνίδι με μια εντυπωσιακή κίνηση, όπως έκαναν ο Νίξον και ο Κίσινγκερ το 1972 με το άνοιγμα στην Κίνα.
Αυτή την περίοδο, η σκακιέρα σχεδόν κραυγάζει για τολμηρές νέες κινήσεις» έγραφε τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Γκίντεον Ράχμαν στους «Financial Times».
Εδώ είμαστε και σήμερα. Και επίσης αυτό που βλέπουμε είναι πως στην Ευρώπη δεν δείχνουν τόσο αδιάφοροι για το «σπουργίτι Ελλάδα», ακόμη κι όταν η έγνοια κρύβει άλλους σκοπούς.
«Είναι σαφές ότι η αντιπαράθεση ανάμεσα στην Ελλάδα και την Ευρωζώνη είναι το μεγαλύτερο ρίσκο για την παγκόσμια οικονομία» είπε ο ένοικος της Ντάουνινγκ Στριτ, στον αριθμό 11.
Η Βρετανία, βέβαια, δεν είναι μέλος της Ευρωζώνης και τούτη η αντεπίθεση εξηγείται εν μέρει και από την παραδοσιακή βρετανική στρατηγική, που στηρίζεται στην αρχή «διαίρει και βασίλευε», αλλά αυτό δεν σημαίνει πως οι δηλώσεις είναι μικρής σημασίας. Διαμορφώνουν κλίμα, αναγκαίο για κάθε βήμα.
Από το Παρίσι και το Λονδίνο έως τις Βρυξέλλες και τη Ρώμη του Ρέντσι, που έχει αίσθηση της ευρωπαϊκής αφήγησης και ξέρει να βρίσκει τις σωστές λέξεις και σχέσεις για τις δικές του υποθέσεις -μην το ξεχνάμε-, κάτι γίνεται.
Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε μετά τις δηλώσεις και τις εκδηλώσεις των κινήσεων. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε, χωρίς αφορισμούς ή πανηγυρισμούς.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΤΖΩΡΤΖΙΝΑΚΗ - ktzor@naftemporiki.gr
